Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 18

V JÓLAGJÖFIN V
E. Sig. þýddi.
Henrik var tíu ára. Hann var mynd-
arpiltur og hlakkaði auðvitað til jólanna
eins og öll börn gera.
Frá því að stóra verzlunin í aðalgöt-
unni hafði sýnt jólavörur sínar í stóra
útstillingaglugganum, hafði hann tekið
krók á leið sína úr skólanum og komið
þar við daglega. Það var einhver hul-
inn máttur, sem dró hann þangað, því
að þar var einn hlutur, sem hann hafði
sérstakan áhuga á. Það var lítil járn-
brautarlest, sem ók þar fram og aftur
á glampandi teinum. Henrik þreyttist
aldrei af að horfa á þessa lest, þar
sem hún rann áfram með marga vagna
á eftir sér, hvarf milli snjóugra ása og
kom svo í ljós aftur. I þessum sama
glugga var askja með mynd af lestinni,
og í henni voru allir hlutir til að setja
saman svona lest,. Þessa öskju langaði
Henrik mest að eignast.
Það væri reglulega gaman að búa tii
svona lest. Hann gæti byggt stöð úr
kubbum, sem hann fékk um síðustu jól.
Snjóhæðirnar var auðvelt að búa til úr
baðmull.
Þegar Níels nábúi hans kæmi til að
leika sér við hann, gætu þeir unað marg-
ar stundir við að byggja lestina og leika
sér að henni. Þá mundu rigningardagarn-
ir fljótir að líða.
Ilann langaði mest til að fá þessa lest í
jólagjöf, en það var vafasamt, að hann
fengi nokkurt leikfang í jólagjöf. Hann
hafði nýlega verið svo óheppinn, að
rífa buxurnar sínar, og stuttu síðar
missti hann blek ofan í nýju, ljósbrúnu
peysuna sína.
Móður hans tókst ekki að hreinsa þenn-
an blett burtu, og svo hafði hún sagt, að
bezt væri að gefa honum nýja peysu í
jólagjöf í staðinn fyrir leikföng. Það
líkaði honum ekki vel.
Þetta var eins og að fá kalda gusu
framan í sig. Það var ekki mikið í það
varið að fá föt í jólagjöf. Föt þurftu
menn alltaf að kaupa. Honum var sagt,
að mörg börn fögnuðu því að fá góð föt
í jólagjöf. En ekki var hann ánægður
með það.
Hann óskaði þess aðeins að fá járn-
brautarlestina.
Það var ljóta óheppnin að missa blek-
ið niður í peysuna, og svo bar svo mikið
á því, af því að hún var svo ljós.
Henrik ákvað að fara vel með fötin sín.
Það var heldur ekki svo gaman að klifra
í trjánum nú, þegar þau voru orðin blað-
laus. Hann ákvað líka að vera ólatur að
fara sendiferðir fyrir mömmu sína, þá
gæti skeð, að liún gleymdi peysunni. Dag-
inn, sem Henrilc fékk jólaleyfi, fór liann
eins og venjulega að skoða lestina í búð-
arglugganum. Þá hnikkti honum við.
Hún var horfin úr glugganum, í stað
hennar var þar röð af brúðum. Henrik
162
VORIÐ