Bjarmi - 01.04.1930, Blaðsíða 2

50
BJAEMI
lífsuppspretta. Fyrir vorar syndir
var hann 'særður. Hegningin lá á
honum, svo vjer hefðum frið. Blóð
Jesú Krists, Guðs sonar, hreinsar oss
af allri synd. Alt er fullkomnað.
Friður Drottins æðri öllum skilningi
fyllir mannshjartað. „Guðs míns ást-
ar birtu bjarta bæði fæ jeg að reyna
og sjá“ á Golgata við geisla páska-
sólar.
2. Leiðbeininfjaryeislar falla á alt
jarðlífið. „Hann lifir“, og loforð hans
eru staðföst: „Jeg er með yður alla
daga til veraldar enda“. — Þú ert
aldrei einmana. I’ótt vinir hverfi og
söknuður komi, er Jesús hjá þeim,
sem treysta honum. — I>ótt leiðin
virðist skuggaleg, er hann með þjer.
Hann styður þá fóthrumu, þerrar
tárin þeirra, sem gráta, situr hjá
|>eim, sem andvaka andvarpa á
sjúkrabeði. Hann hlynnir að góðu
frækornunum, sem ]>ú reynir að sá,
og sýnir þjer seinna uppskeruna, sein
]»ú bíður óþolinmóður eftir í dag. —
Hjarta yðar skelfist ekki, hvað sem
að höndum ber, því að Jesús lifir enn
og gleymir engum smælingja, sem til
hans leitar.
3. Huggunarcjeislar falla í gröf-
ina. „Hryllir við því huga minn, er
hrekkur æfikeðja“ og „|»egar lífs er
löngun horfin, lífið er eðli sínu f jær“,
segja skáldin fyrir munn jarðarbúa,
— og þó er ekkert ókomið jafn víst
öllum, sem: lifa í dag, eins og dauð-
inn. — En hann, sem leiddi í ljós líf-
ið og ódauðleikann, gefur lærisvein-
um kraft til að deyja óttalaust. —
— Skip fórst. Tveir skipverjar náðu
báðir í sama plankann, en hann gat
ekki borið nema annan þeirra. —
Augnablik störðu ]>eir hvor á annan,
svo sagði annar þeirra: ,,1’ú ert óvið-
búinn, en jeg get dáið; jeg veit á
hvern jeg trúi. Heilsaðu konunni
minni og börnunum. — Jeg fel þau
Guði“. — Svo slepti hann tökum og
sökk. Hann átti þrek til að deyja. —
Sannkristinn maður fær þrek til að
deyja þegar stundin er komin — en
ekki fyr. Óttastu ekki, þótt ])jer finn-
ist að þig skorti það ]>rek í dag, —
ef þú átt ekki að deyja í dag.
Trúuð kona kvartaði við sálusorg-
ara um hvað hún væri hrædd við
banaleguna og dauðann. Sálusorgar-
inn svaraði því litlu, en spurði hana
hvað hún væri að sauma. „Það er
vetrarkápa handa drengnum mínum“,
svaraði hún, „jeg ætla að gefa hon-
um hana í afmælisgjöf í vetrarbyrj-
un“.
„Er hann ]>á ekki núna kvíðafull-
ur um að sjer verði kalt í vetur, fyrst
hann veit ekki um kápuna?“
„Nei, vitanlega ekki; hann veit, að
jeg muni annast um þarfir hans
jafnt þegar vetrar eins og nú í sum-
ar“, svaraði konan.
„Jæja, þjer búist þá við að dreng-
urinn treysti betur mömmu sinni en
þjer treystið Guði. Alveg eins og Guð
gefur yður starfs]>rek í dag, gefur
hann yður þrek til að hætta störfum
þegar vinnudagar þrjóta, og þrek til
að deyja ]>egar dauðastund kemur,
ef þjer leitið hans daglega“.
4. Vonargeislar falla á eilífðar-
heimkynnin. Jesús er upprisinn, þess
vegna trúum við orðum hans: „Jeg
er upprisan og lífið, hver sem trúir
á mig mun lifa ]>ótt hann deyji“. —
Hugsaðu ])jer muninn að losna alt í
einu úr öllum jarðlífsfjötrunum frá
synd og sorgog sárum ])jáningum, og
koma alheill til helgra engla. — Eða
hverfa frá öllum jarðneskum gæðum
og standa ókunnugur og allslaus við
dyr eilífðarheimkynna. Ætli jeg átti
mig? Hvað verður um mig? má marg.
ur hugsa kvíðafullur. En lærisvein-
ar vita, að Frelsarinn sjálfur er þar
Frh. á bls. 52.