Vorið - 01.12.1971, Síða 63

og allt annað, er hann hafði hai.fc meðferðis.
Og vinir hans voru engu betur stæðir. Hvernig
átti hann að launa þessum veglynda og dygga
vini sínum? Skyndilega datt honum nokkuð nýtt
í hug: Hann tók fram forkunnar vandað nisti,
sem liann hafði látið gera um mynd af Hel-
enu. Hann rétti Indíánanum þennan kjörgrip og
mælti um leið:
„Eiginkona mín."
Talkave tók við nistinu, leit hrærður á mynd-
ina og mælti:
„Góð og fögur.“
Nú komu allir liinir til að kveðja Indíánann.
Öllum þótti mjög miður að þurfa að skilja við
Talkave, og kveðjurnar fóru fram með ósvikn-
um innileik. Paganel gaf honum landabréf af
Suður-Ameríku, og liafði Talkave oft skoðað
landabréf þetta með mikilli athygli. Þetta var
það bezta, sem Paganel gat af hendi látið. Eó-
bert hafði ekkert að gefa nema ósvikin vinahót,
en hann var líka ör á þau, bæði við Talkave og
Toka.
Báturinn f rá „Duncan' ‘ þokaðist nú óðum
uær. Hann þræddi milli sandskerjanna og tók
loks niðri í fjörunni.
„Greifafrúin og ungfrú Grant bíða yðar á
skipgf jöl/ ‘ mælti formaður bátsins. „En við
verðum að hafa hraðann á, lierra greifi, því
uð það er nú þegar farið að fjara út.“
Greifinn faðmaði Talkave í síðsta sinn, en
Indíáninn hjálpaði vinum sínum út í bátinn, og
þegar Eóbert var á förum, tólc Indíáninn hann
1 faðm sinn, leit blíðlega í augu' lians og mælti:
„Vertu sæll, vinur! Þú ert sannur maður! ‘ ‘
„Vertu sæll! Yertu sæll vinur!“ mælti greif-
mn enn einu sinni.
„Sjáumst við aldrei aftur?“ kallaði Paganel.
„Veit ekki,“ mælti Talkave og rétti hönd
sína til himins.
Þetta voru síðustu orð Indíánans.
Það var lagt frá landi, og báturinn færðist
óðfluga frá ströndinni.
Bátsverjar gátu lengi greint hinn hávaxna og
karlmannlega Indíána, er stóð hreyfingarlaus
uPPi á ströndinni og liorfði moð snknaðarsvip
á eftir vinum sínum. Loks sneri hann við, steig
á bak hesti sínum og hvarf með leifturhraða
*nu yfir sléttuna.
Eftir eina klultkustund lagðist báturinn við
Wiðina á „Duncan“, og Bóbert var fyrsti mað-
urinn, sem sveiflaði sér inn yfir borðstokkinn
Vorið
Ég á fyrst að læra undir morgundaginn og
æfa mig á fiðluna, svo ég get ekki komið út að
leika mér fyrr en eftir tíu mínútur!
„Hvernig stendur á því, að þú segir þessum
manni að bróðir minn sé bóklialdari! Hann er
það alls ekki.‘ ‘
„Jæja, ég hef í það minnsta aldrei fengið
aftur eina einustu bók, sem ég hef lánað hon-
um.‘ ‘
Læknirinn: „Það er ekkert að þessum dreng.
Hið eina, sem hann þarf með, er vatn og sápa.“
Móðirin: „Þökk fyrir, kæri læknir, en á liann
að taka það inn fyrir eða eftir mat?“
og féll þar í faðm systur sinnar, en margfalt
húrrahróp kvað við frá skipverjum.
Þannig lauk þessari för yfir þvera Ameriku.
Perðamennirnir höfðu lent í mörgum mannraun-
um, en komizt klakklaust frá þeim öllum. Nú
voru allar þær hættur að baki og allir komn-
ir heilu og liöldnu á skipsfjöl á „Duncan“. Að-
eins eitt hafði mistekizt: Að finna G r a n t
skipstjóra.
Næst:
FIMMTÁNDI KAPÍTULI
Aftur á slcipsfjöl.
207