Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 60

„KróTcódílarl“ öskraSi Wilson.
glenntir kjaftarnir spáðii engu góðu fyrir þeim,
sem neycldist til að fleygja sér í vatnið. Þeir
voru þarna tíu eða tólf og létu ófriðlega.
Yið þessa hryllilegu sýn féll þeim greinabú-
um allur ketill í eld. Nú var um það tvennt
að velja, að brenna lifandi eða láta krókódíl-
ana tœta sig sundur. Loksins rauf majórinn
þögnin og mælti með ískaldri ró:
„Það lítur út fyrir, að við sjáum nú fyrir
endann á þessu.‘ ‘
Hinir dauðadæmdu menn urðu þess nú meir
og meir áskynja, livernig eldurinn og vatnið
þrengdu æ meira hringinn um þá, og þeim
fannst jafnvel vonlaust að biðja guð um lijálp,
þegar svona var komið.
Storminn var farið að lægja, en í suðri var
að myndast ægilegur skýastrokkur, líkur keilu
að lögum. Keiluoddurinn sneri niður, en grunn-
flöturinn upp. Skýstrokkur þossi geystist áfram
með ægilegum liraða, og eftir andartak snart
hann hið brennandi tré. Á sömu stundu tók
það til að liristast og nötra, og liélt Glenvan,
204
að krókódilarnir hefðu gert meiri liáttar álilaup,
á það. Glenvan og fólagar hans hóldu sér dauða-
haldi hver í annan, því að þeir urðu þess varir,
að tréð var að láta undan einhverjum ægi-
krafti. Skyndilega bárust logandi greinarnar á
kaf í æðandi öldur vatnsins. Þetta gerðist á
einu andartaki, og skýstrókurinn var kominn
fram lijá.
Tréð barst af stað með straumnum. Ský-
strokkurinn liafði kippt því upp með rótum,
og nú barst það með fleygiferð með straumu-
um eitthvað út i nýja óvissu. Krókódílarnir
höfðu allir flúið, að einum undanteknum, sem
hafði bitið sig fastan í rætur trésins og vildi
ekki sleppa. Og þar beið hann nú með upp-
glenntan kjaftinn. Mulrady þreif brennandi
grein og lagði til hans með slíku heljarafli, að
krókódíllinn hryggbrotnaði og steyptist í vatn-
ið.
Glenvan og félagar hans, sem ekki þurftu nú
að óttast krókódíla að sinni, reyndu að koma
sór fyrir á þeim greinum, sem ekki stóðu í
björtu báli, og þannig bárust þeir með
straumnum út í niðdimma nóttina á trjástofn-
inum og þeim fáu greinum, sem enn voru ó-
brunnar, eins og brennandi skipi á ólmum öid-
um.
FJÓRTÁNDI KAPlTULI
Atlantshafið
Tréflakið hafði rekið fyrir straumi í tvær
klukkustundir, án þess að kenna grunns. Bldur-
inn hafði slokknað von bráðar, og mesta hœtt-
an var gengin um garð. Majórinn lét í ljós þ»
skoðun, að allt mundi fara vel á endanum.
Straumurinn bar þá stöðugt í sömu átt, —- ]
norð-austur. Það var aftur orðið dimmt, og
prófessorinn rýndi árangurslaust út í myrkrið
eftir einhverjum merkjum um fast land. Létt
þoka sveif yfir vötnunum, en hún hvarf brátt
fyrir þéttum vindi, sem greiddi óðfluga sundur
dimma skýjakólguna.
Tréð barst með straumnum með furðulegum
hraða, eins og það væri knúð áfram með ein-
hverri risvaxinni skrúfu. Klukkan þrjú um
morguninn varð majórinn þoss var, að trjábol-
urinn kenndi grunns við og við. Tom Austin
reyndi að kanna dýpið með langri grein, er
hann hafði skorið af trónu, og komst að því,
VORIP