Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 15

B J A R M I
199
1. Kor mykje stort! Kor mykje gildt! Kor my-
kjen herlegdom Dei unge sitt liv kan syna fram
Som Frelsarens eigendom! Naar berre Frels-
aren vinna fær Det unge lijarta fullt, Og alt
ting upp i dagen ligg Og ingen ting vert dult.
Kor: Fryd! Kvar ungdom fryd! No hcv mc
ungdomspryd. I ungc sin ilokk som dogg i
glans Kring Golgala kross i krans Som vaarfugl
syng eg i livsens vaar, som stend i blomings-
skrud: Det vænaste syn, som eg fær sjaa, cr
unge paa kne for Gud!
2. All ungdoms gleda rik og stor Fraa
denne kjelda flyt. Guds ord med all sin her-
ligdom Me unge sanna lyt, Bed synet av
itans kjærieik stor Mc ikkje anna kann Enn
syngja ut vaart vitnemaak Me vil til livsens
land.
3. Jjat andre segja, kva dei vil Me dreg
no likevel Til livsens land For der, me ser,
Er fridom for vaar sjæl. Og kraft til lier aa
halda ut Me-finn paa kne for Gud. Jjat so
dei spotta vaar ungdoms fryd: Vaar kraft er
liimlens Gud!
4. Og ungdom, du, som undrast paa, JJm
dette sanning er, Aa, borre kom til Jesus
du, So visst du royna fær, At lian aaleine
klaarnar upp Det lpynde for di sjæl. Paa
kne! Paa kne for himlons Gud, Du alt vil
r0yna vel. Eftir Mntins Orlieim.
Nú var eg enn á leið til Norvegs til að
kynnast frikirkjumönnum, som mér voru all-
ir ókunnir aðrir en Dyb prestur, sem fyr er
nefndur. En hlýlcga tóku
Fríkirkjufund- þRjr mgr er eg kom til Kristí-
urinn. anssands þriðjudagskvöldið 17-
ágúst. Raunar lcom það í
ijós að þeir höfðu búizt við að eg væri rosk-
inn maður með sítt skegg, og brugðust von-
ir þeirra að því leyti; og þá voru mér ekki
minni vonbrigði, að Dyb varð að fara lieim
til sín sama kvöldið og eg kom, en liann
hafði langhlýjastar og langréttastar skoðanir á
liögum vor íslcndinga í lióp fríkirkjumanna
þeirra, or eg kyntist.
Það var verið að halda almenna samkomu
í fríkirkjunni um kvöldið er eg kom, og var
þar húsfyllir, á eftir fór eg til stórkaupmanns
nokkurs er kvaðst kaupa og selja mikið af
íslenzku keti; en ekki vilja noma norðlenzkt
ket.
Mér var ætlað að dvelja þar þá 2 daga er
eftir voru af fundartímanum, og voru þar þó
fyrir 3 fríkirkjuprcstar og 2 eða 3 aðrir
fundarmenn. Veitingar voru miklar og góð-
ar og frúin eins alúðleg og liún vœri móðir
vor gestanna.
Fyrsta kvöldið var þar um 20 manns í
boði, skýrði lmsbóndi oss frá að önnur dóttir
sin væri 17 ára þann dag, og kvaðst gleðj-
ast mest af því, að hún hefði eins og eldri
systir hennar gefið Jesú lijarta sitt, bætti
hann því við, að það væri von sín og bren,
að bræður liennar gerðu hið sama inuan
skams. Þótti mér það einkennileg fæðingar-
dagsræða einkum þar sem kaupmaðurinn virtist
dulur mjög að öðru leyti.
Það yrði oflangt mál að ski'ifa greinilega
um næstu daga. Annan daginn fór allur
þingheimur, 200—300 manns, skemtiför með
járnbrautinni upp í sveit, skoðaði stærsta
pappírsgjörðahús Norðmanna við Hænufossa,
— þar sem stórir trédrumbar voru tættir
sundur og gjörðir að góðum prentpappir í
ótal vélum, — og dvaldi siðan um 3 tíma víð
veitingar og ræðuhöld i bænahúsi í fögru
skógarrjóðri. — Síðari daginn var sameigin-
leg “altarisganga11 í fríkirkjunni, raunar var
þar ekkert altarið, lieldur sátu menn við borð
þar sem brauðið var brotið og rétt mann frá
manni, likt og eg hafði áður séð hjá Bræðra-
söfnuðinum á Þýzkalandi, or það gert til að
lílcjast sem mest fornkirkjusiðum.
Athöfnin var auðsjáanlega hátiðleg mjög í
augum frikirkjumanna, en betur kunni eg við
sið Bræðrasafnaðarins.
Siðasta kvöldið var veitingasamkoma í frí-
kirkjunni, var þá aðgangur seldur á 75 aura
og kvöldverður veittur bæði í sjálfri kirkj-
unni og út í garði bakvið liana, og á eftir
voru prédikanir, söngur og vitnisburðir i 3
cða 4 stundir. Og þó fóru sárfáir fyr en alt
var úti. Þess háttar veitingasamkomur —
Norðmenn kalla þær „Fester“, — eru tíðar
mjög, efni og vinna mestalt gefið, en aðgang-
ur seldur; og safnast á þann liátt mikið fó
til ýmsra kristilegra fyrirtækja.---
Pað þótti mér næsta eftirtektarvert bæði
í þetta sinn og oftar í Norvegi hvað margir
sungu einsöngva á samkomum, sumir spiluðu
um leið á gítar. Einkum man eg gamlan
mann hvítan fyrir liærum, en kátan og hress-
an í bragði, sem alt af var við og við að
syngja sálma bæði inni og úti á frikirkju-
fundunum. Hann var með skrifað sálmalcver
í vasauum, sem liann kvaðst safna í, og það
var auðheyrt að hann valdi ekki af lakari
cndanum í krerið. — Eg var lengi að geta
mér til hvcr staða hans mundi vera —
hefir stundum tekist að sjá það á fólki — en
í þetta sinn gafst eg upp, og spurði mann-