Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 5

B J A R M I
180
lífi, liöí'ðu þau þó öðru hvoru farið
til kyrkju saman. Ihi vildi hún gjarn-
an heyru guðs orð, svoua endrum og
eins, »enda var þá svo Ijómandi vel
sungið«.
Að eins einu sinni höfðu þau verið
•við kyrkju á aðfangadagskvöld jóla,
og hún gat ekki gleyinl þeirri hátíð-
legu stund, lengi vel; en nú var það
henní úr minni liðið að kalla mátti
og stirðlyndi komið í staðinn fyrir
glaðlyndið.
Nú var enn þá komið aðfangadags-
kvöld jóla. Mjúk og hrein mjöllin
huldi jörðina, eins og svo vel á við
um jólin; það var ofurlítið frost og
himininn heiður og alstirndur.
Iíristín gamla liafði farið lil hans
Jóns gamla Péturssonar og fengið sér
svo lilla mjólkurlögg og grjónahár,
svo hún gæti þó smakkað nýnæmi á
aðfangadagskveldið. Hún var nú á
heimleið lil afskekta kofans síns í
miðlungi góðu skapi.
Alt í einu harsl ómur kyrkjuklukkn-
anna út yfir bygðina, laðandi unga
og gamla, ríka og fátæka og bauð
öllum gleðileg jól.
Kristín gamla selti fötuna með
mjólkinni niður í snjóinn og spenti
ósjálfráll greipar: »Ó, drottinn minn,
drottinn minn!« mælti liún lágl fyrir
munni sér. Óljós endurminning um
eilt hátíðiskveld fyrir mörgum árum
sveif lyrir sálarsjóu hennar á þessari
stundu.
Bara að henni væri nú óhælt að
laumast inn í forkyrkjuna, að eins lil
að sjá ofurlílið aí ljósadýrðinni og
heyra sönginn; en fólkið var vísl svo
prúðhúið, að það mundi líta til henn-
ar hornauga og hafa óbeit á nærveru
hennar þar; hún, sem var í þessum
hætlu og slöguðu lörl'um sínum. Nei,
henni var víst nær að halda áfram
heim og það gerði hún líka.
Ómur klukknanna var sto glaðleg-
legur og stjörnurnar skinu svo skært
og vingjarnlega, að lienni virtist eins
og þær segðu við sig: Farðu bara,
því lijá guði er ekkert manngreinar-
álit. IJá kom henni í hug að boð-
skapurinn um frelsara mannkynsins,
er lagður var í fjárhúsjötuna vafinn
reifum, og mýkti þessi hugsun skap
liennar og ósjálfrált breytti hún stefnu
sinni áleiðis til kyrkjunnar aftur.
Henni var þó óhælt að koma inn
í forkyrkjuna eftir að allir voru komn-
ir inn, og þaðan gat hún þó að minsta
kosli heyrl sönginn. Hún var þegar
komin lil kyrkjunnar; lnin var öll
uppljómuð og hafði það þau áhrif á
Kristínu gömlu, að hún varð mjög
hátíðleg í huga. Hún setti föluna og
körtuna undir kyrkjuvegginn, spenti
greipar og geklc inn i forkyrkjuna;
hún var líka öll uppljómuð. Kristín
gamla laumaðisl á tánum að hurð-
inni og lagði eyrað við; ó hve söng-
urinn hljómaði yndislega þar inni.
»Nei! gott kveld, Kristín, þú stend-
ur þá hérna; því ferðu ekki inn í
kyrkjuna?« mælti hreimskær unglings-
rödd við hana.
Kristín gamla sneri sér við ólta-
slegin og ællaði að llj'ja út; en þá
sá hún vingjarnlegu augun hennar
Ágústu, dóttur prestsins, horfa á sig.
»Ó, ungfrú Ágústa, mig langaði
svo ákaflega lil þess að heyra söng-
inn í kyrkjunni. Þér megið ekki
reiðast tötrum minum«.
»Hvaða bull er þella, Krislin«,
mælti Ágústa og brosli um leið;
»lieldurðu að drottinn láli fötin sig
nokkru skifla? Ivondu bara með
mér inn; lieyrðu hvað þeir cru að
syngja:
»Hann þína tötra lók á sig
að tign guðs dýrðar skrýði þig«.
og svo dró hún Iíristínu gömlu með
sér inn eftir kyrkjugólfinu.
Margir lilu auðvitað við og horl'ðu