Bjarmi - 01.07.1927, Blaðsíða 9

B J A R M I
149
Vjer eigum allir að ve>a eill, einn
líkami, líkami Krists, en það er því að
eins unt, að vjer sjeum ekki allir eins.
f*að er hvorki unt nje gagnlegt, að
líkami sje samsettur t. d. úr einlóm-
um fötum. Pall posluli tekur þetta
etni vel fram í 4. og 5. versi, er hann
segir: »Pi>i að eins og vjer hö/nm á
cinum líkama marga limi, en limirnir
lw/a ekki allir sama slar/a, þannig
cmm vjer hinir mörgu einn likami
/grir sam/jelag vo t við Krisl, en hver
um sig annars limir«. Og fóluiinn á
ekkert með að li hendinni, þó að
hún geti ekki gengið. (Sbr. I Kor. 12).
Par sem vjer erum þannig hver
annars limir, hver með silt sjerstaka
hlutverk, sem ekki má standa á, eigi
heildin ekki að bíða meira eða
minna tjón við það, þá er hverjum
og einum skylt að leggja sjerstaka
alúó við það, sem staða hans og
helstu hæfdeikar benda honum til.
Með því að koma sem best rækt í
þá hæfiteika, sem Guð hefir gefið oss
í ríkulegustum mæli,. gegnum vjer
best hlulverki voru í mannfjelaginu,
með því móti verðum vjer helst öðr-
um til hjálpar, upplýsingar og góðr-
ar eftirbreytni, því að fordæmið verð-
ur við það ljósast. Um þelta segir
Páll í 6., 7. og 8. versinu: r>Og par
tð vjer hö/um margvíslegar náðar-
gja/ir, e/tir þeirri náð, sem oss er gefin
hvort heldur það er spádómsgáfa, þá
notum hana i hlutfáUi við trúna, eða
þjónusta, þá gefum um oss við þjón-
ustunni, eða það er maður, sem kennir,
hann geþ sig við kenslunni, eða mað-
ur, sem áminnir, hann gefi sig við
áminningunni; sá sem útbgtir gjöri
það i einlœgni, sá sem forstöðu veilir,
gjöri það með kostgœfni, sá sem iðkar
miskunsemi, gjöri það með gleði«.
Auðvilað er oss jafnframt skylt að
berjast fyrir alhliða þróun vorri; á
það bentu líka 1. og 2. versið, sem
Jón Helgason, ritstj. »Heimilisblaðsins«.
vjer vorum áður að hugleiða. Þetla
þýðir þá, að framfarabarátta vor eigi
íneð fullri vitund vorri og fullum
vilja að vera fólgin í tveimur aðal-
stefnum. Sú er önnur, að þroska og
nota öllum gáfum fremur, eftir því
sem við verður komið, þær, sem
Guð hefir gefið oss i rikulegustum
mæli. Hin sú, að taka umfram alt
framförum yfirleitl i því, -sem pr vilji
Guðs; hinu góða, fagra og fullkomna.
Er nú ekki þessi kenning postula,
sem vjer höfum verið að hugleiða,
gleðileg áminning til vor um að það
er satt, að boðskapur Guðs til mann-
anna fyrir Jesúm Krist sje gleðiboð-
skapur? Pví hversu fellur ekki þessi
kenning og áminning Páls saman við
vora instu hjarlans þrá og þarfir,
saman við skynsemi vora. Hjer er
ekkert ónáttúrlegt ytra valdboð, held-
ur útlistun sannleikans, sem vjer ber-
um í brjósti. Og þannig er Jesús
Kristur og alt fagnaðarerindi hans.