Bjarmi - 15.07.1909, Blaðsíða 8

112
B J A R M I
það eru flestir menn í voru kristna
landi. En þá trú, sem hefir eilíft líf í
sér fólgið, þá trú, sem fyllir hjarta vort
dýrð guðs og gerir oss að nýjum skepn-
um — þá trú er eg hræddur um að
þór hafið ekki“.
„Heyrðu, Páll“, sagði hún hálf-gletnis-
lega. „Þú talar næstum því eins og
prestur; en segðu mér, hvernig held-
urðu, að þú getir vitað það?“
„Nei, það getur líka vel verið að
mér skjátlist; en þér vitið það þá bezt
sjálf “.
„Nei, Páll, eg veit það als ekki. Það
er fjarska erfitt að vita það víst, hvern-
ig sambandi manna við guð er varið.
Eg hefi aldrei getað skilið í því“.
„Jú, ungfrú, það er mjög auðvelt að
vita það, ef ekki vantar löngun og vilja
til þess“.
„Mig langar líka ákaflega til að fá að
vita það“.
„Segið mór þá, ungfrú, hvort þér
vitið, hvað yður þykir mest um vert
og dýrðlegast í lífi yðar“.
„Mest og dýrðlegast. Það er enginn
hægðarleikur að segja, hvað það er,
svona alt í einu. Það er svo margt
sem er dýrðlegt".
„En það er víst ekki Jesús—erþað?"
„Jesús — nei, ekki held eg það“.
„Nú, þarna getið þór séð. Það er
einkenni lífsins, lífsins í guði, að hann
sé orðinn dýrðlegastur af öllu. Það er
það, sem skilur trúaða menn frá öðr-
um mönnum, en ekki neinir sérstakir
ytri hættir, eins og þér sögðuð — það
er þetta, að hann er mesfur í augum
þeirra, að hann er lífsfylling þeirra".
Heyrðu, Páll, eg skil þetta alls ekki.
Eg get ómögulega skilið, að menn geti
sameinast Jesú — svona algjörlega, svo
að hann verði alt í öllu. Ijífið útheimt-
ir nú eitthvað annað".
„Nei, þór skiljið það ekki. En hugsið
yður nú — ef eg má annars segja það,
sem mér býr í brjósti?"
„Já, það máttu sannarlega".
„Nú jæja. Eór hafið heyrt og lesið
um pínu Jesú og dauða á krossinum á
föstudaginn langa. En hafið þór nokk-
urn tíma hugsað út í það, að hann dó
annara vegna?“
„Annara vegna?" tók hún upp eftir
honum og leit á hann undrandi.
„Já, og fyrir sekt annars — og hver
haldið þór hinn seki hafi verið ? — Það
voruð þór. Segið mór, ungfrú Vind,
haldið þér ekki, að þór mynduð ekki
elska hann og telja hann dýrmætasta
hnossið í lífi yðar, ef yður væri það
full-ljóst, ef þér sæuð það í raun og
veru, að hann, hinn eilífi sonur guðs,
varð að þola svo óumræðilegar píslir
til þess að frelsa yður frá eilífum kvöl-
um, ef þér sæuð það í raun og veru,
að hann var sakaður um y ð a r syndir
og þoldi hegningu vegna þeirra. Haldið
þér ekki, að þér munduð elska hann, ef
þór sæuð þetta, og hann yrði yður þá
hið dýrmætasta og hjartfólgnasta hnoss,
sem þór þektuð?“
Hún leit fram á við um stund og
var hugsi; en síðan mælti hún af mik-
illi alvöru:
„Þetta, sem þú nú spyr mig um, er
harla undarlegt; enginn hefir spurt mig
að slíku fyr“.
„Þá er það gott, að þér eruð búnar
að heyra spurninguna, því að eg má
ekki leyna yður því, að þessa spurn-
ingu verðið þér að heyra, til þess að
þér megið hólpin verða. Og eg segi
yður það einu sinni enn. — En meðal
annara orða, eigið þjer biblíuna?"
„Já, Páll", svaraði hún, „hana á eg
þó“.
„Lesið þér þá dálítið i henni og þá
munið þér verða þess vís, að hann
verður á vegi yðar — krossfesta lamb-
ið — á hverju blaði. Og ef þér kom-
ið einu sinni auga á hann, þá munuð
þér elska hann meira en nokkuð annað
— já, meira en lífið i æðum yðar?“