Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 6

190
B .1 A R M I
á eftir þessum einkennilegu persón-
um; en engum kom bros í hug, að
því er séð var.
Enginn tók jafnvel eftir orðum
prestsins þelta kveld, eins og Kristín
gamla; hvert einasta orð þrengdi sér
inn í hjarta liennar og gerði bjart og
hlýtt, þar sem áður var dimlogkalt.
Hún var eins og í draumi, þegar lnin
kom út í kyrkjugarðinn og prestur-
inn, kona hans og dótlir komu til
heniiar og óskuðu lienni gleðilegra
jóla.
»Já, jólín eru þegar orðin mér gleði-
leg«, mælti Kristín gamla.
»Heyrðu, Kristín gamla«, mælti Á-
gúsla, »gleymdu nú ekki því, sem eg
ætla að segja þér; á annaðdagskveld
jóla verður þú að koma til okkar,
því þá ætlum við að liafa jólatré;
eg vil ekki heyra neinar mótbárur eða
athugasemdir um fatagarmana þína«.
Kristín gamla svaraði og brosli á-
nægjulega: ^Það, sem verður að vera
viljugur skal hver bera, — en«.
»Ekkert en, þú gerir nú svo vel og
kemur! Þú færð heitt kafíi og jóla-
köku með, eins og þú gelnr í |)ig
komið og svo færðn dálílið með þér
heim í tilbót.
Þá hló Kristín gamla feimnislega
og mælti: »Ó, drottinn minn, liver
gæli trúað því, að svona góðir menn
væru til«.
Þetla kveld neytti hún aðfanga-
dagskveldmáltíðar sinnar með glöðu
hjarta og sofnaði síðan með þaklv-
læti til guðs fyrir það, að hann hafði
látið dálítið af harnslegu jólagleðinni
skína inn í lijarta hennar.
Stórt grenitré stóð á miðju gólfinu
i samkomusalnum á prestsetrinu;
hundruð Ijósa loguðu á því og all-
staðar glitraði i léltu gulihárin, sem
dreyft var um það alt.
Hvítar og rauðar rósir úr silki-
pappír á lyngi héngu hér og hvar á
grænu greinunum og Hktust mjög
verulegum rósum. Fagurrauð epli,
marglitir bréfstiklar og hjörtu með
allskyns sælgæti liéngu um alt tréð,
svo það var mjög fagurt á að líta;-
liklegt til að fylla litlu lijörtun, er
helzt áttu að njóta þess, með gleði
og ánægju.
Öll börnin, sem góðhjaiiað fólk
ællaði að gleðja um jólin, linöppuð-
ust fyrir utan dyrnar. Þau voru i
allra fínustu fötunum sínum og eftir-
væntingin skein út úr augum þeirra.
I livert skifti sem dyrnar voru opn-
aðar, þyrptust þau fram, því öll vildu
þau verða fyrst; einkum voru það
drengirnir sem voru óþreyjufullir og
hrundu hver öðrum með olnboga-
skotum og bnippingum, svo varla
heyrðist mannsmál fyrir skvaldri
þeirra. Loksins voru dyrnar opnað-
ar og allur hópurinn ruddist inn með
illþolandi hávaða, lítil telpa, þriggja
ára gömul í þykkum vaðmálskjól
með gljáandi tréskó á fótunum, gerði
sig heimakomna og réðisl á pappírs-
sliklana og eplin. Börnunum var nú
raðað í stóran hring umhverfis jóla-
tréð, síðan gengu þau í kringum það
og sungu:
»1 Betlehem er barn oss fætt« o.s.frv.
Ágúsla hafði lengi skimað um all-
an salinn, en varð hvergi vör við það,
sem lnin leitaði að; enginn þeirra, er
lnin spurði, hal'ði orðið var við Krist-
ínu gömlu nokkursstaðar. Hún lók
þá móður sina afsíðis úl í horn og
átti þar hljóðskraf við hana. Skömmu
síðar bjó bún sig út og fór að lieim-
an. Kveldið var bjart og alslirndur
himinn. Að eins lá ofurlílil hrim-
þoka yfir bygðinni.
Ágústa liélt rösklega áfram og bjóst
við að komast lil koía Kristínar gömlu
eftir fjórðung stundar. Hún var