Bjarmi - 01.07.1927, Blaðsíða 2

142
BJARMI
Erindi lærisyeinanna,
Synodus-prjedikun flutt í dómkirkjunni
27. júni 1927 af síra Fr. Ilallgrímssijni.
»Eins og faðirinn liefir
sent mig, eins sencli jeg
lika yðiirtf. jóu. 20, 21.
Guð er altaf að starfa. — En
hvernig starfar Guð? — Við þekkj-
um að eins þann örlitla þátt af
starfi hans, sem fram fer á þessari
jörðu — og það þekkjum við þó
ekki nema að nokkru leyti.
En ef við gefum gaum að því, sem
okkur er sagt í heilagri ritningu um
starf Guðs, þá sjáum við, að þegar
Guð vill lagfæra eitthvað, sem aflaga
fer, eða koma einhverri nýrri hreyf-
ingu af stað, þá hefir hann altaf þá
aðferð, að hann velur einhvern, sem
hann ber traust til, og felur honurn
verkið, — lætur hann gera það að
áhugamáli lífs sins.
Þegar hann ætlaði sjer að flytja
hóp af kúguðum og þreklitlum þræla-
lýð burt úr Egyptalandi, til þess að
gera það fólk að voldugri þjóð og
verkfæri sínu, til þess að vinna þýð-
ingarmikið verk meðal þjóðanna, þá
valdi hann mann, sem hann undir-
bjó fyrst árum saman, og sendi hann
svo til að vinna verkið. Sá maður
var Móse; æfistarf hans var það, að
vera foringi, löggjafi og menningar-
frömuður þjóðarinnar útvöldu,
Aldir liðu. Þjóðin útvalda var
komin á hæsta stig valda og auð-
legðar. Þá kom það ólán fyrir hana,
að hún skiftist i tvö andstæð ríki.
Og í öðru ríkinu tók hverflyndur og
óvitur konungur sjer heiðna drottn-
ingu og leyfði henni að flytja and-
styggilegustu skurðgoðadýrkun inn i
landið. — Þá þurfti Guð að taka í
taumana og koma vitinu fyrir þjóð-
ina afvegaleiddu. Og til þess valdi
hann góðan og hugprúðan mann,
sem gerði það að æfistarfi sínu, að
boða henni veg lífsins, og talaði af
svo miklum krafti eldheitrar trúar-
sannfæringar, að konungurinn skelfd-
ist og fólkið hlustaði hugfangið, og
sá villu sína. Pessi maður var Elía.
Enn liðu aldir, og fylling tímans
fór í hönd. Þjóðin var búin að vera
spámannalaus í 4 aldir, og ofstækis-
fullir Farísear og trúlitlir Saddúkear
toguðust á um andlegu forystuna. —
þá vakli Guð aftur upp mikinn og
máttugan spámann, sem sagði þjóð-
inni til syndahna af meiri einurð og
vandlætingu en nokkur annar fyr, og
sneri mörgum af ísraels sonum til
Drottins, Guðs þeirra (Lúk. 1, 16).
Pað var Jóhannes skírari. Og það
verk vann hann þangað til höfuð
hans fjell fyrir böðuls-sverði Heró-
desar.
Og svo þegar fylling tímans var
komin, og Guð vildi á enn fullkomn-
ari hátt en áöur kenna mönnunum
að þekkja sig, og rjetta syndugu
mannkyni náðarhönd sína, — »þá
sendi hann son sinn, fæddan af
konu« (Gal. 4, 4). — »Og orðið varð
hold, og hann bjó meö oss, fullur
náðar og sannleika« (Jóh. 1, 14). —
Hann bjó með mönnunum, hinn
holdi klæddi eilífi sonur Guðs. Hann
kom ekki eins og gestur, sem er á
ferð, heldur tók hann þátt í öllu
mannlegu lífi. Hann var vinur gamla
fólksins og hann elskaði unga fólkið
og börnin; honum var jafn Ijúft að
hafa umgengni við fáfróða sem lærða;
hann sýndi þeim, sem einlægir voru,
af æðstu andlegu höfðingjum Gyðinga,
vináttu, og hann tók líka að sjer ber-
synduga. Hann tók þátt í gleðisam-
komum manna og hann táraðist með
þeim við líkbörur ástvina þeirra. Hann
lifði mitt i baráttu syndugs mannlífs,