Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 53

JULES VERNE:
Grant skipstjóri og börn hans
HANNES J. MAGNÚSSON þýddi
TÓLPTI KAPlTULI
Sem fuglar himinsins
Tré })að, sem Gleuvan og félagar hans leit-
uSu griðastaðar í, líktist hnottró. Slík tré standa
til og frá um Pampassléttuna. Stofninn er
furðulega sver og ræturnar standa djúpt í jörð.
Tré þetta var um hundrað feta hátt, greinarn-
ar voru geysilega laufríkar og mynduðu þak-
kvelfingu, sem veitti ágætt skjól.
Þegar flóttamennirnir tóku sér bólfestu í
trénu, varð það til þess, að stórir fuglahópar
lögðu skelkaðir á flótta. Þeir mótmæltu þessu
landráni kröftuglega á sínu máli, en það kom
ekki að neinu gagni.
Þannig eignuðust Glenvan og félagar hans
uýtt hæli. Kóbert og Wilson klifruðu alla leið
upp í efstu greinarnar. Þeir ráku kollinn upp
úr blaðahvelfingunni og horfðu út yfir sléttuna,
en þar sást ekki annað en himinn og haf. í
fjarska sáu þeir beljandi strauminn slíta stór
tré upp með rótum, sópa burt heilum húsum, og
á einum stað sáu þeir jagúarf jölskyldu öskrandi
í straumiðunni. Enn lengra burtu greindi Wil-
son lítinn, dökkan depil. Það var Talkave og
Toka, sem fjarlægðust nú óðum.
„Talkave! Talkave! ‘ ‘ kallaði Róbert, um leið
og liann benti í áttina til hins liugumstóra Indí-
ána.
„Hann kemst af,“ sagði Wilson, „en nú skul-
UIU við koma niður til hinna.“
Eftir andartak voru þeir Kóbert og Wilson
komnir niður til félaga sinna. Glenvan, Paganel,
Austin, Mulrady og majórinn höfðu komið sér
þœgilega fyrir í neðstu greinunum, og nú sagði
Wilson frá því, hvers liann hafði orðið var. Ekki
kom mönnum saman um, hvort heldur Talkave
tnundi bjarga Toka eða Toka bjarga Talkave.
En þótt tvísýnt væri um afdrif Talkaves, var
staða þeirra þó öllu ískyggilegri. Tréð stóð að
vísu af sór straumþungann, oða þeir væntu þess,
en vel gat verið, að vatnið hækkaði svo mjög,
það mundi fljótlega ná upp á móts við efstu
VORIÐ
greinarnar, og það því fremur, sem tréð stóð í
nokkurri lægð. Glenvan skar merki i tróð og
fylgdist þannig með, ef vatnið hækkaði eða
lækkaði. En við athugun kom í ljós, að straum-
þunginn virtist nú hafa náð hámarki.
Þetta var þeim nokkur huggun.
„Hvað eigum við nú að gera?“ spurði Gleu-
van.
„Við reynum að koma okkur sem bezt fyrir
hér, eins og fuglar himinsins,“ svaraði Paganel
glaðlega.
„Já, við byggjum okkur hreiður,“ sagði Kó-
bert.
„Við erum vist dæmdir til að lifa eins og
fuglar, þegar við höfnum þvi að vera fiskar/ ‘
mælti prófessorinn með sömu glettninni.
„Ágætt! ‘ ‘ sagði Glenvan, „þá er að taka því.
En segið mér, hver á að færa okkur mat í gogg-
innf''
„Ég,“ mælti majórinn.
Allra augu litu til Lindsays. Hann hafði
hallað sér makindalega aftur á bak í dúnmjúk-
um hægindstól og hélt á leðurtösku sinni í liend-
inni. Taskan var að vísu rennvot, en hún var
úttroðin af matvælum.
„Jæja, Lindsay," mælti Glenvan. „Nú kann-
ast ég við þig aftur. Þú hugsar fyrir öllu, jafn-
vel þegar allir aðrir hætta að hugsa."
„Já, mér flaug það svona í hug, að okkur
mundi oliki þykja neitt eftirsóknarvert að
deyja úr hungri, þegar við sluppum við að
drukkna.' ‘
„Það hefði ég átt að muna líka, en ég er
oft svo viðutan,' ‘ mælti Paganel.
„Hvað er í töskunni?" spurði Tom Austin.
„Matvörur handa sjö mönnum í tvo daga,“
var svarað.
„Ágætt,“ sagði Glenvan. „Ég vona, að flóðið
verði farið að sjatna eftir einn sólarhring."
„Eða við höfum þá að öðrum kosti fundið
upp einhver ráð til að komast á þurrt land,“
svaraði Paganel.
197