Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 49

„Spinn, Nanna,“ skipaði gróf rödd í
gegnum dyrnar. „Spinn eins og þú eigir
Hfið að leysa — sem þú líka í raun og
veru átt.“
Það var augnabliksþögn, sein var að-
eins rofin af suðandi rokkhljóðinu, síðan
neyrðist fótatakið fjarlæg'jast. Þegar það
^irtist í órafjarlægð, skreið kötturinn úr
felustaðnum. „Yið verðum að finna ein-
iiverja leið til að komast héðan,“ sagði
hann.
Nanna liristi höfuðið döpur. „Það er
vonlaust,“ svaraði hún. „Það ef engin
nndankomuleið/ ‘
Kötturinn klifraði upp á fatahrúgu
°g glápti út um gluggann. „Fyrst greinin
er farin, er of langt í tréð fyrir okkur,“
sagði hann.
Stúlkan andvarpaði og spann. „Jafnvel
þótt við gætum flúið, er engin von til
þess, að við getum komið rokknum henn-
ar Bebu Jóku út úr húsinu. Allar dyr
ei'u rammlæstar og þeirra er vandlega
gffitt og húsbóndi minn ber lyklana í vasa
sínum.1 ‘
Stór ábreiða var að verða til í önnum
köfnum höndum Nönnu. lvötturinn horfði
a hana spinna. Allt í einu lagði hann
loppuna á rokkhjólið til að stoppa það.
»Það er leið út úr þessum ógöngum,
Nanna,“ lirópaði hann. „Ilún er liættu-
l(:g, en okkar eina von. Yið verðum að
reyna hana.“
Kötturinn tekur í sundur eina stærstu
ábreiðuna og breiðir hana á mitt gólfið.
»Köt og ábreiður eru ekki allt, sem
rokkur spinnur,“ sagði hann. Hann setti
r°kkinn á miðja ábreiðuna. Síðan sezt
bann við hliðina á Nönnu, lokar aug-
nnum og syngur:
Spinn fyrir mig, ó, rokkur
til bj.argar okkur,
kaðal eins sterkan og stál.
Pyrst í stað skeður ekkert. Svo fer
rokkurinn að snúast. Lengja af þykkum
silkiþræði vinzt hægt upp á snælduna.
Rokkurinn herðir á sér og brátt liggur
hrúga af kaðli á gólfinu.
,,Nóg,“ sagði kötturinn og rokkurinn
þagnaði.
Nanna hjálpar kettinum að draga sam-
an öll fjögur horn ábreiðUnnar utan um
töfrarokkinn. Þau binda horn ábreiðunn-
ar saman í hnút og vefja sterka þræðin-
um nokkra hringi utan um rokkinn í á-
breiðunni. Síðan festir kötturinn annan
langan þráð við hnútinn. Hinn endann
festir lian kyrfilega við þungt skrifborð,
sem stendur út við gluggann.
„Við hölum fyrst rokkinn niður,“
sagði hann Nönnu. „Vertu viðbúin að
gefa eftir kaðalinn, þangað til rokkur-
urinn er kominn til jarðar.“
Töfrarokkurinn hóf nú hæga ferð sína
niður með vegg turnsins. Nanna og' kött-
urinn gáfu kaðalinn gætilega eftir, unz
rokkurinn var örugglega kominn niður.
Einmitt þá vaknaði álfurinn og tók til
fótanna. „Meira brauð,“ öskraði hann.
„Gefðu mér meira brauð eða ég kalla á
húsbónda minn.“
Nanna rétti hinum gráðuga álfi það,
sem eftir var af brauðinu. Svo ákafur
var hann í að gleypa hvern mola í sig,
að hann sá ekki, þegar kötturinn læddist
varlega aftan að honum. Kötturinn hafði
gert lykkju á bandspotta. A augabragði
smeygði hann lykkjunni yfir höfuð álfs-
ins. í augnabliksæði flýtti liann sér að
vefja bandiuu nokkra hringi utan um
Vorið
193