Vorið - 01.08.1971, Qupperneq 13

annað. Þau spurðu ekki um meira. Óli
lauk við heimaverkefnin og fór út að leika
sér; hann hafði mörg járn í eldinum.
Hann renndi sér á sleða og lék sér á skaut-
þegar ísinn var traustur. Hann var
varkár í öllum vegarbeyjum, það hafði
hann lært. Og honum fannst mjög gam-
an, þar til hann heyrði köll félaganna:
„Halló, Kínverji, komdu fljótt! Við er-
um að fara í snjókast!11
Þá var ekki gaman lengur. Haun hefði
getað sagt þeim hvað pabbi sagði, að Kín-
verji væri alveg eins góður og Norðmað-
ur, en það var ekki til neins. Að vera
Kínverji í Noregi, var ekki sama og að
vera Kínverji í Kína, í því lá mismunur-
inn.
En þannig hafði þetta gerzt í skólanum:
„Er hér nokkur, sem getur lesið upp-
hátt í dag,“ spurði kennarinn og leit upp
úr stafrófskverinu.
„Ég get það,“ sagði Óli og rétti upp
höndina.
„Eg líka,“ sagði Berta og rétti upp
einn fingur.
„Ég get stafað,“ sagði Tommi. En þá
hrosti kennarinn.
„Við skulum reyna Bertu fyrst,“ sagði
hann.
Eerta las sæmilega, en hún hafði lesið
það áður, og kunni það næstum utanbók-
ar.
„Þökk fyrir,“ sagði kennarinn. „Þetta
var ágætt. Svo tekur Óli við.“
„Ég get lesið allt. stafrófskverið," sagði
Óli.
„Geturðu það?“ sagði kennarinn hissa.
”Þá getur þú ef til vill lesið heilt ævin-
týri ‘
„Það get ég eins og að drekka,“ sagði
Oli 0g fletti upp á Rauðhettu og úlfinum.
Hann las eins vel og nokkur prestur,
Vorið
stamaði örlítið einu sinni, vegna þess að
sagan var svo æsandi. Svo las hann allt
ævintýrið, en kennarinn sat og starði á
hann.
„Þetta var vel af sér vikið,“ sagði hann.
„Kærar þakkir, Óli. Þú mátt setjast.“
Þetta endurtók sig í nokkur skipti. Óli
gat lesið hvar sem var í stafrófskverinu.
En einu sinni þegar kennarinn sat og
starði á hann og hlustaði, staðnæmdust
augu hans á bókinni. Hann starði og
starði. Jú, þetta var alveg rétt. Óli hélt á
öfugri bókinni! Þetta var skrýtið, hugsaði
kennarinn. En hann vildi ekki segja neitt,
ef Óli hefði lært utan að alla bókina til
þess að geta státað af að vera sá dugleg-
asti í bekknum. Kennarinn lét hann ljúka
við verkefnið og gekk svo niður að borð-
inu til hans.
„Geturðu lesið eitthvað annað?“ spurði
kennarinn.
„Það get ég vel,“ sagði Óli.
„Heldurðu að þú getir lesið úr lesbók
þriðja bekkjar?“
„Já-já, það get ég áreiðanlega,“ svaraði
Óli.
Kennarinn sótti lesbók úr borði sínu,
fletti upp á kafla um Harald hárfagra, og
bað Óla að lesa hann. Óli las kaflann, en
ekki eins hratt og í stafrófskverinu.
„Þetta var skrýtið,“ sagði kennarinn.
„Hvað er skrýtið?“ spurði Óli.
„Geturðu snúið bókinni við, Óli?“
spurði kennarinn.
Óli sneri bókinni við, en þá fann hann
ekki hvar hann liætti áður. Þá náði kenn-
arinn í stafrófskverið og bað Óla að lesa
í því, en kennarinn sneri bókinni eins og
hann var vanur að lesa, en það fannst
Óla að væri öfugt.
„Má ég ekki snúa henni við,“ spurði
Óli.
121