Bjarmi - 01.10.1971, Blaðsíða 17

Hvíta rósin
Prédikari nokkur í Lundúnum
hefur skýrt frá því, sem hér
verður sagt frá, og það verður
endursagt með hans eigin orð-
um eins og frekast er unnt.
Siðsumarsrökkrið breiddist
yfir Thamesána, er ég gekk
eftir bökkum fljótsins, áleiðis
til samkomustaðar þess, þar
sem ég átti að tala. Einhver
óskiljanleg andúð eða tregða
hafði gagntekið mig, sem olli
þvi, að ég gekk mjög hægt. Ég
staðnæmdist andartak og horfði
niður í vatnið. Ég fór að hugsa
um það, hverju þessir fljóts-
bakkar hefðu orðið vitni að um
aldaraðir.
Það kom stundum fyrir, að
slíkar hugsanir gátu gagntekið
mig með miklu afli og gert mig
alveg viðutan og hrifinn, en
þetta kvöld juku þær frekar á
þunglyndi mitt. Hve margir
þeirra tugþúsunda manna, sem
reikað höfðu hér í aldanna rás
höfðu þekkt þann hjartafrið,
sem Guð einn getur gefið?
Hversu margir í hverfum Lun-
dúnaborgar höfðu fundið svar
við spurningum sálar sinnar
þetta kvöld?
Ég sneri mér við til þess að
halda áfram, því að samkomu-
tíminn nálgaðist. Þá varð ég
skyndilega var við unga konu,
sem reis upp af einum bekkj-
anna þarna skammt frá, og gekk
einbeitt að fljótsbakkanum. Það
var eitthvað það í fari hennar,
sem vakti ótta hjá mér, og ég
hraðaði mér til hennar.
„Fyrirgefið,“ sagði ég hlý-
lega. Henni brá sýnilega mjög
og leit hálf tryllingslega kring-
um sig, eins og hún væri á flótta
undan einhverju. Hún var í
sorgarklæðum og það gerði
fölva hennar og hörkudrættina
i fögru andlitinu enn meira
áberandi. Úr augum hennar
skein hyldjúp sorg og örvænt-
ing. Það fór eins og skjálfta-
vottur um mig, enda þótt ég
hefði kynnzt ýmsu meðal ógæfu-
barna þjóðfélagsins í starfi
mínu.
„Fyrirgefið, að ég skuli
ávarpa yður,“ sagði ég, „en ég
er prédikari og er á leiðinni í
samkomuhúsið þarna. Þér eruð
bersýnilega gagntekin örvænt-
ingu og neyð. Viljið þér ekki
koma með mér á samkomuna í
kvöld? Ef til vill finnið þér hvíld
og hjálp hjá þeim, sem er fús
til að vera vinur yðar.“
Þegar ég nefndi orðið „pré-
dikari", var eins og ský drægi
yfir andlit hennar og hún sagði
með fyrirlitningarhreim:
„Nei, ég vil ekki fara á sam-
komu yðar. Ég kæri mig ekk-
ert um trú yðar. Látið mig í
friði.“
Ég hafði fyrr um daginn set-
ið að tedrykkju hjá nokkrum
vinum, og er ég fór þaðan, gaf
húsmóðirin mér alveg skínandi
fallega hvíta rós. Ég er ekki
vanur að bera blóm í hnappa-
gatinu, en ég tók þessa rós og
lét hana þar. Allt í einu fór ég
eftir einhverju, sem var eins og
blásið mér í brjóst, þótt ég gæti
alls ekki skilið það. Ég tók rós-
ina úr jakkahorni mínu og rétti
konunni hana. Þetta var vissu-
lega óvenjuleg framkoma, en ég
þorði blátt áfram ekki að
óhlýðnast þessari hugsun, sem
á mig sótti.
„Viljið þér ekki taka við þess-
ari hvitu rós,“ sagði ég. „Hún
getur ef til vill minnt yður á
það, að til eru vinir — og það
þarna i samkomusalnum —, sem
eru fúsir til þess að hjálpa yður,
ef þér kornið."
Ég var alls ekki viðbúinn við-
brögðum hennar. Hún hörfaði
aftur á bak, eins og ég hefði
slegið hana. Margs konar til-
finningar börðust bersýnilega
innra með henni.
„Nei, ó-nei,“ andvarpaði hún,
en mér til mikillar furðu rétti
hún samt fram hönd sína og tók
við rósinni, og ég sá, að tár
komu í augu hennar. Ég varð
að halda áfram, en ég bað hana
samt einu sinni enn að koma
með á samkomuna.
Ég varð mjög hryggur í anda
alla samkomuna. Ég hafði á
stuttu andartaki horft inn í
neyð sálar, og ég þráði að hljóta
kraft, sem þrýst gæti mönnum
inn á eina rétta veginn til hjálp-
ræðis og friðar.
BJARHI 17