Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 27

Þetta er líka síðasta brauðsneiðin, sem
þú ert að borða og þá á ég ekkert til.“
Þórir lauk úr glasinu og sagði: „Uss,
ég nenni því ekki, ]>n getur bara gert
það sjálf.“ Um leið og hann sleppti orð-
inu var bann þotinn út á götu.
Ekki sá Þórir neina félaga sína úti. í
Hjalteyrargötunni kom hann að gömlum
geymsluskúr, sem stóð þar á bak við hús.
Þar var verið að mála bjöllu af reiðhjóli.
Málarinn var lítið eitt eldri en Þórir og
hét, Lalli. Lalla liafði vantað bjöllu á
hjólið sitt og gripið því til þess óheilla-
verks, að skrúfa bjölluna af hjólinu hans
Nonna litla í Norðurgötunni. Nú átti að
mála bjölluna svo að Nonni þekkti hana
ekki aftur. Lalli átti rauða málningu í
boxi og pensil. Um leið og hann dýfði
penslinum í málninguna sagði hann við
Þóri. „Ef þú segir að ég hafi stolið bjöll-
unni, þá skal ég segja mömmu þinni, að
þú hefir reykt, af sígarettu, sem hann
Helgi náði í hjá pabba sínum.“
Þórir horfði á Lalla mála lokið á bjöll-
unni og svaraði fáu. Iíann sá nú reyndar
eftir að hafa reykt sígarettuna, en Helgi
hafði narrað hann til þess. Þórir vissi, að
hann gerði ekki alltaf það sem réttast
var og fallegast, en hann vissi líka, að
Lalli var ekkert betri. Lalli mátti eiga
81g- Þóri fannst Lalli ekki vera í sem
beztu skapi í dag. Ef til vill liafði Lalli
samvizkubit af að hafa stolið bjöllunni,
þótt fremur væri það ólíklegt. Þórir fór
frá Lalla. Lalli var líka þjófur, kannske
líka bófi. Það væri ef til vill réttast að
segja Nonna liver hafði tekið bjölluna.
Það gerði að minnsta kosti ekkert til, þó
að liann færi upp í Norðurgötu og skoð-
a®i hjólið hans. Hann liafði svo sem ekk-
ert annað að gera.
Vorið
Þegar hann var næstum kominn að
Norðurgötunni, heyrði liann kallað:
„Hæ, Þórir!“ Það var Beggi, sem kall-
aði. „Komdu með út í búð Þórir, ég þarf
að kaupa kaffi fyrir mömmu. Á eftir
getum við farið áð smíða flugdreka
inni lijá afa.“
Þetta var ákveðið, Afi hans Begga var
gamall og góður karl, sem drengirnir
þekktu vel. Hann liafði hefilbekk niðri í
kjallara og vann þar við að smíða ýmsa
smáhluti og binda inn bækur fyrir ná-
grannana. Afa þótti vænt. um drengina
og leyfði þeim fúslega að smíða flugdrek-
ann í kjallaranum hjá sér. Þar undu
drengirnir sér fram að kvöldmat. Þá var
smíðinni lokið, en komið var myrkur og
of seint að setja flugdrekann upp þann
daginn. Beggi þurfti líka að fara að
borða og afi sagði við Þóri, að hann
skyldi fara heim, það væri orðið svo
framorðið og kannske færi mamma hans
að óttast um hann.
Eg vildi, að ég ætti þennan afa, þetta
er svo góður afi, hugsaði Þórir, þegar
hann kom út. Þórir virtist dálítið hugs-
andi á svipinn. Allt í einu staðnæmdist
hann og sneri við. Hann ætlaði til Nonna
og segja honum hvar bjallan væri. —
Þegar Þórir kom frá Nonna, leið hon-
um undarlega vel. Stefán, Pabbi hans
Nonna, hafði tekið í hönd hans og þakk-
að lionum vel fyrir og hann hafði heyrt,
að hann sagði við ltonu sína, að það yrði
einhverntíma maður iir þessum strák.
Þegar Þórir kom að húsinu, sem hann
bjó í, brá honum við. Dyrnar voru læst-
ar og hvergi ljós í glugga. Hvernig stóð
á þessu? Yar mamma ekki heima? Það
var ólíkt henni að vera ekki heima á
kvöldin. Þórir fór niður tröppurnar og
að geymsluglugganum í kjallaranum.
171