Vorið - 01.12.1971, Síða 32

er Guð“. Þetta jólakvöld vaknaði vonin
og gleðin í hjarta mínu, en ég tímdi ekki
að kveikja á kertinu mínu. Mér fannst,
að meðan ég ætti það, gæti ég fundið
kærleika móður minnar og kærleika
Guðs, en það var barnaskapur, því að
allt, sem við sjáum, minnir okkur á kær-
leika Guðs. En eftir þetta liætti mér að
leiðast, og ef mér var þungt í skapi, fór
ég og skoðaði kertið mitt og liugsaði um
hana mömmu, sem allt af elskar mig.
Síðan hefur kertið allt af fylgt mér og
það er einmitt það, sem ég kveikti á núna,
til að hugga þig, litla stúlkan mín“.
„Þakka þér fyrir söguna, mamma mín,
og kertið líka. Nú veit ég að engillinn
sér hæinn okkar“.
Hvaða skrölt heyrðist neðan úr vör-
inni. Gat það verið að þeir væru komn-
ir? Allra snöggvast flaug henni í iiug,
að ef til vill hefði ljósið lýst þeim.
Skömmu seinna heyrðist gengið um bæj-
ardyrnar. Það var Sveinn. Iíann var
kaldur og votur af ágjöfum, en það var
gleðiglampi í augum hans og bros á vör-
um hans, þegar hann heilsaði konu sinni
og dóttur. „Þakka þér fyrir ljósið“, sagði
hann, „það hefur bjargað lífi okkar. Þeg-
ar hríðinni var að létta, vorum við komn-
ir að eyjunum, ég heyrði það á brim-
hljóðinu. Þá var eftir að finna vörina í
myrkrinu, en þá kom blessað ljósið og
þá var ég glaður, því að þetta er eini
glugginn, sem snýr í þessa átt“. „Það
er litlu stúlkunni að þakka og svo kertinu
hennar mömmu“, sagði kona hans.
HJÁ
LÆKNINUM
Leikendur: Læknirinn (L)
Lítill maður (M)
Leiksvið.- Lækningastofa.
L: Kom inn.
M (Ivemur inn með tösku í hendinni) :
Góðann daginn, herra læknir.
L (Sem er önnum kafinn): Gerið svo
vel að fara úr.
M: Já, en ég . . .
L: Ég sagði, gerið svo vel að fara úr
fötunum. (Læknirinn skrifar. Maðurinn
byrjar að fara úr fötunum nokkru
seinna).
M: Fyrirgefið, en ég ...
L: Ætlið þér að fara úr, eða ætlið þér
ekki að fara úr?
M (heldur áfram að fara úr og ypph'
öxlum) : Fyrirgefið, herra læknir, en
ég.. •
L (reiður) : Heyrið þér nú, góði maður.
Farið þér nú úr fötunum og það í ein-
um hvelli. (Maðurinn heldur áfram og
hristir höfuðið. Nokkru seinna, þegar
læknirinn er búinn að skcifa, snýr hann
sér að manninum).
L: Jæja, maður minn. Hvað viljið þer
þá?
M (Um leið og hann dregur andann
léttara.) : Aali, ég átti bara, ef það væru
ekki of jnikil óþægindi fyrir lækninn, að
afhenda honum þetta frá apótekinu.
(Réttir lækninum lítinn palcka).
Tjaldið.
176
VORIÐ