Bjarmi - 01.02.1909, Blaðsíða 4

12
B J A R M I.
sókn ritningarinnar« lil ])ess að ve-
fengja hin helgustu trúarsannindi, bera
oss hinum það löngum á brýn, að
vér séum »hræddir við frjálsa ran-
sókn, af þvi að vér treystum eigi
kristindóminum til af afbera hana«.
En þessi afsökun er ekki sprottin
af kristilegum kærleika. Hún er ekki
gerð til þess, að vér heiðrum Krist
og hans orð meira eftir en áður. Nei,
þvert á móti. Hún er til þess gerð,
að aftra svo mörgum trúuðum manni
frá því að rísa gegn falskenningum
efasemdamannanna, með allri djörf-
ung. Og þess vegna eru þeir miklu
færri en annars myndu vera, sem
gera það, bæði af klerkum og leik-
mönnum. Mörgum trúuðum manni
kann að virðast i fljótu bragði, að
hann sé að amast við frjálsri biblíu-
ransókn, ef bann tekur að mótmæla
vetengingum »vísindanna«, og geri þá
of lítið úrþessum orðum Krists: »Mín
orð munu aldrei undir lok líða«.
En það er ekki annað en sjónar-
villa. Frjáls er engin biblíuransókn,
nema hún sé hleypidómalaus. En
lífsskoðun efasemdamannsins fjötrar
hann, því að hann hafnar trúarsann-
indunum fyrir fram, svo að ransókn
hans getur ekki orðið óblutdræg eða
frjáls. Hann villist frá sannleikanum.
Nei, þá eina biblíuransókn viljum
vér iðka, sem er samkvæm guðs vilja;
lengra vlljum vér ekki fara, svo að
ransóknin geti verið í sannleika frjáls.
Vér óttumst eigi að kristindómur-
inn standist eigi árásir vísindanna;
en það er annað, sem vér vitum að
getur baggast og það er trúin og von-
in í brjósti þínu, kristni vinur, hver
sem þú ert. Dæmi prestaskólakandí-
datsins hér að framan, sýnir það svo
eftirminnilega.
Þeir, sem liafa sjálíir einhverntíma
þekt krafl kristilegrar trúar og vonar
til þess að lifa lífinu, vita það bezt,
hverju sá maður er sviftur, sem er
ræntur þessum dýrmælu himnesku
fjársjóðum.
Ransökum ritninguna, kristnu vin-
ir, hleypidómalaust, en vefengjum eigi
trúarsannindi hennar. Eða getur sá
guð og frelsari orðið nokkru hjarta
til eilífrar gleði, er ekki hati sagl það
ali satt, sem hann hefir í orði sínu
lil vor talað. Látum eigi skynsemi
vora og lilfinningar glepja oss sjónir.
Guð er ekki eins og maðurinn, að
liann fari með ósannindi. Reygjum
oss í auðmýkt fyrir því, sem ritað er,
])ó oss af skammsýni vorri þyki það
ekki wmaklegt viðtöku«. Lífsreynslan
lýkur upp mörgum þeim ritningum
l’yrir oss, sem oss eru um eill skeið
óskiljanleg ráðgáta, ef vér annars vilj-
um trúa orði guðs.
Ransökum ritninguna með trúnni.
Sú ransókn verður oss lil ævarandi
blessunar.
Kristileg starfsemi kvenna,
(Eftir ungfrú Thora Esches).
Hvað geta konur unnið að eflingu
guðs ríkis, samkvæmt guðs orðiY
Fyrst er að minnasl á hjúkrunar-
star/ið.
Allir kannast við nafnið »Föbe«.
Konan með því nafni er fyrirmynd
allra hjúkrunarkvenna. Páll segir
(Róm. 1(), 1—2): »Ég l'el yður Föbe,
systur vora, þjónustukonu í söfnuði
drollins í Kenkreæ, að þér takið hana
að yður« o. s. frv. Þessi kona starf-
aði utan heimilisins, og siðar segir
postulinn: »Hún er á sinum stað og
þar sem ég' vil hafa hana, Hún hefir
líka veitt mér sjáltum aðsloð á marg-
an hátt«. Þarna er lýst hinu inn-
dæla slaríi hjúkrunarkonunnar. Hversu
margt lækifærið gefsl eigi kyrlátri og
hreinlífri hjúkrunarkonu til að tala