Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 10

FrúarTcirTcjan í Kaupmannaliöfn
með likneskjmn Alberts Thorvaldsens af Kristi
og postulunum
sons að Kaupmannahöfn, kemst hann m.
a. svo að orði:
„Hinir dönskn drengir sendu honum
þannig lagaða kveðju, að hann langar
ekki til að koma aftur. Þessi morgun-
verður kostaði Englendinga 2600 manns-
líf og 12 skip. Allir eru nú stríðsmenn í
Kaupmannahöfn/1 — Annars eru það
allt annað en gleðitíðindi, sem Albert
berast að heiman. Móðir hans deyr úr
krabbameini 7. jan. 1804, án þess að
hafa séð son sinn frægan. Faðir lians fer
á fátækrahæli í Vartov, og er þar ör-
snauður. lleiddist hann þessari meðferð
mjög, „að vera innan um halta og blinda
vesalinga og allskonar fatlaða ræfla. —
Ég vissi varla, hvað ég skrifaði, svo
reiður varð ég.“ — Hann andaðist 24.
okt. 1806. — Sonurinn frétti fyrst löngu
seinna um andlátið. — Örlög foreldranna
fengu mjög á Albert. Þar við bætist, að
hann lá sjúkur í rómversku hitasóttinni,
þjáður af lífsleiða og þunglyndi.
Ástamálin gengu heldur ekki að ósk-
um. Árið 1803 skilur Anna María við
mann sinn og hann flytur frá Róm, en
hún verður eftir, vafalítið vegna Alberts.
Þrem árum síðar, 1806, verður Albert
fyrir þeirri gleði, að Anna María fæðir
honum son. Hann var þá í blóma lífsins,
35 ára að aldri, efnahagur hans batnandi
og frægðin vaxandi; nii var svo komið,
að enginn var lengur í vafa um, að Can-
ova og Albert Thorvaldsen væru mestir
myndhöggvara í Róm. — Hann unni
mjög syni sínum, þótt hann mæti móður-
ina ekki að sama skapi. Síðar á ævinni
minnist hann drengsins síns, sem þess
bezta sem honum hafi lilotnazt. Daglega
lieimsótti hann soninn og sat tímum sam-
an við vöggu hans, tók hann á kné sér
og reyndi að kenna honum að teikna.
Enn mun vera til blað með rithönd
Alberts Thorvaldsens, þar sem hann virð-
ist hafa verið að æfa sig í að rita nafn
drengsins síns. Þar stendur skrifað stór-
um skírum stöfum: CARLO ALBERTO,
en það nafn var drengnum gefið. —
Hann skrifar jafnvel Önnu Maríu oftar,
vegna drengsins, og á einum stað segir
hann m. a. með föðurlegri hlýju: „Gefðu
Carlo koss, og ég skal endurgreiða hann,
þegar ég kem heim aftur.“
En gleðin tók skjótan endi. Sumarið
1811 dó litli drengurinn, að því er virð-
ist mjög skyndilega og að því sumir ætla
fyrir handvömm móðurinnar að ein-
hverju leyti. Alla ævi bar birtu á minn-
ingu sonarins í huga Alberts og meiri
sorg reyndi hann ekki á ævinni en son-
armissinn. Þótt samband Önnu Maríu og
Alberts væri hnökrótt, þá varð nú samt
raunin á, að lnin ól honum annað barn
þann 8. marz 1813, á sjálfum rómverska
fæðingardegi hans. Það var stúlkubarn,
sem hlaut nafnið Elisa Sophia Charlotte,
en hún varð honum aldrei jafn kær og
154
VORIÐ