Bjarmi - 15.10.1920, Síða 6

158
BJARMI
»Sko hana þessa!« sagði annar
þeirra og hló. »Sú hefði nú átt að
hafa vit á að sitja heima«.
»Það er satt«, svaraði fjelagi hans.
»Sjerðu til! Nú detlur hún endilöng.
Ha, ha, ha!«
»Hlæðu ekki að því, hún hefir ef-
laust meitt sig. Komdu, við skulum
hjálpa henni«.
»Jeg má tæpast vera að því, jeg
heíi öðru að sinna. Far þú einn, úr
þvi þú ert svona brjóstgóður«.
Það skildi með þeiin fjelögum, og
fór annar þeirra leiðar sinnar, en
hinn gekk að gömlu konunni.
Það var auðsjeð að hann var ung-
ur, þrátt fyrir það þótt ýmislegt í
útliti hans bæri þess vottinn að hann
mundi þegar vera búinn að troða
barnaskóna sína að ýmsu leyli. Svip-
ur hans var kærulaus og kuldalegur,
en þó mátti, væri vel að gáð, ráða í
að inni fyrir byggi enn þá hlý hugul-
semi, þegar því væri að skifta.
Hann laut ofan að konunni sem lá
hreyfingarlaus á svellinu.
»Meiddirðu þig mikið?« spurði
hann vingjarnlega.
Konan svaraði engu orði.
»Ætli hún sje hreint og beint dá-
in, eða er þetta yfirlið?« tautaði pilt-
urinn við sjálfan sig og fór að reyna
' að hreyfa konuna. Honum var það
ofvaxið, og honum graindist nú mjög
er liann hugsaði til fjelaga síns, er
hlaupið hafði á brott án þess að
skeyta um konuna, sem svo mjög
var hjálparþurfi.
Mann noklcurn bar þar að í sömu
mund, og skömmu síðar tókst þeim
báðum að koma gömlu konunni i
bifreið, sem fór þar um. Það vissi
enginn þeirra hvar hún átti heima,
og löldu Jiví ráðlegast að fara með
hana til sjúkrahússins. Pilturinnbauðst
til að sitja hjá henni og styðja hana.
Konan rankaði við sjer á leiðinni
þangað og reyndi til að láta þakk-
látsemi sína í ljósi við unga mann-
inn ókunna, sem hafði komið henni
til hjálpar.
Þeir mættust um kvöldið fjelag-
arnir, og varð fremur fátt um kveðj-
ur með þeim.
»Hvernig fór með kerlinguna? Þú
hefir víst bjargað henni, var ekki
svo?«
»Þjer að þakkalausu kom jeg konu
aumingjanum til sjúkrahússins. Það
mátti ekki tæpara standa, skal jeg
segja þjer. Jeg spái að hún eigi ekki
langt eftir«,
»Já, já! Þú ert svolítið hátíðlegur
yfir þessu, lagsi! En hvert ertu að
fara núna, með leyfi að spyrja?«
»Til prestsins«.
»Til prestsins! Þú til prestsinsk
og fjelagi hans skellihló,
»Þú mátt hlæja að því ef þú vilt.
Mjer er alveg sama«,
»Má jeg verða samferða?« spurði
fjelagi hans glottandi. »Erindi okkar
eru líklega töluvert ólík, úrþvíþúert
að finna prestinn«.
»Jeg held þú megir labba með
mjer«.
»Ratarðu til prestsins?«
»Nei, jeg er óvanur við að heim-
sækja þessháttar menn, en jeg vona
að jeg finni húsið hans samt, þó það
sje farið að skyggja«.
»Jeg skal fylgja þjer þangað, jeg
rata síðan jeg sótti hann til þess að
skíra krakkann, sem mjer var gefinn
i fyrra, ha, ha, ha! Og þarna er hús-
ið. Á jeg að bíða eflir þjer?«
»Þú um það«.
Hann gekk hvatlega upp stíginn
að húsinu og knúði dyrnar. Að vörmu
spori kom aldurhniginn maður til
dyra, sem hann þótlist vita, að mundi
vera presturinn.