Vorið - 01.12.1971, Síða 20

Á sömu stundu gérðist óhappið.
hann losaði límband-
bandið í annan end-
ann. A sömu stundu
gerðist óhappið.
Marokkópúð inn,
sem var dálítið stærri
um sig en stóllinn,
sporðreistist og í
næstu andrá lá bæði
drengurinn, púðinn
og böggullinn á gólf-
inu. Henrik kveinkaði
sér. Hann hafði rek-
ið mjöðmina í rúm-
gaflinn, og það var
reglulega sárt.
En það var ekki
verst. Það heyrðist
brothljóð, þegar
böggullinn féll á
gólfið, og Ilenrik var
fullur af kvíða, þegar
hann tók umbúðirnar
utan af honum. Hann
horfði sorgmæddur á
skemmdirnar. I
bögglinum hafði ver-
ið falleg mynd, sem
var af „Hjarðmeyj-
unni o g sótaranum' ‘
eftir H. C. Andersen,
og nú lá hún þarna
brotin. Hann sat fyrst
hugsandi og horfði á
brotin. Hvað gat hann gert'? Nú var
hann illa staddur. Hann, sem hafði sett
sér að vera þægur til jóla. — Hann
hefði betur ekki gert þetta.
En ekki gat hann setið hér lengi. Eft-
ir hálfa stund mundu foreldrar hans
koma heim, og hvað mundu þau segja,
164
þegar þau sæju, hvað hann liefði gert.
Ilarm var sárhryggur.
Yar þá ekkert hægt að gera? Jú, ef
til vill gat hann línit hlutina saxnan.
Hann vissi um límtúpu frammi í eld-
húsi, og hann hafði heyrt föður sinn
segja, að það væri frábært lím. Hann
varð að reyna.
VORIÐ