Bjarmi - 01.02.1985, Blaðsíða 10

Önugi maðurinn
að væri ekki í samræmi við
tilgang þessarar frásögu að ég færi að
skýra frá því sem hann sagði mér. Það
var heil ævisaga, um mannlíf þar sem
sjúkdómar komu mjög oft við sögu,
vonbrigði, mótlæti og áhyggjur. Ytri
og innri nauðir höfðu gert hann að
óánægjumanni.
Og sem við stóðum þarna og
töluðum saman í ljósaskiptunum þetta
sumarkvöld opnaði hann hjarta sitt
smám saman. Við áttum mjög inni-
legar viðræður og bak við hrjúft og
fráhrindandi útlit hans fann ég dálítið
sem ég hafði alls ekki vænst. Loks gat
ég ekki orða bundist og sagði djúpt
snortinn:
— Ég er afskaplega þakklátur fyrir
þessa stuttu stund. Ég er þakklátur
Guði og ég er þakklátur yður. Ég er
sannfærður um að löngunin eftir Guði
bærist djúpt í hjarta hvers einasta
manns. Allt er undir því komið að
menn geri sér grein fyrir þessari þrá.
— Já, ég þarfnast sannarlega Guðs
og mig langar til að biðja yður að
fyrirgefa mér hina röngu og leiðinlegu
afstöðu mína þessa daga.
Hann rétti mér höndina. Hún titr-
aði. Með hinni hendinni þurrkaði
hann tár sem höfðu runnið niður
kinnar hans, gegn vilja hans.
Þannig gafst mér hugrekki til að
ganga einu skrefi lengra og ég sagði
við hann:
— Gott væri ef við gætum nú
beðið saman áður en við skiljum í
kvöld. Við erum ekki annað en tveir
vesælir menn. Þér verðið að heyja
yðar baráttu og ég á við mitt að stríða.
Við þörfnumst báðir hjálpar.
Ég fer um hádegisbilið á morgun og
það eru litlar líkur til þess að við fáum
tækifæri til þess að tala saman og
biðja í fyrramálið. Leiðir okkar skilja
og við vitum hvorugur hvort við
munum nokkurn tíma hittast aftur.
Við þörfnumst áreiðanlega þeirrar
hjálpar sem sameiginleg bænastund
getur veitt okkur.
Pér megið ekki skilja mig svo að ég
líti svo á að þér verðið að gefast Guði
í dag. Ef yður langar ekki til þess að
ég biðji um að þér komist til trúar þá
skal ég láta það vera. En við erum
bara þurfandi menn, og við skulum
fara inn í herbergið mitt. Þar getum
við kropið á kné og beðið Guð að
hjálpa okkur á æviveginum. Eruð þér
samþykkur því?
—Já,já.
Hvert orð sem ég sagði mælti ég af
einlægni. Það var alls ekki ætlun mín
að leggja fyrir hann gildru til þess að
neyða hann til að gefa sig Guði á vald.
Þess vegna varð ég næsta undrandi
þegar maðurinn kraup á kné hiklaust
inni í herbergi mínu og byrjaði að
biðja upphátt:
— Drottinn Guð, enginn maður í
heiminum er eins einmana og ég.
Hjálpaðu mér, Drottinn Guð. Ég er
syndari, mikill syndari. Hjálpaðu mér
og fyrirgefðu mér. Hjálpaðu mér að
finna þig og þekkja vilja þinn varð-
andi mig.
P
etta var meira en ég hafði gert
ráð fyrir. Ég gat ekki hindrað að tárin
brytust fram og ég grét af þakklæti
fyrir það að þrátt fyrir ófagurt útlit
hans bærðist inni fyrir hjarta sem
hægt var að frelsa, hjarta sem þrátt
fyrir beiskju og einmanaleika bjó yfir
sáru hungri eftir samfélagi við Guð og
menn.
Ég man ekki hvort maðurinn bað
fyrir mér. Hann hafði víst nóg með
sína eigin neyð.
Ég fyrir mitt leyti bað ekki fyrst og
fremst fyrir honum. Ég varð að biðja
fyrir sjálfum mér. Ég þurfti að biðja
um hjálp til þess að geta séð náunga
minn í hverjum manni sem á vegi
mínum yrði.
Ég þarfnaðist hjálpar til að elska
mennina svo að löngunin eftir Guði
vaknaði í hjörtum þeirra. Ég varð að
fá kraft til að leiða þá til hans sem einu
sinni dó af kærleika bæði til mín og til
mannsins við hlið mér.
KFUM og K í Reykjavík hafa um
nokkurt skeið staðið fyrir félagsstarfi
fyrir elstu félaga sína. Frumkvöðull
að því starfi er María Finnsdóttir
hjúkrunarfræðingur. Til þess að fræð-
ast nánar um þetta starf átti Bjarmi
stutt spjall við hana.
Hver voru dldrög að þessu starfi?
Áhuginn vaknaði smám saman á
áttunda áratugnum. Ég hafði heyrt
frá fullorðnu fólki sem starfað hafði
lengi í félögunum, að þegar það gat
ekki lengur sótt fundi og samkomur
fannst því það vera gleymt. Hjúkrun-
arstarf meðal aldraðra hefur mér
einnig fundist ánægjuríkt og gefandi.
Að gamni má geta þess að haust eitt
var dreift miðum meðal starfsfólks,
þar sem spurt var hvar hver og einn vildi
helst starfa. Það hefur víst stungið í
stúf við hefðbundið starf þegar skráð
var á einn miðann: „Með elsta félags-
fólkinu.“ Viðbrögð urðu því engin.
Síðan var stjórnum félaganna skrifað
og beðið um leyfi til að hefja slíkt
starf í nafni félaganna. Var það
auðsótt mál. Síðan höfum við verið
þrjár sem hverju sinni hafa staðið
fyrir þessu starfi. Karlmennirnir hafa
ekki gefið sig í það, en margir þeirra
hafa veitt okkur ómetanlega aðstoð.
Fyrsta samveran var á jólaföstu
1980. Elstu félögunum voru sendir
boðsmiðar og það gerum við reyndar
ennþá. Nokkrir þeirra sem ég þekkti
ekki voru heimsóttir. Persónulegt
samband er mjög mikilvægt. Húsfyllir
var á þessari fyrstu samverustund í
Langagerði 1.
Hvernig er svo starfinu háttað?
Eftir fyrstu samveruna fluttum við
starfið í félagsheimilið við Holtaveg.
Þar eru engir stigar svo auðvelt er að
koma inn hjólastólum. Aðstaðan er
einnig góð. Reyndar urðum við að
10