Bjarmi - 15.01.1927, Side 4

16
BJARMl
Nú mega menn spyrja og hafa rjett
til að spyrja: Kannast þá presturinn
við Jesúm fyrir mönnunum?
Jeg segi það eins og er: Mjer finst
að þessi orð Jesú sjeu töluð beint
til min sem prests. Við mig er sagt:
Láttu þjer ekki nægja fagrar jóla-
tilfinningar og fögur jólaorð. Láttu
þjer ekki nægja neitt minna en að
kannast við Jesúm fyrir mönnunum.
Mjer finst þessi orð sjeu töluð
beint til mín: »Hver sem því kann-
ast við mig fyrir mönnunum, við
hann mun jeg einnig kannast fyrir
föður mínum á himnum«.
En þessi orö eru þá einnig töluð
til þín. Þau eru töluð til vor allra,
sem könnumst við jólin sem hátíð
gjafarinnnr.
En það er gert meira í dag en að
áminna oss. Oss er sýnt, hvernig á
að kannast við Jesúm fyrir mönnun-
um, og hvernig það hefir verið gert.
Oss er sýnt, hvernig á að halda jól
með því að játa trú á hann, sem
fæddist á jólum, og halda fast við
þessa trú í hinni sárustu þrenging,
sjá ávalt hinn guðdómlega frelsara,
já, í sjálfum dauðanum horfa inn i
himininn og sjá Jesúm standa þar
til hægri handar Guði.
Þetta eru hin sönnu jól. Þetta er
oss sýnt til uppörfunar, til þess að
játning vor verði skýr, svo að það
sjáist á hvern vjer trúum, svo að
það heyrist, að vitnisburður vor um
Jesúm er vitnisburður trúaðs læri-
sveins.
1 lexíu dagsins er oss sýnt, hvernig
Stefán játaði trú sína, hvernig æfi
hans lauk. Þar var þróttmikið lif,
bygt á falslausri játningu. Þar sást
það, að »orð er orð og að maður er
maður«, þar stóð maður við sitt orð.
Þar var ekkert í þoku, en alt í
skærri jólabirtu. Ungur maður, er
hjá stóð, sá þar, hvað í því felst að
kannast við Jesúm fyrir mönnunum.
Hinum unga manni, er hjet Sál,
veittist erfitt að spyrna á móti brodd-
unum, og sú kom stund, aö hann
þakkaði fyrir hina óumræðilegu gjöf
og kannaðist við frelsara sinn og
Drottin fyrir mönnunum, með lífi
sinu og starfi, já, með dauða sinum.
Virðum fyrir oss hina sönnu, heilu
trú. Horfum á Stefán, þenna þjón,
þenna vott. Finnum vjer ekki, hve
smáir vjer erum? Biðjum um trú.
Ef vjer eigum trú — þó hún sje lítil
eins og mustarðskorn, hún er þó lif-
andi — og þá hlýtur að því að koma,
að trúin sjáist, en þá er það áreiðan-
legt, að barátta mætir þeirri trú. Það
verður ávalt barátta, ef trúnni er al-
vara, barátta út á við og barátta inn
á við, því aö margt er hjá oss sjálf-
um, sem gerir uppreisn á móti hinni
heilu trú, vort eigið dramb, eigin-
girni og hjegómagirnd.
En ef trúin er hin lifandi trú, þá
vex hún, og á baráttutima mun Guð
iáta það sjást, að krafturinn full-
komnast i veikleika.
Virðum fyrir oss þann mann, sem
kunni að halda jól, með því að
kannast við Jesúm fyrir mönnunum.
Stefán sýnir oss, að það er hægt að
halda jól í þrenging, í baráttu, í
dauðanum.
Fögnum jólunum og geymum þau
í hjörtum vorum, þangað til vjer
höldum þau í himninum. Lítum á
jólin í gœr og jólin i dag. í gær litið
barn í jötu. En um þetta barn heyrð-
um vjer, að það væri Kristur Drottinn.
Og sjá, nú í dag, í hinni heilögu
lexíu sjáum vjer þenna Drottin, sem
var barn í jötu, sjáum hann í himn-
eskri dýrð. — Þannig eigum vjer að
draga línu frá jötunni, yfir Golgata,
yfir hina opnu gröf, inn í himininn,