Bjarmi - 01.04.1978, Blaðsíða 5

ið komu nokkrir úr gamla hópn-
um og spurðu frú Lu, hvort þau
gætu ekki leyst upp kjölinn á bók-
inni helgu og skipt blöðunum á
milli sín, þannig að hver hefði
nokkur blöð, þar sem þeir kæmu
saman í kyrrþey á heimilum og í
afkimum.
Árangurinn af því var sá, að
frú Lu sat aðeins eftir með fimm
blöð, sem hún bjó til stífa kápu
utan um úr samanlímdum dagblöð-
um og gömlum efnisbút.
Það var fastmælum bundið, að
þeir, sem fengu hin blöðin, skyldu
fara að á sama hátt og skiptast
síðan á við aðra um blöðin eftir
nokkum tíma.
Og svo kom einn þátturinn enn
í lífi ungu grannvöxnu stúlkunnar:
Hún kom iðulega og las það, sem
stóð á blöðunum fimm, sem ná-
grannakonan varðveitti. Bók, sem
var öðrum svona dýrmæt, varð
einnig henni dýrmæt. Hún fann
kyrrlátan afkima, þar sem enginn
sá hana.
En hún stóð andvarpandi á fæt-
ur í hvert sinn, afhenti blöðin aft-
ur og sagði: „Þetta eru aðeins
fimm af blöðunum í bók Guðs. Það
stendur miklu meira í henni.“
Hugsa sér, ef hún gæti náð í
slíka bók! Hún talaði við Lu Ma,
en hún hristi aðeins gráhærða höf-
uðið sitt.
Það var ekki löglegt að selja eða
kaupa slíka bók hér í landi. Það
hafði Maó ákveðið sjálfur.
Nærtækasta leiðin til þess að fá
hana væri að laumast út að strönd-
inni og yfir strandræmuna, sem
var gætt vel, og fara út í sjóinn
í myrkrinu og synda sex til átta
klukkustundir og komast til Hong
Kong.
Hún hafði heyrt um nokkra, sem
höfðu teflt á tvær hættur til þess
að komast undan. Sumir komust
alla leið, sumir féllu fyrir skotum
varðmannanna á ströndinni og aðr-
ir urðu hákörlum að bráð.
En að það skyldi vera svona erf-
itt að ná í svona góða bók!
Hún hafði fundið, að Guð var að
kalla á hana. Hún vildi verða krist-
in, og biðja Guð um að hjálpa sér
til þess að ná í bók hans.
Svo kemur síðasti þáttur í þess-
um sjaldgæfa harmleik, og við er-
um aftur stödd þar sem við byrj-
uðum:
Hún vildi halda á hinni helgu
bók í höndum sínum — hún varð!
Lífið hafði ekkert gildi á móts við
það að fá að reyna það.
í kyrrþey safnaði hún saman
þurru brauði í poka og nokkrum
skildingum, sem hún hafði sparað
saman, læddist burt frá heimili og
vinum og notaði bæði nætur og
daga til þess að komast til strand-
arinnar, — þar til hún kom auga
á Hong Kong eyjamar í f jarska.
Svo faldi hún sig inni á milli
hæðanna, blés upp svínsblöðrurnar
sínar, sem festar voru við buxna-
belti, og renndi sér á dimmu kvöldi
niður í dökkan, djúpan sjóinn —
og lagði varlega til sunds. Hún
fann fisk snerta sig, en gaf ekkert
hljóð frá sér.
Þegar bjart leitarljós strandvarð-
anna lýsti með stuttu millibili yfir
dökkan gáróttan vatnsflötinn, fór
hún í kaf.
Er hún hafði verið þrjá daga
meðal hinna ókunnu vina sinna í
Hong Kong, spurði hún, hvort hún
mætti eiga Biblíuna, sem hún héldi
nú á í höndum sínum.
„Já, auðvitað."
„En getið þið búið svo vel um
hana, að vatn komist ekki að
henni?“ spurði hún.
Vatn? Ætlaði hún að hafa Biblí-
una í vatni?
Já, hún ætlaði að synda aftur til
meginlandsins, heim til sín og vina
sinna og hafa hana sem örugga
eign sína, það sem eftir var æv-
innar.
En skildi hún þá áhættu, sem
hún tæki á sig með því að fara í
aðra sundferð, með því að laum-
ast í land með slíka bók og ætla
sér meira að segja að eiga hana,
þegar hún væri komin heim heilu
og höldnu? Áhættan vegna há-
karlanna, leitarljósanna og vél-
byssnanna ætti að vekja nægan
ótta.
„Já, ég er hrædd,“ svaraði hún,
„en ég var líka hrædd, þegar ég
lagði út í þessa ferð. Nú hefur sá
Guð, sem ég er farin að trúa á,
varðveitt mig og leitt mig heila á
húfi hingað. Hann hefur gefið mér
bókina sína, sem ég hef þráð svo
mjög, og hann mun áreiðanlega
varðveita mig, þangað til ég kem
heim með Biblíuna mína.“
Þau skildu þarna um kvöldið í
niðamyrkri hitabeltisnæturinnar,
sem grúfði yfir vaggandi og sog-
andi hafinu. Hún var með svíns-
blöðrurnar sínar á bakinu og Biblí-
una undir handleggnum. —
Meira vitum við ekki! Við vitum
aðeins, að Guðs orð er dýrmætt á
okkar dögum í Kína.
Ég er með eina af þessum fyrstu,
nýprentuðu Biblíum fyrir framan
mig. Hún er prentuð með einfald-
ari táknum en sú, sem við höfðum
áður. Það var ein slík, sem þessi
grannvaxna, seytján ára stúlka
fór með í sjóinn og les í — ef hún
hefur lifað af hina glæfralegu ferð
til baka. Alltaf þegar ég lít á hana,
hlýt ég að minnast ungrar, krist-
innar stúlku, sem getur lagt út í
svona mikla hættu til þess að eign-
ast Guðs orð. Hvað með okkur?
„Sjá, þeir dagar munu koma,
segir herrann Drottinn, að ég mun
senda hungur inn í landið, ekki
hungur eftir brauði né þorsta eftir
vatni, heldur eftir því að heyra orð
Drottins“ (Amos, 8,11).
Eftirmáli.
Fyrir tveim árum fundust yfir
tvö hundruð lík á ströndum Hong
Kong. Það var fólk, sem drepið
hafði verið af hákörlum eða skotið
af hervörðunum á ströndunum.
Það gefur svolitla bendingu um þá
áhættu, sem þetta unga fólk tek-
ur á sig með því að synda yfir —
en einnig um löngunina eftir iýð-
ræðislegu frelsi.
Greinin er þýdd úr Útsýn, en
höfundurinn, P. A. Bredvei,
var árum saman kristniboði
í Kína.
5