Bjarmi - 01.07.1927, Blaðsíða 4

144
B J A R M I
hans á kærleika Guðs, svo að sá
þjáði og mæddi leiti huggunar hjá
Guði og þiggi af honum styrk, til
þess að bera þá byrði, sem á hann
er lögð.
Þegar prestur er staddur þar, sem
menn deila og eru vondir hvoiir við
aðra, á hann að vera friðsemjandi í
nafni Droltins, — reyna að koma
þeim í skilning um það, að faðir
þeirra á himnum ætlast til þess af
þeim, að þeir elski hvorir aðra og
sjeu hvorir öðrum góðir.
Þegar presturinn sjer ranglæti vaða
uppi, þá á hann, í Drottins nafni, að
mótmæla spillingunni og rangsleitn-
inni, og gerast talsmaður lílilmagn-
ans, knúður af kærleika Guðs.
Alstaðar á hann að vinna að þvf,
að koma mönnum í innilegra sam-
fjelag við Guð, svo að hann geti
læknað meinsemdir þeirra og leitt þá
til sannrar gæfu, — hvort sem hann
starfar að þjónustu orðsins og sakra-
mentanna á samkomum safnaðarins
eða talar við einstaklingana, eða
vinnur verk silt sem borgari.
IJetta er verkið, sem Kristur hefir
fengið okkur að vinna, kærir bræður.
Til þess hefir hann sent okkur til
safnaðanna, — lil að ílytja Guð inn
í mannlífið, — sannleika Guðs, kær-
leika Guðs, náð Guðs.
Getur nokkurt verk hugsast dýr-
legra en þetta? Og Guði sje lof fyrir
alla þá, sem hafa unnið og vinna
að því af einlægu bjartal
En til þess að vinna það vel, þarf
einlæga trú. Við, sem eigum að vinna
að því, að koma öðrum í samfjelag
við Guð og glæða guðslífið hjá þeim,
— við þurfum sjálfir að lifa af öllu
hjarta í samfjelagi við Guð. Við þurf-
um að lifa innilegu bænalífi, vanda
okkar eigið dagfar og hafa altaf í
huga erindið, sem Drottinn Jesús
Kristur hefir senl okkur lil að reka.
Og við þurfum að læra af bonum
að elska þá, sem við erum sendir til
svo, að við viljum eitthvað í sölurnar
fyrir þá leggja.
Ef við vinnum verk okkar í þeim
anda, þá inegum við líka vera þess
fullvissir, að hann, sem sendir okkur,
er með okkur, miðlar okkur af guð-
leguin mætti sinum og Jælur störf
okkar verða mönnum til blessunar,
Guði til dýrðar.
Þegar við nú komum saman á
kirkjufund, til þess að glæða áhug-
aun fyrir málefni Guðs ríkis liver
hjá öðrum, og til að leiðbeina hverjir
öðrum í því, hvernig við getum best
unnið verkið dýrlega, sem Kristur
hefir sent okkur til að vinna, — þá
finnum við til þess, hve ófullkomnir
og ónýtir þjónar við erum, og hve
mikla þörf við höfum hver og einn
fyrir það, að andi Krists fái æ meira
vald yfir gjörvöllu lífi okkar.
Og þess vegna búum við okkur
undir fundarstörfin og störfin önnur,
sem fram undan eru, með þvi, að
krjúpa sem auðmjúkir lærisveinar
við náðarborð Drottins, hins kross-
festa og upprisna frelsara, sem við
þráum að þjóna sem best, til þess að
hann auðgi okkur af rikdómi náðar
sinnar og leggi blessun sína yfir okkur.
Við nálgumst, — knúðir af þrá
eftir innilegu samíjelagi við Drottinn,
— þann blessaða helgidóm, sem við
venjulega þjónum að öðrum til upp-
byggingar. Og við vitum, að okkar
blessaði Drottinn og frelsari breiðir
faðm sinn út á móti þjónum sfnum,
sem hann elskar og þráir að fá að
gera hæfa til dýrlegrar þjónustu.
Ekkert getur verið sterkara tákn
þess einingaranda, sem á að ríkja í
kirkju Krists, en þegar stór hópur
starfsmanna Guðs ríkis krýpur við
sama altarið i auðmjúkri tilbeiðslu.