Bjarmi - 01.10.1924, Blaðsíða 1

BJARMI
■== KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XVIII. árg.
Reykjayíb, I.—15. obt. L924.
21.—22.
tbl.
Guðhræðslan er til allra hluta nytsamleg og hefir fyrirheit bæði
fyrir þetta líf og hið tilkomanda. (I. Tím. 4. 8.)
Persónuleg guörækni.
(Eitt af þremur inngangserindum er flutt
voru i byrjun trúmálafundar, um »Guð-
rækni« á Kirkjuþingi Vestur-íslendinga, í
Argyle-bygð í Manitoba, þ. 23. júní 1924).
Eftir síra Jóhann Bjarnason.
Sjálfsagt er oss öllum kunnug fiá-
sagan um Elía spámann, (I. Kon. 19)
er hann, lamaður og á flótta undan
óvinum sínum, óskar sjer dauða,
sökum þess hve málefni Drottins
vegni þá illa hjá hinni útvöldu þjóð.
Svipað bölsýni má víðar finna, t.
d. í 12. sálmi Daviðs, þar sem sagt
er, að hinir guðhræddu sjeu á brottu
og hinir óguðlegu vaði allsstaðar
uppi. Mjög svipaðar raddir láta oft
heyra til sin nú á dögum. Margir
tala eins og samtíð vor sje hin guð-
lausasta og versta er þessi gamli
heimur hafi nokkurn tlma augum
litið. — Spillingin er svo afskapleg,
fráfallið frá sannri og sáluhjálplegri
trú svo víðtækt, og ljettúð og vonska
mannanna svo mikil, að aldrei fyr
hafi keyrt svo fram úr öllu hófi. —
Fjarri sje það mjer að segja að alt
sje »gott og blessað« nú á dögum.
Mjer er vel kunnugt, að margt fer
aflaga. Að fjöldamörgu er stórlega
ábótavant. Meira að segja, jeg veit
að það er rjelt sem sagt er, að heim-
urinn liggur í hinu vonda. — Hann
hefir æfinlega gert það og gerir enn.
En að minna sje til af góðu í mann-
lífinu á jörðunni nú en áður var,
því vil jeg mjög ákveðið neita. Jeg
er sannfærður um, að mannlífið yfir-
leitt hefir aldrei haft eins mikið af
því, sem gott má teljast og til bless-
unar má verða, eins og einmitt á
yfirstandandi tíð.
Þegar Elía forðum var niðurbeygð-
ur, út af fráfallinu í ísrael, var hann
mintur á, af Drotni sjálfum, að enn
væru þó sjö þúsundir þar í landi,
er eigi hefðu beygt knje sín fyrir
falsguðinum Baal. Þær þúsundir allar
stóðu á sama grundvelli og spámað-
urinn sjálfur. Munurinn þó sá, að
Elía var hinn mikli og öruggi tals-
maður Drottins, en lýðurinn, er trúr
var, var fólk er minna bar á, en var
engu að síður dýrmætar sálir í aug-
um Guðs sjálfs. Og úr því sjö þús-
undir af trúuðu fólki voru enn til
i landinu, þá var ásigkomulag þjóð-
arinnar hvergi nærri eins ískyggilegt,
eins og spámanninum hafði virst það
vera.
Ekki skal þvi neitað, að víða er
nú fráfall frá lifandi og frelsandi,
kristinni trú. Margir hafa snúið eyr-
um sinum burt frá sannleikanum og
snúið sjer aö æfintýrum. En jeg hygg
þó að hinir sjeu æði mikið fleiri,
sem hafa yfirgefið æfintýrin og hind-
urvitnin, eða andlega dauðann og
allsleysið, og snúið sjer að sannleik-
anum, eins og hann birtist í Jesú
Kristi Drolni vorum. Sterkir lífs-
, straumar eru á ferð um hinn ensku-