Bjarmi - 15.07.1909, Blaðsíða 11

B J A R M I
llí>
né þroskast. Iiver og einn verður
að hafa sínar sérskoðanir á þjóð-
málum og berjasl fyrir þeim, eins og
hann hefir vit og dugnað til. Þá
verða fyrst allir eitt«.
Er nú noklcur heil brú í þessari
kenningu? Höfum vér ekki reynt
oss á henni, bæði fyr og síðar og
lítil blessun hlolist af?
Og nú á að stjórna kyrkjunni eftir
sömu reglu. Einn á að fara í
suður og annar í norður til þess að
þeir geti orðið samferða. Úlfurinn
og lambið eiga að leiðast, «/ þuí að
lambið er meinlaust, en úlfurinn
liið versta illdýri.
Þéir, sem þessa leiðina kjósa lil
þess að koma einingu á í kyrkjunni,
fara að sjálfsögðu sínu fram, meðan
þeir sjá ekki annað réttara; en vita
mega þeir, ef sama fer fram, að ekki
verður þess langt að híða, að ern-
irnir vita það hcr á landi, hvar hræ-
ið er.
Einingarmerki kyrkjunnar, kross-
merkið, er þá numið burtu.
Tvær óskir ólíkar.
Þegar »Heilsuliælið« á Vífilstöðum
var vígt 31. maí í vor, þá voru þar
sungin tvö kvæði, hæði vel ort, ann-
að eftir Þorstein skáld Erlingsson
og hitt eftir Guðmund skáld Guð-
mundsson.
Þeir flytja þar »Heilsuhælinu« sina
óskina livor, síðasl í kvæðunum.
Guðmundur kveður:
))Guðs kraflur, Ijós og líknar-andi
hér liði’ um hvern, sem kemur inn,
svo fækki tár og lciði’ í landi,
en Ijúfar brosi framtíðin«.
Og Þorsleinn kveður;
»Þú morgunsól, lœknirinn, httu hér heim
með lifsvon, er byrjarðu daginn,
og hlúðu með geislunum hugunum þeim,
er hnígurðu brosandi í sæinn«.
Hér skilur mikið á milli.
Hér má sjá í tvo heima í trúar-
legu tilliti.
Osk Guðmundar byggist á trúnni
á almœtti, kœrleika og orð guðs, en
ósk Þorsteins á trúnni á mátt og megin
mannanna og kœrteika þeirra, mann-
úðina, er láti sólarljós og fjallalilæ
streyma úin í hælið og lækna menn-
ina. —
Hin fyrri óskin er kristileg, en hin
síðari lieiðin.
Það gerir muninn.
Kristinn maður finnur alt, sem felst
i síðari óskinni, í hinni fyrri, því að
það er guð, sem gefur liknarlundina
og líknarlundin reisir svo hælið; alt,
sem til þess þarf eru gjafir guðs, »vit
og fyrirliyggja, vísindaleg þekking og
reynsla« og alt efni, og fjallahlær og
sólarljós líka. Ekkert af þessu hafa
mennirnir gefið sér sjálfir. Það eru
gjafir guðs.
Þess vegna mun það jafnan reynast
óhrekjanlegur sannleikur, að »ef drott-
inn byggir ekki húsið, þá erfiða smið-
irnir til einskis«.
Ef enginn liefði haft líknarlund hér
í Iandi, hvernig liefði þá farið? Mundi
))meinaðurinn« einn hafa dugað?
»Gnð er með í góðu verki
að glœða tjósin kœrleikans«
kveður Guðmundur framar í kvæði
sínu.
Alt mannlegt er hverfult, svo há-
reist líknarhæli, sem liknin sjálf. Guð
þarf að vera með í verkinu halda
hvorutveggja við — líknarhælinu og
líknarlundinni. — Hjá því verður ekki
komist, ef vel á að fara.
Hér er um tvent að velja: Með
guði, eða án guðs.