Bjarmi - 01.02.1927, Blaðsíða 7

B J A R M I
35
vesaldóm, en hjá æðri stjeltununi sje
trúarleitin af miklu göfugvi rótum
runnÍD.
í fám orðum sagt: hók þessi er
fróðleg, bjartsýn, göfgandi og hvetj-
andi, og ætti skilið mikla úthreiðslu
meðal þeirra er skilja ensku eða
dönsku.
Kverið
Og
kristindömsfræðslan,
Jeg skrifaði sra Birni á Auðkúlu,
einhvern tíma í haust sem leið, að ef
hann færi að mæla með nýrri trúar-
játningu í Bjarma, mundi jeg snd-
mæla því kröftuglega. En þegar las
grein hans, er korn í siðasta hlafli
og íhugaði málið betur, þá fanst
mjer óþarfi að eyða mörgum orðum
um málið. Orsökin er sú, að jeg
lield að uppástungan sje andvana
fædd, og hvorki dr. J. H. nje nokk-
ur annar af aðalleiðtogum þjóðkirkju
vorrar komi til hugar að það sje
hlutverk þeirra að fara að endurbæta
eða umsemja elstu og almennustu
trúarjátningu kristninnar um allan
heim. Nóg er samt til að deila um,
þólt íslenska þjóðkirkjan taki ekki
upp á því að sernja spánýja trúar-
játningu, sem menn gætu auðvitað
aldrei orðið sammála um.
Jeg sje heldnr ekki hvers vegna
postullega trúarjátningin má ekki
vera í kverinu, úr þvi fermingarbörn
eiga að læra hana, m. k. væri það
enginn ljettir fyrir prestana og börnin.
Annars blanda jeg mjer ekki í
deilu þeirra sra Björns annars vegar
og Baldvins i Helguhvammi og sra
Lúðvígs á Breiðabólstað hins vegar,
en nota tækifærið til að tala um
»kvermálið« alment frá rnínu sjón-
armiði.
I.
Kvermálið er orðið vandræðamál.
Kennaraskólinn og guðfræðisdeild
háskólans hafa lagst á eitt um all-
langt skeið í því að koma inn óbeit
á kverlærdómi barna cinmitt hjá
þeim, sem æltu sjerstaklega að sjá
um hann, kennurunum og prestunum.
Á hinn bóginn vilja fjölmargir for-
eldrar og ílestir rosknir prestar, að
börnin iæri kverið undir fermingu, og
komið hefir það fyrir að prestur,
sem kærði sig ekkert nm kverkenslu
fyrstu prestskapar ár sín, breylti al-
veg um og heimtaði að barnakennar-
ar í prestakalli hans kendu kverið.
Hann hafði rekið sig á, að því er
hann sjálfur sagði, að fermingarbörn,
sem ekki höföu læit kver, »vissu
ekkert úr kristnum fræðum«.
Hefðu nðfinningarnar og óbeilin á
kverinu hjá lærisveinum fyrnefndra
skóla snúist aðallega gegn gamla
þnlulærdómnum, þá hefði það ekki
vahlið neinum deilnm.
Pað eru miklu fleiri en sra Jón
heilinn Bjarnason i Winnipeg, sem
fara þungum orðum um hann, og
gremst að hugsa um, hvað það var
tílt fyrrum að börnum var »refsað«
með kverinu, skipað að læra utan-
bókar langa kafla, er þau höfðn eitt-
hvað brolið.
Hilt hefði heldur ekki þurft að
verða neilt hitamál, þótt framfara-
menn heíðu stungið upp á að nýtt
barnalærdómskver væri samið, er
væri slyttra og tæki meira tillit til
allrar núverandi aöslöðu íslenskrar
kirkju á landi voru, en þau kver
gera, sein nú eru notuð.
En það er öðru nær en að breyl-
ingartillögurnar liafi verið svo stilli-
legar. Langfiestar raddiinar, sem op-