Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 23

Hönd pabba hans var hlý og góð. Hún
færði honuin alltaf traust. í rödd hans
var hægt að greina, að hann var stoltur
af drengnum sínum.
En allt í einu bugaðist Ilenrik. Hann
hvíldi ennið við jakka pabba síns og
stundi smám saman grátandi upp allri
játningunni.
Báðir foreldrarnir biðu róleg, þar til
hann hafði lokið sögu sinni. Svo sagði
Pabbi hans: „Ja, þetta er ljóta sagan.“
Mamma stóð lengi vandræðaleg. Loks
sagði hún: „Já, þetta var slæmt. Og mér
hefur skjátlast hraparlega. Ég grunaði
Elvu. Af því að hún er dálítið kjánaleg,
var eðlilegt, að ég héldi, að það væri hún.
Við Henrik verðum að bæta fyrir þetta.
í’urrkaðu þér um augun. Ég vona, að
samvizka 'þín liafi refsað þér hæfilega,
°g þar sem jólin eru á morgun, tölum við
ekki meira um það. En skrepptu nú til
Elvu og biddu hana og mömmu liennar
að koma á aðfangadagskvöld til okkar, og
hegning þín á að vera það, að segja þeim
þessa sögu þína, sem jiú hefur nú sagt
°kkur.“
Eaðir hans tók undir liökmia á honum
°g horfði inn í augu lians: „Og svo
skaltu muna það Henrik, að næst kemur
l>ú strax til okkar og segir okkur frá því,
ef þú gerir eitthvað af þér.“
Henrik kinkaði kolli og brosti gegnum
tarin. Skömmu síðar fór hann út úr dyr-
unum. Þungri byrði varv velt af hjarta
hans. Nú gat liann verið glaður. Pabbi
hans og mamma voru ekki reið og á
morgun voru komin jól.
hað var aftur gaman að lifa, og það
Var gaman að geta flutt hryggu fólki
góðan boðskap. Jólin voru einmitt sá
timi, sem mennirnir fengu góðan boð-
skap, sem borizt hefur um alla jörð.
Svo kom aðfangadagskvöld jóla og eng-
inn var glaðari en Iienrik. Það skyldi þá
vera Elva, sem ljómaði eins og sól í fal-
lega kjólnum. Bæði hún og móðir henn-
ar höfðu fengið góðar og gagnlegar gjaf-
ir.
Þegar Henrik tók utan af sínum jóla-
böggli, kom eitthvað blátt í ljós. Það var
blár flosjakki eins og strákarnir notuðu
mikið í skólanum. Hann þakkaði foreldr-
um sínum fyrir brosandi.
Ef það leyndust einliver vonbrigði í
huga lians, liafði hann ákveðið að láta
engan verða þess varan. Hann hafði ekki
átt skilið að fá neina jólagjöf og nú
höfðu foreldrar hans þurft að eyða pen-
ingum til að kaupa aðra gipsmynd handa
ömmu.
Eigi að síður var hann glaður og söng
jólasálmana með af fullum rómi, jjegar
gengið var í kringum jólatréð.
Amma varð fljótt jireytt og varð brátt
að setjast niður og hvíla sig. Mamma kom
með skálar með hnetum og sælgæti og
pabbi leit til Iíenriks með hlýju brosi.
„Getur verið að það sé enn böggull
inn undir trénu,“ sagði hann. Henrik
lagðist, niður og gægðist undir greinarn-
ar, sem náðu næstum niður að gólfi. Jú,
sannarlega. Það var stór ferhyrntur
böggull, sem reistur var upp við trjá-
stofninn. Hann tók hann fram þegjandi
og tólí af honum umbúðirnar með fumi.
Hann hélt niðri í sér andanum, þar til
myndin af bláu lestinni kom í ljós. Þá
rak hann upp fagnaðaróp, sem enginn
rauðskinni hefði þurft, að skammast sín
fyrir.
„Lestin, lestin!“ hrópaði hann fagn-
andi.
Svo flaug hann í faðm foreldra sinna.
167
Vorið