Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 22

saman, svo að ekki beri á neinu, í stað
þess að segja frá því, þá er hægt að bú-
ast við öllu af þér.“
„Það hef ég ekki gert heldur,“ svar-
aði Elva grátandi.
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði mamma í
hæðnistón. „Það hafa jólasveinarnir ef-
laust gert. Það hafa ekki verið aðrir í
húsinu en þú, og þú gerðir hreint í svefn-
herberginu í gær. Ég lagði myndina ein-
mitt upp á skápinn svo að hún yrði ekki
fyrir neinu hnjaski. Það er auðséð að
þú snuðrar í mínum hirzlum.“ En Elva
grét bara, það gat hann heyrt.
„Nú getur þú farið,“ sagði móðir hans
gremjulega. „Ég vil ekki sjá þig í húsi
mínu framar, ég hafði þó. . . “ Hún
endaði ekki setninguna.
Ilenrik heyrði að Elva fór grátandi
út. Það var eins og hann hefði fengið
högg á höfuðið. Það var hræðileg stefna,
sem þetta mál hafði tekið.
Hann var alls ekki ánægður yfir því,
að móðir lians skyldi ekki gruna hann um
að liafa brotið myndina. Honum hafði
ekki komið í hug að öðrum yrði kennt
um það. Aumingja Elva, nú sat hún ef-
laust heima hjá hinni fátæku mömmu
sinni og grét. Nú fengi hún engan nýjan
kjól, og mamma hennar hafði ætlað að
gefa henni góða jólagjöf.
Þegar móðir hans hafði komizt að því,
að hann hafði engan hita, sagði hún, að
hann mætti fara á fætur. Ilann hlakkaði
ekkert til að koma á fætur og ráfaði um
vandræðalegur. Hann gat ekki hætt að
hugsa um grát Elvu og öll gleði yfir jól-
unum var rokin burt.
Hann varð leiðari og leiðari eftir því
sem dagurinn leið. Það gladdi hann ekki
lengur að hugsa um járnbrautina, jafn-
vel þó að hann fengi hana í jólagjöf.
Hvernig var hægt að vera glaður, þeg-
ar maður liafði brotið af sér, og annar
fékk sökina og var grunaður og hegnt?
Ilann vissi, að eina ráðið var að fara
inn til mömmu sinnar og segja henni alla
söguna, og hann reyndi það nokkrum
sinnum, en sneri þó alltaf aftur. Hann
kveinkaði sér við að játa yfirsjónina, þó
að hann vissi, að það yrði erfiðara, þegar
lengra liði.
Auðvitað væri léttast að minnast ekki
á neitt. Sennilega kæmist þetta aldrei
upp. Hvorki Elva eða móðir hennar
mundu reyna að sanna sakleysi hennar.
Þeim var ljóst, að enginn mundi trúa
fullyrðingum hennar, en hann vissi líka,
að ef liann þegði, mundi samvizka hans
aldrei þagna.
Níels kom til að leika sér við hann, en
þegar hann varð þess var, hve illa lá á
Henrik, fór hann aftur. Henrik horfði á
eftir honum. Þeim kom alltaf vel saman
og það hefði verið gott að fá tímann til
að líða í leik með honum til jóla, en hann
gat ekki leikið sér í dag.
1 kvöld var Þorláksmessa, og þá var
alltaf svo gaman. Iíann og faðir hans
voru þá vanir að skreyta jólatréð, og svo
kom mamma með kaffi og smákökur, svo
að það var nærri eins og jólin væru kom-
in.
En nú var allt öðru vísi en vant var.
Ilenriki fannst að hann væri að villast í
dimmum skógi, sem hann mundi aldrei
rata út úr. Iiann mundi aldrei verða
glaður framar.
Um kvöldið kom faðir hans heim allur
snjóugur. „Nu fáum við reglulegt jóla-
veður,“ sagði hann ánægjulega. Hann
lagði höndina á öxl Ilenriks. „Jæja,
drengur minn,“ sagði hann. „Eigum við
þá ekki að skreyta jólatréðf1
166
VORIÐ