Bjarmi - 01.12.1919, Blaðsíða 4

180
BJARMl
kollinn á Ellu, sem ókyrðist og vildi
fara til mömmu sinnar. »Og hvar
sem jeg sje barn, þar uni jeg mjer
best. Hvað heitirðu, elskan litla?«
»Ella! Ella litla«. »það er fallegt
nafn. Sjáðu til, Ella mín. Nú er jeg
að ferðast um föðurlandið mitt, sem
jeg befi ekki sjeð fyr. Er það ekki
skrítið. Og þess vegna er jeg klaufi
að tala íslensku? Þú skilur mig samt?
Golt og vel. Börnin skilja mig æfin-
lega. — Ætlarðu nú að fara frá mjer?
Æ, nei, sittu í fanginu á mjer svo
lítið lengur. Ef þú visnr hvað mjer
þykir gaman að sitja undir þjer!
Hvað heilir mamma þín? — Og
pabbi?« »Jeg veit það ekki«, svaraði
Ella og leit til móður sinnar, sem
setti dreirrauða.
»Fyrirgefið þjer, frú«, sagði konan
þá og leit til Guðríðar. »þjer eruð
móðir hennar, og eruð víst ekkja. Ó,
fyrirgefið þjer mjer, hvað jeg er nær-
göngul við ykkur. Jeg er að bíða
eftir manninuin mínum og fylgdar-
manni okkar, þeir fóru heim að bæn-
um þarna, til að Játa járna hestana,
en jeg vildi heldur halda áfram, og
svo kom jeg auga á hana þessa litlu
stúlku«. Hún var að hoppa um mó-
inn, og mig sárlangaði svo lil að
sjá hana betur. Jeg hefi líka átt litla
stúlku. Hún andvarpaði og þagnaði
svo sem snöggvast.---------»Jeg misti
hana — hún dó frá mjer. Jeg kall-
aði hana Stellu — það þýðir stjarna,
og hún var alveg eins og björt stjarna,
og þessi litla stúlka minnir mig svo
mikið á hana. Hefði hún lifað og
orðið eins slór og þú, þá hefði liún
haft svona augu, svona brosbolla í
kinninni sinni, og svona bjart lokka-
safn. »Hún þagnaði aftur og þerraði
af sjer tárin sem glitruðu í augum
hennar, — »Stella mín kemur ekki
aftur, og alt er svo tómt síðan hún
fór. — þjer gelið auðvitað eklci skil-
ið það, frú þjer sem sífelt eruð vafin
sólskini« — hún kysti á kinnina á
Ellu litlu, — »því þú ert sólskin,
Ella«, sagði hún. Jeg verð að biðja
hana mömmu þína að fyrirgefa mjer
hvernig jeg læt við þig, en mjer er
einhver svölun í því að kyssa á kinn-
ina þina og finna mjúku hendina
þina í lófa mínum. En nú verð jeg
að kveöja þig. Þeir fara að koma.
Vertu sæl, indæla barnið mitt, ætl-
arðu að muna ofurlítið eftir mjer.
Fyrirgefið þið. Jeg er víst ólík íslensku
konunum, eins og Hvatur segir. Þær
eru fáorðari. Þær geyma betur hugs-
anir sínar. En nú er hesturinn minn
farinn frá mjer«.
Guðríður náði hestinum fyrir hana
og hjálpaði henni á bak. Hún hall-
aði sjer fram á makka hestsins og
rjelti Guðríði hvíta, smáa hönd. »Þjer
eruð hrygg á svipinn«, sagði hún
innilega. »Þjer berið sorg í hjarla
yðar. Guð huggi yður. Hann getur
huggað okkur öll«. Að svo mællu
sneri hún aftur niður á veginn. Guð-
ríður stóð lengi í sömu sporum og
horfði á eftir þessari einkennilegu
konu, sem livarf jafn skyndilega og
liún kom.
»Er þetta góð kona, mamma?«
spurði Ella iitla allt í einu.
»Það hugsa jeg helst«, svaraði
Guðríður hægt, og um leið hljómuðu
kveðjuorð konunnar í eyrum henn-
ar: »Guð huggi yður«.
»Er hún ekki rik, mamma?«.
»Jeg veit ekki. Hana vantar eflaust
eitthvað, eins og okkur öll«.
»Má jeg gefa henni eillhvað?«
»Þú átt nú lítið til að gefa, Ella
mín«.
»Jeg vil gefa henni lokk af mjer«.
sagði Ella í ákveðnum róm. »Klipptu
hann úr hárinu mínu, með vasa-
skærunum þínum, svo skal jeg hlaupa
á eftir henni og fá henni liann. Sjerðu