Bjarmi - 01.02.1985, Blaðsíða 8

Frank Mangs:
Önugi
maðurinn
— Sérðu manninn þarna niður frá?
Það var forstöðumaður æskulýðs-
sumarbúðanna, sem spurði og benti
um leið niður á hlaðið fyrir framan
húsið þar sem hópur ungra manna
stóð.
— Hvern áttu við?
— Þennan þarna sem er út af fyrir
sig og styðst við stafinn. Hann er að
totta sígarettu.
— Nú, já, þessi! Er hann þátttak-
andi í sumarbúðunum?
— Já.
— En hann er of gamall! Ég hélt að
hann væri einn af bændunum héðan
úr byggðinni og hefði farið í sunnu-
dagafötin sín og komið til þess að
hitta ókunnuga fólkið.
— Nei, hann er í hópi þátttakend-
anna. En hann er ógurlega skap-
stirður og hefur allt á hornum sér.
Maturinn er ekki nógu góður. Rúmið
er ónothæft og hann er ekki heldur
ánægður með þátttökugjaldið. Þetta
kom í Ijós strax fyrsta daginn. Þessi
óánægði maður var þó ekki búinn að
borða nema eina máltíð og hafði ekki
enn haft tækifæri til að sofa í rúminu
sínu.
En hann er óánægður að eðli til.
Þetta er gamall piparsveinn og von-
brigði og mótlæti sem hann hefur
orðið fyrir um dagana hefur eitrað
hugarfar hans svo gjörsamlega að
beiskjan í hjarta hans lýsir sér í
hverjum drætti í fýlulegu andlitinu.
Hann setur út á alla sem hann hittir.
Ekkert stenst dóm hans.
Raunar botnaði enginn í því, hvaða
erindi hann ætti hingað í sumar-
búðirnar. Hann er líklega kominn á
fimmtugsaldur, og hann gerði ná-
kvæmlega ekki neitt til þess að reyna
að brúa bilið milli sín og unglinganna.
Á samverustundunum sást hann
ekki nema einstöku sinnum. Oftast
stóð hann fyrir utan og reykti, þegar
við söfnuðumst saman og hlustuðum
á ræður eða töluðum saman. Hann
var að mestu út af fyrir sig og reyndi
ekki að blanda geði við hitt fólkið.
Það virtist eins og honum nægði
samfélagið við sígarettuna sína og
stafinn sinn.
Eftir því sem ég best gat séð var
ekki heldur neinn sem sóttist eftir
félagskap hans. Það var eins og
menn litu svo á að hann hefði lent þarna
óvart, og enginn okkar tók minnsta
tillit til hans. Þannig vorum við öll og
ég líka. Maðurinn var mér algjörlega
óviðkomandi — þangað til á þriðja
degi. Þá átti ég að tala um efnið:
Náungi minn.
F
g var á leið til samkomunnar
með góðum vini og samverkamanni
en á veginum í um það bil tíu metra
fjarlægð kom ég auga á fýlupokann.
Allt í einu skaut þessari hugsun upp !
hjá mér: Hver er þessi maður? Og
svarið kom: Náungi minn. ,
8