Bjarmi - 01.04.1927, Blaðsíða 3

B J A R M I
79
ina til að styðja hann í brimlöðrinu
og öldurótinu, sem verið hafi við
ströndina. Meira hafi hann nú ekki
gert og kraftaverkið og undrið ekki
verið annað en þetta. Hitt sje alt lil-
búningur, vafið í umbúðir og helgi-
blæ munnmælanna og trúarinnar.
Þannig afklæðir vantrúin vendilega
þessa sögu guðdómstign þeirri og
mætti, er hún gjörir ráð fyrir hjá
frelsaranum, er hún lætur hann ganga
á vatninu og gjöra biö undursamlega
teikn, að bjarga lærisveini sinum Pjetri
frá að sökkva, með orði sinu einu.
Ef það er rjett, sem hún heldur
hjer fram, að ekkert yfirnáttúrlegt
eða undursamlegt hafi gjörst, þá fá
orð frelsarans til hinna aðþrengdu
lærisveina i sjávarháskanum: »Verið
hughraustir og hræðist ekki«, óneit-
anlega talsvert annað og minna gildi
fyrir trúarvitund vorri og tilfinningu.
Þau verða þá í hæsta lagi ekki ann-
að en góðlátleg hughreystingar- og
uppörvunarorð ófullkomins manns til
ófullkominna manna, í stað þess að
vera Guðsorð og kraftarorð til allra
manna og allra lærisveina Jesú á
öllum tímum og öldum.
Slíka afleiðingu hefir það, að sjá i
Jesú aðeins jafningja sinn, eða þó
að vera kynni eitthvað örlitið meira
í siðgæðislegu tilliti, eins og nýmóð-
insstefnurnar vilja vera láta; í stað
þess að sjá i honum Guðs son, frels-
ara sinn og Drottinn og guðdómlegan
hjálpara á öllum hættu- og skelfinga-
stundum lífsins. í*að er óhætt að
fullyrða, að ef lærisveinarnir fyrstu
hefðu ekki sjeð þetta í Jesú og verk-
um hans, að þá hefðu frásagnirnar
um hina stóru atburði trúarinnar
aldrei varðveitst og geymst til vorra
daga. Nei, þær hefðu þagnað og
gleymst og þaö ekki þótt ómaksins
vert að minnast þeirra og halda þeim
á lofti. Pað væri komið svo, að ekki
einu sinni þætti neitt koma til Jesú
sjálfs. Hann löngu gleymdur sem
öfga- og óramaður, ef það hefði ekki
altaf sungið undir í meðvitund kirkj-
unnar og kristninnar, hið sama sem
-kvað við í hjörtum postulanna, er
þeir í fyrstu sannrejmdu kraftaverkið
og sögðu: »Hvilíkur er þessi, að bæði
vindur og vatn hlýða honum. Sann-
arlega er hann Guðs sonur, hinn
fyrirheitni Messias og leiðtogi, sem í
heiminn á að koma?«
Að þessi játning hefir sifelt kveðið
við og verið insta sannfæring og
traust allra trúaðra manna, þrátt
fyrir hróp og vefengingar vantrúar-
innar, það er það, sem hefir gjört
frásögurnar um Jesú og kraftaverk
hans að sígildu fagnaðarerindi og
krafta- og huggunaruppsprettu í sál-
um allra kristinna manna.
Eða hugsið yður afleiðingarnar af
því, ef vjer sleppum þessari trú úr
hjörtum vorum. Hugsið yður, ef það
væri satt, að Jesús hefði aldrei getað
gengið á vatninu, — aldrei tekið í
hendi Pjeturs með guðdómlegum
mætti til að frelsa hann frá að sökkva,
— aldrei hastað á vindinn og storm-
inn, svo að blíða logn varð, — aldrei
yfir höfuð gjört neitt undursamlegt
og dásamlegt, sem honum er eignað
meðan hann gekk um hjer á jörðu,
gjörði gott og græddi alla, lífgaði
dauða og hjálpaði nauðstöddum. —
Hugsið yður, ef þetta alt er mis-
skilningur og tómur tilbúningur ó-
þroskaðra, hjátrúarfullra lærisveina,
fer þá ekki fleira að geta orðið mis-
skilningur? Fer þá ekki upprisan
sjálf að geta orðið harla vafasöm og
það að hafa harla lítið að segja, þó
nýja testamentið láti frelsarann segja
hin huggunarfylstu orð, sem hingað
hafa verið álitin fyrir alt dej’jandi,
syndugt mannkyn: »Jeg lifi og þjer
munuð lifa«?