Bjarmi - 01.12.1919, Blaðsíða 3

BJARMÍ
er skilyrðið. En er ekki óhælt að
gera ráð fyrir, að hvað sem liðin
æfi hefir kent þjer að öðru leyli, þá
hafir þú að minsta kosti lært, að
»svo er án bænar sálin snauð
sjónlaus, köld, dauf og rjett steindauð«.
Hugsaðu ekki að kvíðinn þurfi að
vera höfði hærri en vonin, þótt líkams-
kraftar hrörni. »IJeir sem vona á
Drottin fá nýjan kraft«, segir Guðs
orð og re}’nsla Guðs barna.
Boðskapur jólanna er friður og
gleði, sem engar jarðneskar umbreyt-
ingar geta svift oss.
Hver, sem treystir því í alvöru,
getur tekið undir með sálmaskáld-
inu:
»Finn jeg þig nú, frelsari mihn góður,
fagnandi sem barnið sína móður;
ei skal kviða;
eg sje bíða
faðminn fríða
míns hins blíða bróður«.
Vera má, að þjer finnist þjer of-
aukið í glaðværð æskunnar; en
veistu, hvað áhrifaríkt það kann að
verða síðar, ef framkoma þín sýnir
yngra fólkinu, að gleði Guðs barna
er síung, og ef þú segðir æskumanni
á kyrlátri stund: wÞótt margt hafi
brugðist mjer, hefir Jesús aldrei
brugðist mjer«.
Sje það hjartans játning þin, þarftu
engu að kvíða, þótt þelta kunni að
verða hinstu jólin þín á jörðu. Þá
segir þú með Símeon: »Nú lætur þú,
herra, þjón þinn í friði fara, því að
augu mín hafa sjeð hjáipræði þitt«.
»Mjer andans styrkleik auktu þá,
er eg skal leysast heimi frá,
að glaða mina geii’ eg önd,
minn góði Jesú, þjer í hönd.
í huggun mínuin hörmum snú,
og himnadyr mjer opna þú«.
I7d
fr---—' --------......
Heimilið.
Delld þessa anuast Cuðrún Larusdóttlr.
VS- .......>')
Fátækt.
Saga eflir Guðrimu Lárusdóllnr.
Franili.
Ella litla kom hlaupandi. »Mamma,
mamma«, hrópaði liún. »Sjáðu fólk-
ið, sem kemur þarna«.
Guðriður leit við og kom auga á
þrjá menn, þeir riðu allhrall og ráku
lausa hesta á undan sjer. Peir slað-
næmdust skamt frá Hrauni, og riðu
þá tveir þeirra heim að bænum, en
einn hjelt áfram í liægðum sínum.
Guðríður gat ekki betur sjeð en að
það væri kvenmaður. Lausu hestarnir
fóru að bíta við veginn.
Það var nýnæmi að sjá ferðafólk
lijer urn slóðir, og Guðríður gaf konu
þessari glöggar gætur. Hún stöðvaði
heslinn sínn aftur og aftur, eins og
hún væri í vafa um hvort hún ætti
að halda áfram eða biða eftir sam-
ferðamönnum sínum; Guðríður varð
hálf-hissa þegar hún sá að konan
sneri hestinum þvert úr leið og reið
beint þangað sem Guðríður og Ella
litla sátu lömbin. Þar steig hún af
hestbaki og gekk til þeirra, liún bar
útlendan búning og varð Ellu litlu
einkum starsýut á fatnað hennar.
Hún kastaði kveðju á Guðríði, sem
veilti því óðar eftirtekt að mikill út-
lendingsbragur var á máli hennar.
Svo gekk hún þangað sem Ella sat,
sem horfði á hana með barnslegri
undrun og athygli.
»Hvað þú ert indæl!« hrópaði kon-
an, og greip Ellu í fang sjer. »Jeg
kom auga á hana neðan af veginum«,
sagði hún og sneri sjer að Guðriði,
sem tæplega gat dulið undrun sína.
»Jeg elska börn!« hjelt hún áfram og
strauk hendinni fram og aftur nm