Bjarmi - 01.02.1909, Blaðsíða 2

10
B J A H M I
það skrifað, en ekki hef ég heyrt
annað en lofsamlegt úr þeirri átt,
enda hef ég átt von á öllu góðu í því
efni, eftir þeirri persónulegu viökynn-
ingu minni, sem ég alt frá skóladög-
um hef af honum haft.
Fr. Fr.
„Ransókn ritningarinnar“,
»N. Kyrkjublaðið« lætur Th. Kla-
veness, prest í Kristjaníu, þann er
samdi »Klaveness-kverið« svo nefnda,
taka til máls um þelta ofannefnda efni
í ræðubroti.
Og mergurinn málsins hjá Klave-
ness er þetta:
»það er skylda vísindanna að ran-
saka ritninguna«.
Og þetta er satt, að svo miklu leyti,
sem ransókninni er beitt í rétta átt,
eða er samkvœm guðs vilja.
Frelsari vor sagði sjálfur við fræði-
menn Gyðinga: »Ransakið rilning-
arnar, því að i þeim liugsið þér, að
þér hafið eilíft líf og þær eru það,
sem vitna um mig«. (Jóh. 5,39).
Vér eigum að ransaka ritninguna
í allri einlægni og lotningu fyrir liei-
lögum guði, til þess að vér getum
vaxið í náð og þekkingu drottins
vors og frelsara Jesú Krists, og þessi
ransóknarskylda nær ekki að eins til
vísindamannanna, heldur og til hvers
einasta kristins manns.
En drottinn hefir jafnframt boðið,
að vér skulum hvorki auka orð bans
né skerða.
I3essi skipun minnir oss á það, að
ransókn ritningarinnar má líka beita
til þess að vekja efasemdir og van-
t'rú.
Þegar nú vísindamenn eða aðrir
beita ransókninni til slíks, hver er
það þá, sem leggur þeim þá skyldu
á herðar? Ekki gerir guð það.
En nú getur enginn með réttum
röluim borið á móti þvi, sem svo oft
hefir verið minst á i blaði voru, að
hin svo nefnda »biblíu-krítik« eða
»hærri krítík« hefir kappsamlega unn-
ið að því, jafnframt ransókn heim-
ildarritanna, — og sú ransókn hefir
alt af átt sér stað og það með réttu —
að skerða guðs orð með því að ve-
fengja jafnvel hin augljósustu og ó-
missanleguslu trúarsannindi.
Þessu til sönnunar viljum vér enn
tilfæra eilt Ijóst dæmi, eftir sænskan
lækni nú lifandi, dr. Hj. Selldén. Hann
segir meðal annars svo frá fyrstu
kynningunni, sem hann hafði af biblíu-
krítíkinni:
»Ég dvaldi um hrið suður í Sviss-
landi. Þá kyntist ég ungum presta-
skólakandídat, og varð hann mér
næsla hugþekkur; við hittumst þar
oft á samkomum »Kristilegs félags
ungra manna«. Einu sinni kallaði
kandídatinn mig á eintal og bað mig
að ráða sér lieilt í mikilsvarðandi
máli. Ég sá, að hinum unga manni
var mikið niðri fyrir, því að hann
skifti litum öðru hvoru. Þeir voru
svo margir, sem leituðu til mín lækn-
isráða og mér datt ekki annað i liug
en að kandídatinn ætlaði að segja
mér frá einhverju alvarlcgu líkamlegu
meini.
Loksins spurði hann mig, og gat
varla komíð því upp: »Ég bið yður
afsökunar, en trúið þér, læknir, á guð-
dóm Krists?«
Spurningin kom flatt upp á mig,
en kvað þó að sjálfsögðu liiklaust
já við því. Ég sá, að honum gazt
vel að svarinu og svo spurði hann
mig aftur: »Nú, þér trúið þá ef til
vill á þrenninguna líka og að erfða-
synd er til?«
Það lá við, að mér rynni í skap,
og ég spurði: »Hvað meinið þér
með þessu? Þér, sem eruð guðlræð-