Bjarmi - 01.05.1927, Blaðsíða 8

100
B J A R M I
herinn allur inn fyrir ytri virkis-
vegginn, inn í »forstað« bæjarins, en
þar er kristniboðsstöðin.
þetta var kl. 7 að morgni. Okkur
hafði ekki orðið svefnsamt um nótt-
ina og vorum að því leyti illa undir
erfiði dagsins búin. Samverkamaður
minn, Vík, var farinn til Laohokow
nokkru áður en umsátrið hófst og
var ekki heim kominn. Kventrúboði
Ella Hovda, konan mín og jeg, við
þrjú vorum heima. — Tveim dögum
seinna sendi jeg formanninum og
hinum kristniboðunum svo hljóðandi
brjef:
Kæru vinir!
Eins og þjer munuð hafa fijetf,
biðu »byltingarmenn« ósigur hjer á
mánudagsmorguninn var. Hermanna-
grúi fyllir nú úthverfi borgarinnar,
og er aðalborgin umsetin á allar hliðar.
Á mánudagsnóttina var óttaleg skot-
liríð og viða kviknaði í, en allan
daginn rænt ákaft og skothríð nokkur.
í morgunsárinu vorum við heimsótt
og varð jeg að fylgja mörgum miður
kærkomnum gestum urn bústað vorn.
Úr íbúðarhúsinu okkar tóku þeir
samt ekki annað en nokkuð af sæng-
urfötum. En geymsluhússhurðina
brutu þeir upp og hjuggu upp kassa
og hyrslur og lóku alt, sem þeim
þóknaðist. Skipuðu þeir mjer að standa
út við ytri hlið á meðan. Mestur
söknuður er okkur að hafa orðið að
láta hringana okkar með mörgu fleiru.
Kristniboðsfjelagið hefir ekki orðið
fyiir tjóni.
Á meðan umsátrið stóð var fjöldi
fólks hjá oss. Höfðum við biblíu-
lestra með því fólki daglega, og Guð
blessaði þá ríkulega. Undirbjó hann
oss og kínverska vini vora þannig
undir aðal-ógnirnar. Rjett áður en
fyrsti ræninginn kom inu til vor, gaf
Guö oss hverju um sig orð frá
sjer. — E. Hovda fjekk sálm. 6,10 *).
Konan min fjekk Jer. 32,41 2 * * *) og jeg
Fil. 4,6 8). Og hann efndi fyrirheiti sín.
Enginn ótti gagntók okkur. Friður
Guðs fylti hjörtun og ríkuleg trúar-
huggun, næg oss sjálfum og skjól-
stæðingum vorum. Blessaður dagur.
Þökk fyrir trúfasta bæn.
Vík var því miður ekki heima.
Við höfum átt annríkt. Eftir ósk
okkar sendi yfirhershöfðinginn nokkra
hermenn samdægurs til að gæta
kristniboðsstöðvarinnar, og höfum við
síðan verið laus við ræningja heirn-
sóknir. En stöðugt er hjer gestkvæmt
af háum og lágum foringjum, sem
veldur fyrirhöfn. Finnum við stöðugt
að fyrirbæna er þörf.
Umsátrið um miðbæinn er ekki
lokið. Víð erum úr allri hættu og
er engin ástæða til að vera hrædd
um okkur. Annars sjáum við margt
og heyrum, sem ekki er hægt að
færa í letur. Guð miskuni þessum
þjáða lýð. Ó, að Guðs ríki komi!
Tengohow, Honan, China,
21. febr. 1927.
Með kærri kveðju.
Ólafur Ólafsson.
Viðból ritstjórans. í lok marsmánaðar
var útlitið orðið svo alvarlegt, að sendi-
herra Norðmanna í Peking skoraði á alla
kristniboða Kínasambandsins í Hupeh og
Húnan að koma tafarlaust til hafnarborga.
Voru þeir alls um 80, að konum og börn-
um meðtöldum. Búast norsk blöð við,
að ílestir þeirra komi alveg heim, því að
engum útlending verði vært fyrst um sinn
í þeim hluta Kínaveldis, sem borgara-
styrjöldin geysar,mest í. Má þá svo fara
að Ólafur vitji íslands í sumar og geti
sjálfur sagt oss meira frá þessu öllu.
Á hinn bóginn láta danskir kristniboð-
ar í nyrstu fylkjum Kínaveldis hiö besta
yflr horfum þar.
1) Drottinn hefir heyrt grátbeiðni mína.
Drottinn tekur á móti bæn minni. 2) Sjá
jeg sel þessa borg í liendur tíabel kon-
ungi, að hann vinni hana. 3) Verið ekki
hugsjúkir um neitt o. s. frv.