Bjarmi - 01.12.1919, Blaðsíða 6

182
BJ ARMl
mest í næði, á meðan heilsa hennar
kæmist í samt lag aftur«.
»Ekki veitti svo sem af því að fá
læknisfróðann mann hjerna í nágrenn-
ið«, sagði Þórunn. »Sá spölur er nú
til læknis hjer vfða, og ekki skil jeg
að þeir yrðu mjög margir sem legðu
á Kúlufjall eftir lækni, ef annars væri
úrkosta. Guðríður hlýddi þegjandi á
tal þeirra hjónanna.
Um kveldið þegar Guðríður hjelt
að Ella væri sofnuð, tók hún mynd-
ina upp úr vasa sinum og, fór að
skoða hana. Hún veitti því eigi eftir-
tekt að Ella lá með opin augun og
starði á hana, og hún hrökk saman
þegar barnið reis upp í rúminu og
sagði: »Má jeg ekki hafa myndina
hjá mjer. Þú ert búin að skoða hana
svo Iengi«.
Guðríður rjelli henni myndina slein-
þegjandi.
Barnið lagðist útaf með myndina
í hendinni. Gnðríður fór að hálta.
»Mamma, hvað á jeg að segja næst,
þegar jeg verð spurð hvað hann
pabbi minn heiti?« spurði hún alt í
einu.
»Því spyrðu að því núna?«
»Af því — af þvf, öll hörn eiga
pabba nema jeg — því á jeg engan
pabba?«
»Jeg skal segja þjer það þegar þú
ert orðin stór« svaraði móðir hennar.
»En ef jeg verð nú aldrei stór,
mamma, ef ieg dey eins og hún Stella,
þá fæ jeg aldrei að vita neilt um
pabba minn. Á jeg engan pabba,
mamma?« Hún var risin upp við
olnboga og horfði með angistarfullu
augnaráði á mömmu sína.
»Jú, þú ált pabba, barn«, svaraði
Guðríður hægt og með áherslu. »En
pabbi þinn hefir aldrei liirt neitt um
þig, veit varla að þú ert til, og þess-
vegna nefni jeg hann aldrei, hvorki
við þig nje aðra. En þegar þú stækk-
ar, þá skal jeg segja þjer þetta allt,
þá skilurðu það líka betur. Nú ertu
barn, sem átt að leika þjer og hugsa
sem minst um andstreymi lífsins«.
»Andstreymi! Hvað er það?« spurði
Ella og hallaði sjer aftur útaf.
(Frh.)
Nokkur orð
um
gleði og skemtanir.
Einu sinni las jeg æfintýri eitt. (Mig
minnir að það væri í Bjarma). Er-
indi gleðinnar hjet það. Aðaldrættirn-
ir í æfinlýri þessu, voru eitthvað á
þá leið, að gleði Drottins, syslir elsk-
unnar og friðarins, fór til mannlieima
í þeim erindagjörðum að leita þar
uppi mynd sína. Og þegar för þeirri
var lokið, sveif hún til áttliaga sinna,
himinsins, og tjáði erindislok sín er
voru þau, að liún hafði fundið mjög
lílið á jörðu niðri er sjer væri sam-
kynja. Aftur var hin himneska vera
send á stað og nú átti hún að auka
og efla hina guðdómlegu gleði. Og
um liinar grýttu götur jarðarinnar
reikaði hún, og hvar sem hún kom,
urðu allir svo innilega glaðir; hvergi
var sú hrygð, að ekki skyldi hún þar
eftir bros og birtu.
Þetla er nú bara æfiulýri, en þau
hafa oft inni að halda hin dýpstu og
fegurstu lífssannindi. Og oft dettur
mjer æfinlýri þetta i hug, þegar jeg
meðal annars les skemti-auglýsingar
þær, er nú tíðkast svo mjög. Og oft
flýgur sú spurning mjer í hug: Skyldi
nú gleðin finna mynd sína í hinum
margháltuðu skemtanalækjuin, er höfð
eru á boðstólum til að svala skemt-
analöngun manna?' Mig uggir að hún
yrði að játa, að hún fyndi þar oft