Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 7

friði. Þar með Jiófst iungangur að 40 ára
dvöl í Róm.
Þetta varð dálítið ævintýraleg ferð,
sem lítið verður rakin hér. Skrifaði Thor-
valdsen ferðadagbók á leiðinni, sem hefur
varðveitzt.
Þar segir liann m. a. frá hundinum
sínum, Hektor, sem var í fyrstu mislið-
mn meðal farþega, en þó að lokum öll-
um kær, eins og húsbóndi hans virðist
eninig hafa verið. Iíektor var mesti fjör-
kálfur og stmidum fyrirferðannikill. Það
var víst á Möltu, sem var einn af við-
komustöðunum, sem þetta gerðist að sögn
Thorvaldsens: „Bg gekk lieim, og á leið-
inni varð Hektor fullkátur og fór að elta
nokkrar geitur, sem tvístruðust í allar
attir og veltu um stiilku, sem var með
barn á handleggnum, en það meiddi sig
ekkert. Síðan steypti hann strák á lmus-
inn og hlógu menn að.“ — Á Möltu sá
bann málverk eftir Rubens og hlýddi á
söngleik. Um sjóferðina segir hann líka,
að um borð voru „nokkrar laglegar
kvenpersónur, og sú laglegasta talaði
Þýzku.“ — Thorvaldsen hafði jafnan
næmt auga fyrir fögrum konum og naut
sjálfur kvenhylli, enda maðurinn glæsi-
legur á að líta og álirifamikill í viðkynn-
lngu. Um þessar mundir er lionum svo
lýst:
„Hann var glæsimenni liið mesta. Hann
var meir en miðlungs hár vexti, þrek-
vaxinn, vel limaður, vel á sig kominn
°g afar sterkur. Höfuðið var allstórt og
fallega lagað, hárið mikið, glóbjart á lit
°g fór vel. Hann var bjartur yfirlitum
°g allur mjög norrænn í sjón og raun. —
Hann var eygur manna bezt, — bláeygur
°g augun miðlungi stór. Augnaráð lilý-
legt. Hann var dulur og tortrygginn, og
varkár í orði. — Hann var frábærlega
S’kírnarfonturinn í Dómlcirlcjunni i Meykjavík.
Á hann letraSi meistarinn:
OPUS HOC ROMAE EECIT ET ISLANDIAE
TERAE SIBI GENTILICIAE PIETATIS
CAUSA DONAVIT ALBERTUS THORVALD-
SEN A MDCCCXXVII — ÞaS er á íslenzlcu:
Grip þennan gjörSi í Sómahorg og gaf íslandi,
œttjörSu sinni, í rcektarskyni Albert Thorvald-
sen áriS 1827.
látlaus, sjálfstæður og smekkvís í fram-
komu. — Hann gerði litlar kröfur til
annarra, en var afar veitull og vinfastur.
— Hann var örlundaður, og fengu ýmsir
að kenna á því, og oft þeir, er sízt
skyldu.“ Hann var barn síns tíma og
mikill lífsnjótandi. Hann var táknrænn
stórlistamaður á síðsumri danska einveld-
isins. Samtíðarmenn Alberts Thorvald-
sens þóttust sjá kynborinn niðja Sögueyj-
VORIÐ
151