Vorið - 01.12.1971, Síða 31

bænum og svo þurfti hún að sinna skepn-
unum, en nú var komið langt fram á
kvöld og hún settist inn á rúmið sitt með
prjónana sína. Litla stúlkan var sofnuð
og hún sat í myrkrinu, til þess að spara
olíuna; liún var nærri búin, en Sveinn
ffitlaði að koma með olíu, en hún bjóst
ekki við honum fyrr en á morgun. Hún
Vissi, að í mörgu var að snúast hjá sum-
um af þeim, sem með honum höfðu farið,
og dagurinn var svo stuttur.
Allt í einu vaknaði litla stúlkan og
reis upp í rúminu. „Mamma, mamma“,
brópaði hún, „kveiktu fljótt lj ós, það er
engill að koma til mín kveiktu, kveiktu“,
°g litla stúlkan fór að gráta, af því að
benni fannst mamma ekki nógu fljót að
uá í týruna og kveikja, og þegar mamma
setti týruna á borðið, sagði hfin: „Nei,
settu það út í gluggann, svo að engillinn
sJái það og rati til mín, en mamma, hef-
urðu ekki meira ljós 1 Kveiktu heldur á
lampanum“. „Það get ég ekki, elskan
uun, lampinn er þurr og ég á enga olíu,
uema þá, sem er á týrunni“, sagði
uiamma, en litla stúlkan fór að gráta.
uMamma, mamma, hjálpaðu mér, kveiktu
ineira ljós. Engillinn sér ekki svona lítið
Ijós, mamma góða, áttu ekkert, sem þú
getur kveikt á?“
Mamma var orðin Iirædd við ákafann
1 litlu telpunni. Hún hélt, að henni væri
uÓ versna. Hún stóð upp og fór ofan í
bistuna sína og eftir dálitla leit tók hún
UPP stórt, og fallegt kerti. „Sjáðu, elsk-
uu mín“, sagði hún, „ég ætla að kveikja
a l'essu kerti og setja það út í gluggann,
l’á hlýtur engillinn að sjá ljósið og þá
bemur hann til þín og svo skal ég líka
Segja þér sögu einmitt um þetta kerti,
ef þú verður góð stúlka og leggst nið-
Ur • Mamma leit út um gluggann um leið
og hún setti kertið þar. Allt kvöldið hafði
verið stormur og kafald og var kominn
nokkur snjór, en nú var að stytta upp.
Svo settist hún á rúmstokkinn og horfði
á kertaljósið.
„Ætlarðu að segja mér söguna, mamma
mín“, sagði litla stúlkan, liún var nú
orðin rólegri.
„Hún er nú ekki löng. Eg var lítið
eldri en þú ert núna, aðeins 9 ára, þeg-
ar ég varð að fara lieiman að, frá henni
mömmu minni. Yið vorum mörg systkin-
in, en pabbi og mamma fátæk. Ég var
lánuð til snúninga hjónum, sem bjuggu
í næstu sveit. Þau voru ekki slæm við
mig og enginn á bænum, en eiginlega
skipti enginn sér npitt af mér, nema til
þess að senda mig eitthvað eða segja
mér eittlivert verk. Æ, livað mér leidd-
ist og hvað mig langaði lieim til mömmu,
pabba og systkina. Ég held, að ég hafi
aldrei sofnað ógrátandi. Svona leið nú
samt sumarið og haustið og jólin voru
að nálgast. Mig langaði svo mikið til að
fá að fara heim um jólin, en ég þorði
ekki að hiðja um það. Svo á Þorláks-
messu kom maður af næsta bæ og bar
böggul til mín. Ég vissi, að hann var
frá mömmu, enginn annar sendi mér
böggul og ég ætlaði ekki að opna hann
fyrr en á aðfangadagskvöldið, en um
kvöldið sofnaði ég ekki grátandi, því að
ég var með höggulinn í fanginu, og svo
kvöldið eftir, þegar ég opnaði hann, voru
í honum bryddir sauðskinnsskór og sokk-
ar, og svo einmitt þetta kerti og
bréf frá mömmu. Eg gat stafað
mig fram úr því, og ég man liún
sagði: „Þú mátt muna það, elskan mín,
að pabbi og mamma elska þig, og svo er
líka einn enn, sem elskar þig, og hann
er allt af vakandi og verndar þig, það
Vorið
175