Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 19

leit vel í kringum sig, en gat hvergi séð
módel af lest, ekki heldur í hinum glugg-
unum.
Iíann fékk óþægindi fyrir hjartað.
Skyldi hún vera seld? Og sennilega
fengust ekki fleiri. Það voru aðeins tveir
dagar til jóla, og ef til vill var þetta sú
síðasta. Honum kom í hug að spyrja um
það, en hætti við það aftur. Hann kunni
ekki við að fara inn í búðina, þegar. liann
ætlaði ekkert að kaupa. Iíann fór heim
á leið dapur í huga.
Það var engin ástæða til að flýta sér,
því að það var enginn heima. Pabbi
hans var ekki kominn heim úr vinn-
unni, og mamma hans vann á sauma-
stofu jólamánuðinn, af því að þar var
svo mikið að gera.
Þennan tíma höfðu þau haft unglings-
stúlku til að taka til í húsinu á morgn-
ana. Hún var heldur lítið gefin, en frá
fátæku heimili, sem var fegið að fá þókn-
unina, sem hún fékk fyrir jólin.
Henrik var ekkert um það gefið, að
mamma hans hafði talað um að bjóða
Elvu til þeirra á aðfangadagskvöldið.
Þá var amma vön að koma, en hún var
ein af fjölskyldunni. Hefði Elva verið
strákur, þá var öðru máli að gegna. Hen-
rik var á þeim aldri, að hann fyrirleit
stelpur.
Þegar hann kom heim og hafði losað
sig við skólatöskuna settist hann við eld-
húsborðið og drakk mjólkina og borðaði
brauðið, sem beið hans þar.
En meðan hann borðaði var hann allt-
af að hugsa um lestina. Hann var leið-
ur yfir að búið var að selja hana. En allr
í einu kom honum nokkuð í liug, sem
létti skapið. Það gat verið, að foreldrar
bans hefðu keypt liana.
Gaman væri að líta eftir. Hann hafði
grun um, að mamma lians hefði látið eit.t-
hvað í skápinn, þegar hún kom heim í
gærkvöldi. Hún gat hafa hætt aðeins
fyrr í saumastofunni til að fara í búðir.
Það var erfitt að bíða og vita ekkert.
Að bíða í tvo daga í óvissu, og svo var
það ef til vill ekki lestin.
Hann vissi, að það var ekki fallegt að
njósna, en aðeins. . . .
Næstum áður en hann vissi af, stóð
hann inni í svefnherbergi foreldra sinna,
og hafði opnað skápshurðina.
Þar var ekkert óvenjulegt að sjá. Þar
héngu aðeins fötin eins og venjulega. Og
hann lokaði skápnum aftur og hafði orð-
ið fyrir vonbrigðum.
En ofan á skápnum? Það var liátt
þangað og brún framan á lionum, svo að
þar gátu vel verið faldir bögglar. Hann
sótti kollstól og lét við skápinn, en þó
að hann stæði upp á honum, gat hann
ekki séð upp á skápinn. Iiann rétti hend-
ina inn fyrir brúnina og var heitur af
eftirvæntingu, þegar hann fann, að
þarna var einhver böggull. Hann varð
að skoða þennan pakka.
Hann leit í kringum sig. Hvað gat
hann látið upp á stólinn, svo að hann
yrði nógu liár til að ná í böggulinn.
Marokkópúðinn! Já, hann var hæfileg-
ur. Ilann náði í hann í snatri og lét
hann upp á stólinn.
Þetta var undarlegur böggull, hugsaði
hann, þegar hann hafði hann milli hand-
anna. Hann var harður með livössum
brúnum. Það voru ekki föt og ekki held-
ur lestin, og þarna var aðeins þessi eini
böggull. Ilvað gat þetta verið ? Hann
sneri honum fyrir sér.
Það gat varla gert neitt til, þó að
163
VORIÐ