Bjarmi - 01.10.1924, Side 7

BJ ARMl
163
legt. Jeg sat samt kyr alla samkom-
una. Jeg heyrði þá prjedika gamla
fagnaðarerindið um hjálpræði Krists,
syngja og vitna um dýrð Guðs. —
Það sem jeg sá og heyrði minti mig
átakanlega á góðar stundir i Hjálp-
ræðisskálanum og Metódistakirkjunni
í Selkirk, sem þá var brennandi af
áhuga að hjálpa glötuðum sálum. —
Auðvitað komu nokkrir bræður til
min í lok samkomunnar og spurðu
mig um sálarhag minn. Jeg svaraði
eins og fleiri hafa gert: »Nei, ekki í
kvöld«. — Það er hræðilegt svar,
þegar lærisveinar Krists eru að biðja
menn að hverfa frá synd og þiggja
hjálpræði Krists. Jeg lofaði að koma
næsta kvöld — og sveik loforðið. —
En móðir mín hjelt áfram að biðja
fyrir mjer. Sfðasta samkomukvöldið
fór jeg þangað. Heyrði jeg það kvöld
að greinilega var til mín talað frá
hæðum. Jeg er sannfærður um að
það var úrslitastund fyrir mig. Ei-
lífðin stóð mjer glögt fyrir hugskots-
sjónum, og nú varð jeg að velja
annaðhvort líf eða dauða. Umtals-
efnið það kvöld voru orðin í Mark.
8, 36—37. »Hvað stoðar það mann-
inn að eignast allan heitninn og fyr-
irgera sálu sinni?« Jeg sá hvað það
var heimskulegl að keppast eftir að
eignast gæðin, sem fátæk og sjúk
veröld gat veitt, og bíða svo sálar-
tjón, — en á hinn bóginn sá jeg hvað
Guð hafði gert fyrir mig, hvað hann
mundi gefa, eða hvað jeg eignaðist
við að komast í samfjelag hans fyrir
Jesúm Krist. t*egar ræðu prestsins
var lokið, var þeim boðið að koma
fram að bænabekknum, sem vildu
ganga Guði á hönd. Jeg var þá fljót-
ur að standa á fætur og ganga til
bæna, til þess að fá bætt, fyrir blóð
Krists, göngu mína á forboðnum veg-
um syndarinnar. Þar tann Jesús mig,
tók mig aftur að sjer, fyrirgaf mjer
ókeypis, og veitti mjer aftur horfna
gleði hjálpræðisvissunnar. Upp frá
því lá leiðin glögg við Ijós orðsins
hans. — t*egar móðir mfn sá mig
á þeim vegi, varð hún gagntekin
fögnuði, hún vissi hvað mikilsvert
það var fyrir okkur bæði. í*að getur
vafalaust engin nema sá, sem reynt
hefir, gert sjer grein fyrir gleði trú-
aðrar móður, sem sjer son sinn hverfa
frá vegum synda og ganga alveg Guði
á hönd fyrir blóð Jesú Krists.
Sálu mína þyrsti eftir Guði, og
hún drakk fagnandi af lífsuppsprett-
um hans. Jeg hafði heyrt talsvert
prjedikað um inuilegt lífssamfjelag
við Guð eða helgun, og sá þörfmina.
Jeg vissi að Guð var fær um að
efna loforð sín, og hann veitti mjer
alt, sem jeg þráði. Annan páskadag
1916 »helgaði« hann mig eða veitti
mjer það sem stendur i I. Þess. 5,
23. — Jeg vegsama Droltin fyrir
það sem hann gaf mjer, og hann
verður mjer sífelt dýnnætari með
hverri líðandi stund.
Jeg var skírður 24. júlí i fyrstu
Baptistakirkjunni þýsku.
Um haustið (5. nóv.) hlustaði jeg
á kristniboða, sem starfað hafði á
Indlandi. Það verður mjer ógleym-
anlegt, því að Drottinn sýndi nálægð
sína harla áþreifanlega. þegar skor-
að var á þá, að segja til sín, sem
fúsir væru að starfa fyrir Drottin
heinia eða erlendis, þá stóð jeg upp,
og síðan opnaði Drottinn smámsam-
an mjer leiðina til tiúboðslanda.
Fyrst fór jeg í biblíuskóla í Ed-
monton og þegar jeg var útskrifaður
þaðan, fór jeg í trúboðsskóla í Ny-
ack N. Y., sem »Kristniboðs-banda-
Iag« á. Jeg náði burtfararprófi þar árið
eftir, og snjeri mjer svo til utanríkis-
stjórnardeildar þess fjelags og bauðst
til að verða kristniboði í Kfna. Guð
hafði sannfært mig um, að þar væri