Bjarmi - 01.02.1909, Blaðsíða 12

20
B .1 A R M I.
ins manns. Það gjöra eða eiga einn-
ig andmælendur að gjöra, vera starf-
andi að einu og sama miði, ætlandi
sér að komast allir lieim að sömu
húsunum, þ. e. sannleikanum, því þá
ekki i bróðerni? Því að vera að ríf-
ast með illum og ljótum orðum, þóll
sína götuna fari hver?
En ég yrði máske spurður af ein-
hverjum nútíðar Pílatusi: »Hvað er
sannleikur?« I. d. hvernig á að tinna,
hvort kraftaverkin, upprisan og öll
hin mörgu undur trúarkenningarinn-
ar séu sannleikur? Eg svara því, að
fyrir mér er sannleiksleilin aðallega
fólgin í því að rannsaka, hvort rit
þau,ersegja frá rithöfundum, riltíminn
o.s.frv. o: heimildirnar að frásögnunum
eru trúverðugar(autentiskar); það eitl á
að vera starf vísindamannanna, en
ekki hill, hvort. d. kraftavei kin, upprisan
o. s. frv. haíi getad átt sér stað eða
ekki slað; það er trúarinnar einnar
að dæma um, og í því efni get ég
engin vandræði séð á ferðum, nema
ég neiti almáttugum, algóðum, alvís-
um guði. Kemst skynsemin að þvi
að neita þessum eiginlegleikum um
að geta gjört og gjöra hvaða undur,
er þeim þóknast? Þess vegna skil ég
ekki þá menn, er vinza úr undrun-
um, trúa sumum, hafna sumum, já,
trúa undri undranna o: upprisunni,
eingetnum guðs syni, sendingu heilags
anda, já, tilveru guðs sjálfs o. s. frv.,
en neila t. d. uppvakning sonar ekkj-
unnar í Nain o. 11., neina því að eins
að þeir hafi fengið vissu fyrir ritvissu
sumra en ritvissuleysi sumra undr-
anna.
En ég er kominn út í aðra sálma,
. . . ég var að tala um litlu bókina
(Dagl. Ijós), má til að liætta því líka
í þetta sinn; að eins vil ég gela þess,
að á undan þeirri hók hefði ég lield-
ur kosið Ólafíu eða einhvern hennar
líka heim í söfnuðina mína, lil að
lieyra og sjá og vakna af hennar á-
huga og eldmóði. prédikandi út al'
því orði, er í Iitlu bókinni stendur
og útskýrandi það. Þannig vel hæfir
mentaðir. eldheilir, en j)ó ekki »fana-
tískir« ferðaprédikarar mundu koma
hreyfingu á hiðhægtrennandi ísl. trúar-
lifshlóð á undan eða samfara góðum
vekjandi hugvekjum og bæklíngum...
Mér sárnar, hvað Bjarmi er litið
keyptur hér . . . en Jiað skal ekki
vera mér að kenna, ef enginn fæst
útsölumaður að honum? Méi h'kar
j>að svo vel hjá Bjarma, að liann er
slefnufastur, víkur livorki til liægri
né vinstri, veit hverju hann trúir, en
dæmir all af andstæðinga sfna með
mildri alvöru, illindalaust oghógvæit.
Þannig á það að vera, ineð því einu
móli er hugsanlegt að sannleikstak-
markið náist«.
Kveðja
lil
Sigurbjörns A. Gíslasonar og konu hans.
viö lát einkadóttur þeirra. (15/n.’08.)
Hún fór á hraut, sem ykkar ást
og yndisstjarna var;
því engill dauðans haifa heim
til himins sala bar,
en liúsið sem hún vermdi í vor
jjað varð svo gleðisnautl,
er eftir skildi liljan Ijúf,
hið litla rúm sitt ault.
Ég hljóður geng — mér svíða sár —
í sorgarhúsið inn,
ég heyri kveinstaf, harmagrát,
þar lirynja tár um kinn;
því mamma grætur blóm sitt blítt,
sem hætli úr liverri þraut,
en pahhi ljúfa liljurós,
sem látin fór á braut.
Ég þekki ykkar sáru sorg
ég söknuð ykkar skil,