Bjarmi - 01.12.1919, Blaðsíða 5

B J ARMI
181
hvað hún fer hægt, og hún er altaf
að líta við. Mamma, hún á eitthvað
bágt þessi kona«.
Guðríður taldi Ellu ofan af því og
réyndi að sýna henni fram á hvað
það væri barnalegt að fara að elta
konuna með hárlokk af ókunnugu
barni. En Eila Ijet sig ekki. Og loks
varð mamma hennar við ósk henn-
ar, og hún hentist á harða spretti á
eftir konunni, sem reið fet fyrir fet
um ógreiðfæran móinn.
Guðriður fór nú að eltast við lömb-
in, sem voru komin víðsvegar og
gaf því för Ellu engar gælur.
Að stundarkorni liðnu kom hún
aftur með sigursvip á andlitinu. »Viltu
vita hvað hún gaf mjer mamma,
sjáðu, það er reyndar mynd af henni
og Stellu litlu og pabba hennar.
Hún sagðist ekki hafa neilt annað
hjá sjer til að gefa mjer, og jeg yrði
að sýna þjer myndina, svo þú gætir
sjeð að það væri saltsem hún sagði,
að jeg væri lík litlu stúlkunni hennar
sem dó«. Og Ella rjetti mömmu sinni
myndina. »Svo sagði hún að jeg væri
besta litla stúlkan í heiminum og
hún kysli hárlokkinn og stakk hon-
um í myndaveskið sitt, — og svo
spurði hún mig hvort hún mætti
eiga mig — en jeg sagðist ekki vita
það. Vilt þú að hún eigi mig,
mamma?« Og Ella leil nú á mömmu
sina, sem var farin að skoða mynd-
ina í krók og kring.
»Er ekki myndin falleg mamma?
Þetta er konan sjálf, þetta er litla
Slella. Ó, hvað hún er sæt. Von er
nú að konan sakni hennar. Og þetta
er pabbi hennar Stellu: Þykir þjer
hann fallegur, mamma?« Guðríður
svaraði engu orði.
Hefði Ella litla verið eldri og reynd-
ari hefði henni ekki dulist það hve
mikil áhrif mynd þessi hafði á móð-
ur hennar, Þá hefði hún sjeð svip-
breytingarnar á andliti hennar, og
furðað á því að sjá móður sína tár-
fella yfir mynd af ókunnugu fólki.
Ef til vill hefði hún þá spurt: »Af
hverju ertu að gráta, mamma?« —
En Ella litla var barn og spurði
einkis, þó henni þætti heldur miður,
þegar mamma hennar stakk mynd-
inni i vasa sinn og sagði óvenjulega
stutt í spuna. »Það er best að jeg
geymi þessa mynd fyrir þig«.
Um kveldið var Egill að segja
konu sinni frá geslunum, sem höfðu
komið um daginn. Fylgdarmaðurinn
hafði sagl lionum að hann væri að
fylgja læknislijónum frá Ameríku,
Konan væri íslensk að ætt, en fædd
og upp alin í Vesturheimi. Hún væri
rík og væri nú að skoða æltjörðina
ásamt manni sínum, sem hálfvegis
væri að hugsa um að ílengjast eitt-
hvað hjer heima. Konan væri »eitt-
hvað undarleg«, hafði Jón fylgdar-
maður sagt. Hún hefði mist barn og
veikst ákaflega um sama leyti, og
hefði svo veikin og sorgin lagst á
geðsmuni hennar. Annars bar hann
hjónunum besta orð, og rausnarlega
fórst þeim við hann með kaupgjaldið.
«Hvað heitir maðurinn?« spurði
þórunn, þegar Egill var búinn að
segja henni aðal frjettirnar af hjón-
um þessum.
»Jón nefndi hann Hvat. Ætli það
sje ekki ættarnafn, dregið af Sighvat-
ar nafni. Jón hjelt helst að svo væri.
Nú orðið nota svo margir ættarnafn,
þó sum þeirra sjeu lítill ættarsómi.
það er gjörfilegur maður, þessi Hvat-
ur«, bjelt Egill áfram«. »Jeg leldi
það góðs viti fyrir okkur hjer, ef
hann seltiisl að hjer í sveitinni.
»Ætli þessu fólki þyki ekki sveit-
in okkar helst til afskekt?« sagði
Þórunn. »Ekki var það að heyra á
Jóni«, svaraði Egill. »Hann hjelt að
konan hefði best af því að vera sem