Bjarmi - 01.10.1971, Blaðsíða 5

„Engin hætta. Mér er mæta-
vel ljóst, hvað í húfi er ..
Öskar Karlsson hafði hjólað
nokkuð hundruð metra, þegar
han staðnæmdist skyndilega og
sneri við. Hann var eitthvað
órór vegna sonarins. Bertil
kunni að vísu vel til verka sinna,
en menn gátu aldrei verið ör-
uggir. ...
Nokkrum sekúndum síðar var
hann á leiðinni aftur til malar-
námunnar. Hann gat ekki skil-
ið drenginn sinn þar einan eftir.
Það var eitthvað innra með
honum, sem reis gegn því.
Þegar hann kom aftur að
norðurhlið malamámunnar, sá
hann Bertil niðri í gryfjubotn-
inum, þar sem hann var að at-
huga og þreifa á þessum feikn-
armiklu malarveggjum. Óskar
Karlson setti hjólhestinn sinn
upp við vinnuskálana og gekk
því næst út að norðurhlið mal-
argryfjunnar.
Hann var ekki kominn alla
leið, þegar hann sá malarvegg-
inn skyndilega klofna frá jarð-
veginum og velta með ofsahraða
og afli þangað sem Bertil stóð.
Hann hrópaði aðvörunarorð,
en það var of seint. Bertil tókst
að vísu að hörfa skref frá mal-
arveggnum, en þetta mikla mal-
armagn náði honum og gróf
hann undir ótölulegum grúa
litlu hættulegu agnanna sinna.
Óskar Karlsson þaut til slys-
staðarins. Hann hrópaði af öll-
um þeim mætti, sem lungu hans
megnuðu:
„Bertil! Bertil!“
Ekkert svar kom.
Hann vissi svona nokkurn
veginn, hvar sonur hans væri
undir malai'hrúgunni. Hann
fleygði sér á kné og tók að
grafa með berum höndum. Hann
gróf eins og vitfirringur. Hann
fann alls ekki, hvernig hörund
hans og skinn tættist sundur.
Hann tók ekki heldur eftir því,
hve erfiði hans kom raunveru-
lega litlu til leiðar.
Hann gróf áfram með berum
höndum.
Hann vissi, hvað í húfi var.
Hann vissi, að það valt á mín-
útum eða jafnvel sekúndum.
Hann hrópaði út á veginn,
sem lá framhjá malamámunni:
„Halló! Komið hingað og
hjálpið mér!“
Innra með sjálfum sér hróp-
aði hann til Guðs:
„Drottinn Jesús! Bjargaðu
okkur! Bertil er þarna undir —
og hann er ófrelsaður ... !“
•
Stutta mínútan, áður en hann
fann hönd sína snerta eitthvað,
var eins og stærðar eining af
eilífðinni. Þegar hann fann eitt-
hvað fastara verða fyrir fingr-
um sínum, vonaði hann, að það
væri ekki steinn eða einhver
annar hlutur úr mölinni. Hann
varð að ná til sonar síns á þeim
fáu mínútum, sem honum voru
afmældar til lífs.
Þegar hann svo skynjaði höf-
uð Bertils með fingrum sínum,
fór hann að ræða um það við
Guð himnanna, að hann þyrfti
á meiri aðstoð og ki'öftum að
halda.
Hann gróf áfram í krafti ör-
væntingarinnar með höndum
sínum. Hann í’eyndi að í'óta
burtu allri möl og mylsnu um-
hverfis höfuð sonai’ins, svo að
hann gæti dregið andann, ef
hann væri enn lifandi. Hann
kallaði nafn Bei'tils og vænti
svars.
Loks kom það — en svo
óskaplega veiklulegt og dauft.
„Andaðu, Bertil,“ sagði hann
gætilega, en samt með skipun-
arhreim í röddinni. „Reyndu
að anda, Bertil, þá er þér bráð-
um borgið." ...
Hann hélt áfi'am að í'óta með
höndunum, til þess að í’eyna að
losa um bi’jóstkassann. Annars
myndi malarhrúgan fljótlega
kæfa þann, sem orðið hafði fyr-
ir slysinu.
Þá komu fyrstu mennii'nir
utan af veginum. Áður en á
löngu leið, hafði hann fengið
hjálp, og bráðlega sá hann, að
andardrætti sonarins var hald-
ið við.
Áður en á löngu leið, var bú-
ið að losa Bertil. Honum var
bjargað, en það var á síðasta
andai'taki.
#
Sjúkrabifreið flutti hann á
sjúkrahúsið. Daginn eftir komu
foreldrar hans í heimsókn. Bros-
ið á vöi’um hans stirðnaði, er
hann sá, að hendur föður hans
voru margvafðar sárabindum.
„Hvað hefur komið fyrir þig,
pabbi?“ spurði hann, alls óvit-
andi um það, sem gerzt hafði
daginn áður.
„Það er ekkert hættulegt,“
sagði faðir hans til skýringar.
„Skinnið á höndunum tættist
sundur, þegar ég var að reyna
að grafa þig út úr mölinni. En
þetta jafnar sig fljótlega..“
Bertil sagði ekkert góða
stund. Hann horfði á föður sinn
og síðan á móður sína. Honum
svelgdist á aftur og aftur. Það
var eins og hann roðnaði um
augun og síðan tóku tárin að
renna.
„Pabbi,“ sagði hann að lok-
um. „Grófstu mig upp úr möl-
inni með bei’um höndum?“
Óskar Karlsson kinkaði þegj-
andi kolli.
Þögnin ríkti ekki lengi.
Allt í einu hóf Bertil máls:
„Fyrirgefðu mér, pabbi, fyr-
irgefðu mér,“ sagði hann
klemmdri röddu.
„Hvað á ég að fyrirgefa þér?“
spui’ði faðir hans. „Það er ekk-
ert að fyrirgefa.“
„Jú, víst,“ svai’aði sonurinn
með mótmælahreim í röddinni.
„Þú hlýtur að muna eftir því,
sem ég sagði um hendurnar á
þér. Ég sagði að þú hefðir hend-
ur eins og heimasæta og væri
eingöngu hægt að nota þær til
bænar. Og svo hefur þú bjarg-
að lífi mínu með höndum þín-
um. Ég er svo innilega leiður
vegna þessara orða minna. Fyr-
irgefðu mér, pabbi, mér hefur
skjátlazt stórlega."
Faðir hans gekk að rúminu
og vafði reifuðum höndum sín-
um um háls sonar síns og grét.
Frh. á bls. 18.
n j a n m i s