Bjarmi - 01.09.1982, Side 11

mega ekki missa af henni vegna
vantrúar, 3, 7 — 4, 13.
Guð sendi ísraelsmönnum spá-
manninn Móse, en líka æðstaprest-
inn Aron til að friðþægja fyrir
syndir þeirra. Hann er fyrirmynd
Jesú, er hefur alla þá eiginleika,
sem æðstapresti eru nauðsynlegir,
4, 14 — 5, 10. Þó er Jesús meiri en
Aron, því að hann er œðstiprestur
að hœtti Melkísedeks, sjá Sálm. 110,
4.
Það er fyrst og fremst þetta, sem
er hugleiðingarefni höfundar He-
breabréfsins.
Bréfritari tekur ekki strax til við
að útlista kjarnaatriði bréfsins.
Hann skýtur inn kafla, þar sem
hann kvartar yfir vanþroska les-
enda í andlegum efnum og hvetur
þá til að sækjast eftir fullkomleik-
anum (verða þroskaðir, kristnir
menn), svo að þeir heltist ekki úr
lestinni og þeim verði alls ekki
bjargað, 5, 11 — 6, 10. Guð hefur
nefnilega staðfest von gleðiboð-
skaparins með eiði og veitt þeim
tryggingu fyrir því, að hún rætist,
er Jesús fór inn í himininn, 6, 11
-20.
Því næst víkur hann að því, að
Jesús, sem er æðstiprestur að hætti
Melkísedeks, ber ægishjálm yfir
presta meðal Levísona (presta
gamla sáttmálans), bæði vegna per-
sónu sinnar og verks, 7, 1 — 10, 18.
Fyrst er lýst fyrirmynd hans,
Melkísedek, 7, 1—10. Þá er sýnt
fram á, að ritningin afnemur
prestsdæmi Levísona, enda var það
ófullkomið. Þetta kemur fram, þeg-
ar settur er æðstiprestur að hætti
Melkísedeks, 7, 11—19. Enn fremur
er bent á, að það sé sönnun um,
hversu hann sé ágætari æðstiprest-
ur en Aron, á hvern hátt Kristur er
gerður að æðstapresti (eiðurinn,
Sálm. 110, 4), svo og óforgengi-
leiki hans, 7, 20—25.
Jesús er því hinn fullkomni
æðstiprestur, sem ætíð getur beðið
fyrir oss, 7, 26—28.
Friðþæging Jesú
Þegar lokið er þessari lvsingu á
persónu æðst.aprestsins Krists, er
tekið að fjalla um verk hans, 8,
1-10.
Það er undirstöðuatriði, að Krist-
ur innir prestsþiónustu sína af hendi
á himnum, sem er hinn sanni helgi-
dómur, 8. 1—6. Slík prestsbjónusta
var nauðsvnleg. enda náðu menn
ekki markinu með hinni iarðnesku
prestsþiónustu. Um það ber ritn-
ingin vitni, þar eð hún boðar stofn-
un nýs sáttmála og lýsir því þar
með yfir, að hinn fyrri hafi verið
gerður til bráðabirgða, 8, 7—13.
Fyrirkomulag guðsþjónustunnar
í gamla sáttmálanum (hið allra-
helgasta var lokað) bendir fram til
nýrrar guðsþjónustu, 9, 1—10. Inn-
ganga æðstaprestsins í hið allra-
helgasta var spádómur, sem Jesús
hefur látið rætast, er hann gekk
inn í himininn með eigið blóð að
fóm, 9, 11—14. Dauði hans er eng-
in hindrun fyrir því, að fyrirheitin
rætist, heldur nauðsynleg forsenda
hjálpræðisins, enda varð nýi sátt-
málinn ekki stofnaður nema með
úthellingu blóðs, 9, 15—22.
Fóm hans er færð í eitt skipti
fyrir öll, 9, 23—28. Fórnir Gamla
testamentisins gátu í raun og veru
ekki afmáð syndimar. En fórn Jesú
Krists hreinsar samviskuna, og því
þarf ekki að endurtaka hana eins
og fyrri fórnimar, 10, 1—18.
Standið stöðugir
Á grundvelli þessarar kenningar
hvetur höfundur Hebreabréfsins
lesendurna til að vera þolgóðir í
trúnni og voninni, 10, 19 — 12, 29.
Höfundur minnir þá á, hversu
mikla ábyrgð þeir hafi tekið á sig,
er þeir létu skírast, og hvílíkar ógn-
arafleiðingar það hefur í för með
sér, ef þeir falla frá trúnni. Jafn-
framt bendir hann þeim á nálæga
endurkomu Drottins, 10, 19—39.
Þá leiðir hann fram fyrir þá hin
fjölmörgu vitni trúarinnar úr
gamla sáttmálanum allt til Jesú
sjálfs, upphafsmanns og fullkomn-
ara trúarinnar, 11, 1 — 12, 3. Les-
endurnir eiga því að standa stöð-
ugir í trúnni, þrátt fyrir alla and-
stöðu utan að, og sækjast eftir
helgun, 12, 4—17. Þeir eiga að rifja
upp, að þeir hafa öðlast miklu dýr-
legri opinberun og æðri köllun en
ísrael, enda er mikil ábvrgð því
samfara að hafna fagnaðarerind-
inu, 12, 18—29.
Að endingu hvetur höfundur
Hebreabréfsins lesendur til að auð-
sýna bróðurkærleika og hreinleika
í breytninni, 13, 1—6. Hann leggur
þeim alvarlega á hjarta, að þeir
haldi fast við Jesúm og taki á sig
smán hans, er þeir neita sér um hið
trúarlega og þjóðernislega samfé-
lag við gyðingdóminn, 13, 7—16.
Loks eru lesendur hvattir til að
hlýða leiðbeinendum sínum. Höf-
undur biður um fyrirbæn og óskar
þeim heilla, 13, 17—25.
Sérstaða
Hebreabréfið hlýtur að vera rit-
að fyrir árið 70, því að hefðu Jerú-
salem og musterið þegar verið í
rústum, mundi höfundur að öllum
líkindum hafa bent á það til þess
að leggja áherslu á hvatningu sína.
Vera má, að oss þyki hugsanir
bréfsins nokkuð framandi. En He-
breabréfið skipar vissulega rétt-
mætan sess í ritsafni Nýja testa-
mentisins. Það er ómissandi. Ekk-
ert rit fjallar eins náið og rækilega
um embætti Jesú Krists sem æðsta-
prests — um hinn mikla leyndar-
dóm friöþœgingarinnar.
Þökkum því Guði fyrir Hebrea-
bréfið — og lesum það með bæn.
K KRISTIN FRÆÐI
P í GRUNNSKÓLUM
fram aS starfshœttir skólans skuli mótast af umburSar-
lyndi, kristilegu siSgœSi og lýSrœSislegu viShorfi. Einnig
er sagt aS grunnskólinn skuli stuSIa aS alhliSa þroska. Einn
þáltur í þroska mannsins er trúar- og siSgæSisþroski. ÞaS
er hœpiS aS unnt sé áS tala um alhliSa þroska ef því er
sleppt aS fjalla um þennan þátt í þekkingu og þroska
mannsins. Auk þess er skýrl tekiS fram aS slarfshætlir skól-
ans skuli mótast af kritilegu siSgæSi. Án þekkingar á því
er varla ha'gt aS móta skólastarfiS af því. ÞaS er því bæSi
rétt og skylt aS standa vörS um kennslu kristinna fræSa í
grunnskólanum og stuSla aS því aS hún sé vönduS og mál-
efnaleg.
V----------------------------