Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 6

til spuruinga til prófastsins við Holms-
kirkju, Kristjáns Priðriks Höyer. En
þegar farið var að spyrja hann út úr,
kom í ljós, að liann var svo illa að sér,
að hann var settur neðst af öllum börn-
unum. Þetta var auðvitað mjög auðmýkj-
andi.
Prófastur átti bróður, sem var listmál-
ari, og hjá honum frétti hann, að ung-
ur maður, að nafni Thorvaldsen, hefði
unnið verðlaun í listaháskólanum. Spurði
hann því Albert einn daginn, hvort þessi
ungi listamaður væri eitthvað skyldur
honum. „Það er ég sjálfur“ svaraði
Albert ofur blátt áfram. Prófasti varð
svo mikið um þetta svar, að hann sagði:
„Má ég biðja yður, monsjer Thorvald-
sen, að flytja yður bingað upp“, og
benti á efsta sætið. Eftir þetta kallaði
hann Albert aldrei annað en „monsjer
Thorvaldsen11.
Aldrei gleymdi Albert þessu atviki, og
þegar hann var orðinn heimsfrægur og
þjóðhöfðingjar álfunnar og frægar
menntastofnanir heiðruðu bann, sagði
hann stmidum, að aldrei hefði sér þótt
vænna um neinn vegsauka, en þann, er
prófasturinn við Holmskirkju hefði kall-
að sig: „monsjer Thorvaldsen“.
Á listaháskólanum gerði bann ýmsa
góða muni, þar á meðal skar hann fagur-
lega ldukkukassa, sem prýddur var gulli.
Hann var óánægður með að hafa aðeins
karla sem fyrirmyndir á skólanum og
hafði ásamt fleiri nemendum forgöngu
um, að konur voru einnig fengnar sem
fyrirsætur. Á skólanum var nokkurt fé-
lagslíf. Héldu ungu listamennirnir fundi,
þar sem listamál voru rædd og einnig les-
in ljóð og aðrar bókmenntir. Iíann bjó
hjá foreldrum sínum og vildi ekki frá
þeim fara. Heldur mun þar þó hafa ver-
ið óvistlegt, því að húsakynnin voru bág-
borin og svo var liann lítill hirðumaður
í vistarverum sínum; í herbergi lians er
sagt, að ægt liafi saman reyktóbaki, lit-
um, leir, myndarissum, ryki og óhrein-
indum.
En mikið var unnið og margar myndir
frá þeim tíma kunnar, svo sem myndin
af velunnara hans Jóni Eiríkssyni kon-
ferenzráði, sem hann mótaði árið 1787 og
árangurinn viðurkenndur, því árið 1791
fékk hann bæði minni og stærri gull-
medalíu akademíunnar. Nú fór hann og'
að komast í kynni við fyrirfólk, sem lét
hann gera myndir af sér og keypti verk
lians. Meðal þeirra fyrstu var Rewentlov
greifi, sem reyndist honum hollvinur.
Var hann nú ekki lengur iðnsveinn held-
ur meistari í skurð- og höggmyndalist.
Stærri gullmedalíunni fylgdi ferða-
styrkur til Rómar, 400 ríkisdalir á ári í
þrjii ár. Til undirbúnings Rómarferðai'-
innar lærði hann lirafl í þýzku, en ann-
ars var liann lítill málamaður og raun-
ar enginn sérstakur menningardekrari.
Þó hafði hann gaman af tónlist og safn-
aði málverkum strax og hann hafði aura-
ráð til þess. Ilann unni og dansi. Svo er
hann sagður hafa verið mikill dansmað-
ur, að hann gat dansað heilar nætur.
Flautu og fiðlu átti hann og kunni að
leika á hvorutveggja.
Rómarförin hófst þann 29. ágúst 1796,
er hann fór um borð í skonnortuna
„Thetis“ með hund sinn og farangur.
Yar hann kvaddur með miklum glasa-
glaumi í Höfn. Það var bjart veður og
blásandi byr. Þetta var fallegt og stórt
skip með 322 manna áhöfn, 40 stórar
fallbyssur og 14 minni. Var það ekki að
ófyrirsynju, því öll álfan logaði þá í ó-
150
VORIÐ