Bjarmi - 15.07.1909, Blaðsíða 3

B J A R M I
107
lil'naði við aftur. Nágrannakonum
hennar þólti þctla kynlegt; en frú
Shi fetaði i fótspor frelsara síns.
En ekki var alt búið enn. A hverju
álti nú barnið að lifa? Mjólk var
])ar hvergi að fá. Hrisgrjónavatn
var vanafæðan hennar. En hún
fór þá með hanaviðogvið til konu,
sem álli smábarn á brjósti og bað
liana að gefa lillu slúlkunni dálítið
með af því, sem liitt barnið nærð-
ist á. Nú var litlu stúlkunni geíið
nafn og kölluð »áslin litla«; sýndi
það, að fósturforeldrar hennar liöfðu
meiri mætur á henni en hinir réltu
foreldrar hennar, sem voru svona
grimmir og ónáttúrlegir í sér.
Um þær mundir, sem þessi stúlka
fæddist, þá var það algengt að
stúlkubörnum voru gefin nöfn, sem
á íslenzku þýða: »Við óskum eftir
sveinbarni«, »Of margar stúlkur«,
»Aðeins til erfiðleika« o. s. frv. En
1907, þegar þessi lilla stúlka var 10
ára, þá var þegar orðin mikil breyt-
ing á þessu. Þá mátti finna stúlku-
börn með nöfnum: »Ástin lilla«,
»Fjársjóðurinn lilli«, »Gleðin litla«.
Þessi breyting er kristna trúboð-
inu að mestu að þakka. Á engu
furða heiðnir menn sig meir en
kristnuheimilunum meðal þeirra, þar
sem maðurinn og konan eruíjafnri
virðingu bæði. »Vér óskum, að
vér ættum slík heimili í landi voru«,
segja þeir. »En vér vissum það
eigi, að konan gæti verið jöfn niann-
inum«. Því er það, að þeir senda
nú stúlkubörn fullum fetum á
kristnu skólana.
»Það, sem vér þörfnnmst«, segir
einn kristniboðinn, »er ákveðin trú
á guð, sú trú, sem knýr oss til
að leggja fram það bið allra bezla,
sem vér höfum, gefa það guði, lil
þess að hann geti notað það á þann
hátt, sem hann sér bezt henta«.
Krattur fyrirbænarinnar.
Fyrir nokkrum árum síðan and-
aðist skósmiður einn í Norður-
ameríku; hann hafði lengi verið
trúaður kristinn maður og mikill
vinur sunnudagsskólanna og heið-
ingjatrúboðsins. Seinustu ár æfi
sinnar lá hann rúmfastur sakir
magnleysis og gat því ekki lengur
tekið opinberan þátt i neinskonar
trúboði; en beðið gat liann og það
gerði hann.
Það var einkum ein trúboðsslöð
i Kína, sem hann haí'ði miklar mæt-
ur á og bað hann því sérstaklega
innilega fyrir henni. Oft sást hann
sitja uppi i rúminu sínu og skrifa
eilthvað í bók; en þá bók sýndi
hann þó aldrei neinum. En að
honum látnum fanst bókin, og þá
kom það í Ijós, að þetta var nokk-
urskonar dagbók, sem hann hafði
haldið yfir allar hinar reglulegu
fyrirbænir sínar.
Þar stóð meðal annars: »Hinn
1. sept. bað eg innilega fyrir trú-
boðinu í N., að enginn lifði þar við
nokkurt volæði, lieldur fengi hver
einn það, sem hann þyrfti við.
Hinn 2. sept.: f dag bað eg fyrir
systur A., að guð vildi gefa henni
alt gotl til sálar og líkama. Hinn
3. sept. bað eg fyrir trúboða P., að
guð vildi blessa starf hans. Hinn 4.
sept. bað eg lyrir trúboða N., að
guð verndaði hann á öllum vegum
hans«. Og svona var áframhaldið.
Hann fylgdj fastri reglu í öllu, lil
þess að hann gleymdi engu.
Þeir sem fundu bókina hugsuðu
á þessa leið: »Það gleddi víst vini
lians í Iíína, el’ þeir fengju að vita,
að þeir hefðu átt vin, sem beðið
hefði svona trútt fyrir þeim. Yið
skulum senda þeim bókina«. Og