Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 42

með endurminningar hins liðna og hef
enga löngun til að vita, hvað morgundag-
urinn ber í skauti sér,“ sagði galdrakarl-
inn. Hann setti kúluna í poka og pokann
á bak sér. „Bg ætla að fara til Hring-
vers og gefa Bebu Jóku kúluna. Kannski
verður hún þá svo góð að vefa nýja á-
breiðu fyrir vesalings, kulsæla frændann
sinn.‘ ‘
Boggi gerði smell með fingrunum og
varð um leið ósýnilegur. Á næsta augna-
hliki var hann kominn margar mílur í
burtu og stóð undir tré fyrir framan
Hringver. Stór, svartur köttur lá á tröpp-
um bjálkakofans og var að sóla sig.
„Halló, köttur,“ heilsaði Boggi gamla
vini sínum. „Er Beba Jóka heima í dag?“
Kötturinn lyfti höfðinu til að svara,
en dyrnar á Hringveri voru þá skyndi-
lega opnaðar, svo að hann var nærri dott-
inn niður tröppurnar.
„Lata skepnan þín,“ hvæsti Beba Jóka
á köttinn, sem tók þegar í stað til fót-
anna. „Þú étur matinn minn og hlýjar
einskis nýt bein þín við eldinn minn,
samt geturðu ekki einu sinni gætt Hring-
vers almennilega. Fóturinn er hættur að
snúast, en það gefur til kynna, að ein-
hver óboðinn gestur sé að koma, og þú
liggur þarna eins og letiklessa".
í því sá hin reiða galdranorn frænda
sinn, sem stóð hljóður undir trénu. And-
litið fölnaði og hún ýtti við hárstríinu,
sem stóð niður undan svörtum hattinum.
„Bo-Bo-Boggi frændi,“ stamaði Beba
Jóka. „Góði Boggi frændi. En ánægjulegt
að sjá þig aftur. Eg var einmitt að segja
við köttinn, hve mér þætti gaman að fá
heimsókn. Komdu inn, ég ætla að gefa
þér einhverja hressingu/ ‘
Boggi tók köttinn upp, sem skalf af
hræðslu, og fylgdi galdranorninni inn í
Hringver. „Jæja, Beba Jóka,“ sagði
galdrakarlinn og settist í djúpan stól.
„Ég sé, að þú ert enn skapmikil. Ég
hefði haldið, að þessi kalda töfraþula
myndi kæla skapið í þér.“
Galdranornin færði sig undan óþæg'i-
legu glápi frænda síns. „Það er svo kalt
í dag, þess vegna er ég í svona vondu
skapi,“ skrækti hún um leið og hún setti
teketilinn yfir eldinn. „Stormurinn hef-
ur brotið tvö glös af beztu olíunni
minni, þrjár hrukkur af uppáhaldsstöng-
ulberjasultunni minni eru beinfrosnar á
hillunni. Ég held, að allur heimurinn sé
á móti mér.“
Boggi kinkaði kolli og það fór smá-
hrollur um hann. Hann opnaði pokann og
setti krystalskúluna á borðið.
„í krystalskúlunni minni sé ég, að við
munum lengi enn hafa vont veður,“
sagði galdrakarlinn. Hann leit kænlega á
Bebu og ýtti kúlunni hægt í áttiua til
hennar.
„Ó, hve mig langar til að fá nýtt teppi
spunnið í töfrarokkinum þínum,“ and-
varpaði hann. „Ég mundi hafa miklu
meira gagn af slíku teppi en af þessari
asnalegu krystalskúlu.1 ‘
Beba starði ágirndaraugum á krystals-
kúluna. „Afsakaðu mig augnablik,
frændi,“ sagði hún. „Ég þarf að ræða
svolítið við köttinn minn.“
Hún greip köttinn kverkataki, flýtti
sér með hann út úr herberginu og lokaði
hurðinni á eftir sér.
„Flýttu þér, köttur,“ hreytti Beba
Jóka út úr sér. „Náðu í rokkinn miun J
skápnum. Það tekur aðeins eina mínútu
að vefa ábreiðu fyrir Bogga frænda og
þá á ég krystalsskúluna.“
Galdranornin fór að skápnum og þreif
upp hurðina. Augu hennar snarstækk-
186
VORIP