Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 7

B JARMI
191
lirædd um að gamla konan hefði
orðið veik, fyrst hún kom ekki til
hátíðarinnar.
Hún var snögglega vakin upp af
hugleiðingum sínum við það, að henni
virtist hún heyra neyðarstunur í nokk-
urri fjarlægð. Hún hrökk ósjálfrátt
við og slóð kyr um stund, hélt niðri
í sér andanum og lduslaði; fyrst datt
henni í hug að snúa við aftur og
stökkva heim; en af því að hún var
hæði kjarkgóð og skynsöm stúlka og
af því að luin áleil líklegt, að þella
væri mannleg vera í nauðum slödd,
þá ásetli hún sér að ganga gætilega
á hljóðið.
Meðfram veginum lá afgirt engi og
lá gata út af veginum inn á það.
Hún heyrði nú stununa aftur, að því
er virtist skamt í hurtu innan við
girðinguna. Hún lók því í sig hug
og gelck inn á engið kafaði snjó-
dyngjurnar, sem fyrir voru og kom
bráðlega auga á einhverja dökka þústu
í snjónum.
»Hver er þarna?« kallaði hún hátt,
þó með hálfum liuga.
»Ó, það er eg, hjálpið þér mér
hérna upp úr«.
Ágiistu fanst lnin þekkja málróm-
inn: »Ert það þú, Kristín?« spurði
hún.
»Já, það er eg; hjálpið þér mér
hér upp úr, eg sil fösl hérna í snjón-
um«.
Skjót eins og elding hljóp nú Á-
gústa til og dró Kristinu gömlu upp
úr skurði, sem var fullur af snjó og
Kristín gamla hafði dottið í.
»Hvað i ósköpunum varstu að gera
hingað inn á engið?« spurði Ágúsla.
»Eg ætlaði að fara skemstu leið,
eins og eg er vön, en sá þá ekki
skurðinn fyrir snjónum. Eg lield eg
ætti nú að lialda heim, ekki hetur en
eg er til reika«.
Ó, ekki held eg nú það, þú kemur
hara með mér«.
Ágústa tók svo i hönd gömlu kon-
unnar og Ieiddi hana heim í ljósið
og hitann í eldhúsinu á preslssetrinu.
Þar var enginn, því allir voru inni
við jólatréð. Ágústa skildi hana eft-
ir, þegar hún var búin að sjá henni
fyrir sæli, en kom aftur að vörmu
spori með stóran böggul.
»Sjáðu hérna Krislín mín, hérna
kem eg með þur föl handa þér; nú
verðurðu að ílýta þér að hafa fata-
skifti. Hún hjálpaði henni síðan
og var ekki handsein lil að kom-
ast úr volu fötunum, og tók svo úr
böglinum alklæðnað handa Kristínu
gömlu, sokka hvað þá annað.
»I5etla er jólagjöfm mín handa þér«,
mælti Ágústa; hún kom þó sannar-
lega í góðar þarfir.
Kristín gamla láraðist af gleði:
»Guð hlessi yður!« var hið eina,
sem hún gat sagt, meðan Ágústa var
að hjálpa henni í þuru og hlýju föt-
in.
Tréð ljómaði enn í ljósadýrð sinni
inni í salnum, en það var orðið frem-
ur lílið um sælgæti á því; það liafði
liorfið furðanlega í lillu munnana.
Öll hörnin fengu þar að auki ein-
hverja hlj’ja flík í jólagjöf.
Búið var að syngja sálm og presl-
urinn var að halda ræðu, sem liann
hafði lialdið yfir börnunum um litla
barnið, sem fæddist fyrstu jólanóttina
í fjárhúsjötunni í Betlehem, einmitl
til þess að ná lali al' öllum, smáum
og stórum, ríkum og fátækum. Því
friðarboðskapur englanna á erindi til
hvers einasta hjarta, sem móttækilegl
er fyrir frið og gleði.
Börnin skildu ræðu prestsins og
gleðin ljómaði í augum þeirra, sem
jólaljósin spegluðust í.
Þegar presturinn endaði ræðu sina