Bjarmi - 01.05.1927, Blaðsíða 14

106
B J A R M I
Blöð og bækur.
•»Straumar«. í 4. tölubl. »Strauma«
eru vinsamleg ummæli í minn garð
fyrir frjálslyndi, og verður Ijúft að
minnast þess, ef vinsemdin skyldi sið-
ar fara út um þúfur. t*að er þar haft
eftir vini mínum, Á. Jóh., að jeg hafi
gefið í skyn í greinum mínum i
Bjarma 1925 »Lifið eftir dauðann«,
að jeg tryði á »afturhvarfsmöguleika
fyrir alla« eftir dauðann. En nú verð
jeg að hryggja »Strauma« með, að
þetta er misskilningur, svo líklega
missi jeg lof þeirra aftur.
Skoðun mína má sjá í Bjarma 1925,
bls. 162, þar sem jeg skritaði:
»Þorri kristinna manna á vorum
dögum, reisir á þessum orðum (1
Pjet. 3. 18—19 og 4. 5-6) og eðli
hjálpræðisins yfirleitt þær vonir, að
öllum, sem ekkert vissu um Krist hjer
í heimi, verði boðað erindi hans ann-
ars heims, og sumir bæta við: »og
öllum, sem ekki höfnuðu Guðs náð
vísvitandi fyrir andlát sitt««. — Með-
þessara »sumra« tel jeg mig sjálfan,
eins og öll greinin sýnir.
Lengra fór og fer jeg ekki, minn-
ugur orða Krists, að lastmæli gegn
heilögum anda verði ekki fyrirgefin
í þessu lífi nje hinu tilkomanda. Og
þá hefir J. J. lauslega lesið ummæli
mín um bók S. S. Singhs: »Lífið eft-
ir dauðann« í Bjarma 9—10. tbl. þ. á.,
ef honurn hefir skilist að jeg neiti
eilífri glötun. Jeg benti einmitt á, efst
á bls. 66, að mjer virtist S. S. S.
koma f bága við biblíuna, er hann
fáti í ljósi vonir um allsherjar viðreisn.
Þegar sagt er að bók Sundar Singhs
standi nær kenningum spiritista og
nýguðfræðinga en gamal-guðfræðinga,
þá sýnir það ekki annað en vanþekk-
ingu á »gamal-guðt’ræði« vorra tíma.
J. J. getur sjeð í 6. kafla Helgakvers
að hún gleymir t. d. ekki störfum
englanna. Því þarf ekki að telja það
neina »andatrú«, þótt menn muni að
Kristur sagði: »Hinn fátæki dó og
var borinn af englum í faðm Abra-
hams«.
Annars væri það mikið gleðiefni,
ef þessar stefnur sætu með sömu
auðmýkt við fótskör frelsarans og
Sundar Singh gerir.
Þótt jeg hafi leiðrjett þetta og muni
aðgæta fullyrðingar Benjamíns um
æskufrásögur guðspjallanna, þá mega
hvorki útg. »Strauma« nje aðrir ætl-
ast til, að Bjarmi sje að eltast við
alt, sem þar er sagt um ágreinings-
atriði. Það tæki of mikiö rúm, og
auk þess veit jeg að fátl kemur ung-
um mönnum fremur til að fara út í
öfgar en sífeldar ádeilur. Jeg vil ekki
valda því að þeim verði alt of erfitt
að snúa síðar við, er lífsreynslan hefir
gagnrýnt vanhugsaðar efasemdakenn-
ingar. — Jeg hefi sjálfur verið guð-
fræðisstúdent með ýmsar efasemdir,
og skil útg. »Strauma« betur en þeir
liklega halda. En lán tel jeg að jeg
fór ekki með þær efasemdir í blöðin
eða á mannfundi. Það er ekkert sþaug,
að andmæla fyrri fullyrðingum sjálfs
sin. En miklu alvarlegra er þó hitt,
að ganga með þær minningar til æfi-
loka, að hafa sáð sæði efasemda og
vantrúar í hjörtu ýmsra smælingja,
sem engin tök höfðu á að verjast
því, að það sæði yrði að illgresi. —
Pað er gott að ungur rnaður sje ötull
og áræðinn, en það er hvorki gott
nje hyggilegt að hann fari að kenna
öðrum það, sem hann er sjálfur ný-
byrjaður að læra; og um trúmál ætlu
þeir sem fæst að tala, sem litlu hata
öðru að miðla en kaldlyndum að-
finningumi. Líklega er það mest tjón
fyrir sjálfa þá, en getur og skaðað
fleiri.