Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 62

virtist lionum hann greina daufan bjarma ut-
an af hafinu.
„Mér missýnist eiðii,“ sagði liann vitS sjálf-
an sig. „Þetta eru ljósin á „Duncan“. Bara að
ég gæti séð í gegnum þetta myrkur.' ‘
Þá datt honum nokkuð í hug. Paganel hafði
sagt honum, að hann gæti séð í myrkri. Hann
vakti hann samstundis.
Hinn lærði maður svaf eins og moldvarpa i
holu sinni, þegar hann var allt í einu vakinti
af værum blundi.
„Hver er þetta?“ kallaði prófessorinn.
„Það er ég, Glenvan.“
„Hver?“
„Glevan. Komið, ég þarf á augum yðar að
halda! ‘ ‘
„Hvað? Augunum mínum?“ spurði Paganel
með drafandi rödd.
„Já, augum yðar — til þess að hyggja að
„Dunean' ‘ úti í myrkrinu. Komið og f lýtið
yður.‘ ‘
Paganel stóð upp, nauðugur þó. Hann gladd-
ist þó í hjarta sínu við það að geta gert Glen-
van greiða. Hann reyndi að liðka stirða limi
sina og gekk því næst á eftir greifanum.
Glevan bað hann nú að liorfa út til hafs-
ins, og varð Paganel fúslega við þeirri beiðni
og starði út í myrkrið nokkrar mínútur.
„Sjáið j)ér ekkert?“ spurði Glenvan.
„Ekki nokkurn skapaðan hlut. Jafnvel þótt
ég hefði kattaraugu, gæti ég ekki séð nema
nokkur skref frá mór í þessu myrkri.“
„Vitið, hvort þér sjáið ekki rautt eða grænt
ljós. Getið þér ekki komið auga á stjórnborðs-
eða hléborðsljósin á „Duncan' ‘ V ‘
„Eg sé hvorki rauð né græn Ijós, ég sé ekkert
nema myrkur,1 ‘ mælti Paganel, sem var nú far-
ið að verkja í augun af að rýna út i myrkrið.
Paganel fylgdi Glenvan eftir um ströndina,
hvert sem hann fór, og gekk svo í hálfa klukku-
stund. Glenvan veitti því athygli, að hann ýmist
laut höfði eða hóf það upp aftur. Hann svaraði
ekki, þegar á liann var yrt, og hann sagði ekk-
ert, en gekk eins og ölvaður maður. Glenvan
hafði ráðið gátuna. Paganel var sofandi.
Glenvan tók þá í handlegg hans og leiddi
hann aftur til livílustaðar hans án þess að vekja
hann. Þar kom hann prófessornum fyrir og hag-
ræddi honum hið bezta. Þegar dagur ljómaði í
austri, vöknuðu allir við kall Glenvans: „ „Dun-
can‘ ‘ ! „Duncan' ‘! “
Allir spruttu á fætur og lirópuðu margfalt
húrra. Að þvx búnu skunduðu allir til strandar.
Þarna lá skemmtisnekkjan nokkuð undan
landi, og Glenvan veitti henni nákvæmar gætur
í kíki Paganels.
í þessum svifum skaut Talkave af byssu
sinni. Allir hlustuðu með eftirtekt. Indíáninn
skaut þrisvar sinnum, og hljóðið borgmálaði í
sandliæðunum í kring.
Skyndilega sást hvítleitur reykur liðast upp
frá skipinu.
„Þeir hafa sóð okkur,“ kallaði Glenvan. „Þcir
skjóta úr fallbyssu „Duncans“.“
í sömu svifum heyrðist dimmur skothvellur,
og um leið létti „Duncan1 ‘ akkerum og stefndi
til lands.
„Greifafrúin getur ekki komiið í land,“ sagði
Tom Austin; „til þess er of mikil kvika.“
„John Mangles getur ekki komið lxeldur,"
bætti majórinn við. „Hann getur ekki skilið við
skip sitt.“
„Systir mín! Systir mín!“ hrópaði Bóbert og
teygði liendurnar í áttina til skipsins.
Bátnum miðaði hægt, því að leiðin var löng.
Greifinn gekk til Talkaves, tók í hönd lians og
mælti um loið og liann benti út til skipsins:
„Komdu með okkur.‘ ‘
Indíáninn liristi liöfuðið.
„Kom með, vinur! ‘ ‘ endurtók greifinn.
„Nei,‘ ‘ mælti Talkave. „Toka er hér — °S
Pampas er þarna.‘ ‘ Um leið og liann mœlti
þetta, breiddi hann faðminn út á móti slétt-
unni.
Greifanum varð nú ljóst, að Talkave mundi
aldrei liverfa burt af liinni víðlendu sléttu ætt_
jarðar sinnar, þar sem bein feðra lians höfðu
hlotið legstað. Hann bar í brjósti fölskvalausa
ást til föðurlandsins, eins og önnur börn þess-
arar miklu víðáttu. Hann tók innilega í hönd
Indíánans og gerði ekki frekari tilraunir til að
fá liann til samfylgdar austur yfir hafið-
Hann lagði ekki lieldur fast að honum með að
taka við greiðslu fyrir fylgdina, þegar Indían-
inn hafði afþakkað það brosandi og mælti um
leið:
„Gerðu það vegna vináttu.“
Glenvan mátti ekki mæla, svo klökkur v:U
hann. Hanu langaði þó til að gefa Talkave
eittlivað, sem liann gæti átt til minningar nm
þessa vini sína í Evrópu. En hvað átti það að
vera? Hann liafði misst öll vopn sín, liest sin»
206
VOR'ð